Hoofdstuk 17

Yuna

‘Oké dan ga ik nu kijken of ik je draak kan vinden en doe geen stomme dingen’ zegt hij terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik knik een keer.
‘Ik blijf hier heus wel en wacht tot je terug bent’ zeg ik braaf. Hij knikt een keer, draait zich om en loopt richting de stad.
Ik zucht een keer als ik hem niet meer zie. En wat ga ik nu doen tot hij terug is? Geen idee.
Ik zadel Midnight af en dan zoek ik een beschutte plek op en ga tegen een rots aan zitten. En kijk verveeld naar de lucht. Dit hou ik niet lang vol en kijk dan naar de stad die voor me ligt.

Ik schud mijn hoofd. Als ik daar heen ga komt Aiden er achter en ik denk dat ik dan dood ben. Zelfs als ik het in de stad zou overleven legt hij me waarschijnlijk persoonlijk om.
Ik besluit een stuk te gaan lopen en een beetje rond te kijken hoewel er niet veel is waar ik naar kan kijken. Ik ben dan ook snel uitgekeken en loop weer terug naar de plek waar ik Aiden het laatst heb gesproken en zak weer tegen de rots.

Ik schrik wakker als ik stemmen hoor. Snel sta ik op en trek mijn zwaard. Het is even stil en langzaam laat ik het zwaard zakken. Ik loop een stuk van mijn plek af en zie een eindje van mij vandaan een paar personen staan. Als ik goed kijk draait een van de personen net zijn hoofd mijn kant op en ze wijzen volgens mij mijn kant op. Ik sta te flippen.
Aiden zei dat ik moest blijven waar ik ben maar wat als ik verkeerde personen tegen het lijf loop? Ja en dat heeft hij weer niet gezegd natuurlijk.

Aan de andere kant. Ik weet niet of ze echt mijn kant opkeken. Misschien keken ze wel naar de stad of zo? Ik blijf aarzelen en besluit weer naar mijn plek te gaan. Wensend dat Aiden snel terug komt. Hoewel ik zeker weet dat het nog wel even zal duren voor hij weer hier is.
Net voordat ik weer wil gaan zitten hoor ik de stemmen weer. Deze keer zijn ze een stuk dichterbij. Snel loop ik naar mijn paard en zadel hem weer op.
Voor het geval het vampiers zijn kan ik zo snel mogelijk weg proberen te komen.
Als ik klaar ben met het opzadelen ga ik weer terug naar mijn plek en wacht gespannen af. Ondertussen wordt het al donker en begin ik toch een beetje bang te worden.

Ineens voel ik een hand die zich om mijn arm klemt en die me naar achteren trekt tegen zich aan. Net voordat ik wil gillen en met mijn zwaard wil uithalen komt er een hand op mijn mond en is mijn zwaard uit mijn handen getrokken.
Ik wordt snel omgedraaid en dan zie ik dat het Aiden is.
‘We moeten hier weg!’ fluistert hij en trekt me met zich mee richting mijn paard.
Maar als we daar eenmaal zijn staan er om ons heen vijf personen met bloedrode ogen.
‘Dat redden we nooit’ fluister ik tegen Aiden die koortsachting om zich heen kijkt.
‘Nou we moeten wel’ zegt hij en duwt me naar achteren.
‘Wat moet een vampier nou met een elf?’ gromt er een spottend.
‘Gaat je niks aan!’ roept Aiden terwijl hij zijn zwaard trekt en naar de vampier rent.
Op het zelfde moment rent er een naar mij toe en zo begint er een strijd die voor Aiden best meevalt. Hij heeft er in een paar tellen al twee dood. Ik daar in tegen ben nog steeds bezig met de eerste en heb een snee in mijn arm staan. Uiteindelijk lukt het me om de vampier op de grond te krijgen en zet ik mijn zwaard in zijn borst. Er zijn er nu nog twee over en ik kijk naar Aiden die het zweet van zijn voorhoofd veegt en lacht een keer.
‘Een voor jou en een voor mij’ zegt hij. Ik knik.
Jij kan makkelijk praten, denk ik bij mezelf terwijl ik op een van de vampiers afren. Tot mijn verbazing lukt het me ook nog om de vampier eerder te doden dan Aiden.
Als Aiden klaar is vraag ik hem hoe hij wist dat er gevaar was.
‘Je was het gesprek in de stad. Iedereen fluisterde er over dat er een elf in de buurt zou zijn en toen ik hoorde dat ze je wilde doden ben ik gekomen’ zegt hij alsof het niks is.