33. Are you absolutely sure that you don't just feel friendship?

THIRTY THREE

Jackson kwam toch naar mijn huis, want we hadden besloten dat we pizza's zouden laten bezorgen. En die moesten wel warm blijven. Ik woonde het dichtste bij de pizzaboer, dus gingen we bij mij eten.
We zaten voor de tv, te wachten tot de koerier ons avondeten zou komen brengen. Mickey zapte langs alle leuke programma's. Manon en ik riepen bij elk programma "Stop!", of "Dat is leuk!".
Maar Mickey schudde lachend zijn hoofd en zapte verder. Toen hij langs The Simpsons kwam, bleef hij even hangen. Maar hij hoorde mij zuchten en drukte weer op het knopje. Jackson kwam overeind en griste de afstandsbediening uit zijn hand. Mickey keek hem verward aan.
'Huh?'
'Wij gaan zó wel naar Homer kijken. Lachen', zei Jackson geamuseerd. Manon keek hem semi-boos aan.
'Waar slaat dit op?'
'Kom op, dit is leuk. Dat zie je zelf toch ook wel in?'
Manon zuchtte en kroop tegen hem aan. Ik voelde een steek van jaloezie.
Toen ging de bel.
Ik stond al op met geld in mijn handen. Manon liep snel mee.
'Dankjulliewel', zei ze jongen met de helm. Hij glimlachte lief naar ons en stapte terug naar zijn brommer.
'Ik wist niet dat we zó veel pizza's hadden besteld', zei Manon. Ze telde in haar hoofd de dozen, die opgestapeld op haar armen stonden.
'Taylor en Jackson hebben gebeld'.
'Ach, zo. Daar zal het aan liggen'.

'Zullen we zo gaan? Ik weet echt een fantastische plek'. Jackson stond al met zijn jack aan voor de deur, maar voor de rest was er bij niemand actie te zien. Mickey stond zuchtend op, knakte zijn knieën en stak zijn duim op, om te laten weten dat hij er klaar voor was. Taylor stak zijn hand uit om mij overeind te helpen, maar ik drukte me omhoog aan het tafeltje.
'Sorry', zei ik. Ik liep langs hem heen en verschool me achter een sarcastische opmerking over de vele jassen die Manon aan deed.

In de club waar Jackson ons mee naartoe had genomen, waren langs de muur allemaal rode treinstoelen en zilveren tafeltjes. Op de middenvloer waren de mensen aan het dansen, maar de zijkant zag er veel uitnodigender uit. We namen plaats op de rode treinstoelen. Taylor stond op en vroeg wat we allemaal wilden drinken. Omdat wij hem maar half verstonden, en hij onze antwoorden helemaal niet kon horen, liep hij maar gewoon weg en kwam later terug met een dienblad vol doorzichtige drankjes, met suiker aan de randen van de glazen. Ik moest al sinds de pizza's plassen, en daar zag ik nu mooi kans voor. Ik gooide het drankje in één keer achterover en liep richting de toiletten.

Toen ik het deurtje weer uit kwam, zag ik dat mijn mascara was uitgelopen. We hadden door de regen gelopen toen we hierheen gingen, dus dat was niet zo gek. Met mijn mond open stond ik met kraanwater de zwarte vegen weg te halen, toen Manon binnenkwam.
'Kun je het voortaan zeggen als ik er niet uit zie?', lachte ik. Manon stak haar duim op.
'Dus', zei ze. Ik keek haar aan.
'Dus wat?'
'Geen idee. Ik voelde gespreksdoodheid. Dus ik zei gewoon even dus. Mag ik?'
'Tuurlijk'.
'Danny is hier ook!', zei ze toen. Ik vroeg me af waarom mijn moeder hem vrij had gegeven. Maar toen bedacht ik me dat ze waarschijnlijk het hele restaurant gesloten had, zodat ze weer naar Chuck kon.
'En Taylor praat met zo'n oude klasgenoot van 'm. Die vroeg trouwens ook nog naar jou. Vincent ofzo?'
'Vince!', zei ik.
'Waar ken je hem van?'
'Hij was onze taxichauffeur toen we terugkwamen van die premiere. Daar heb je die foto wel van gezien, toch?'
'Totally', zei ze. Ze stak haar handen onder de kraan en legde haar vingers in haar nek.
'Wat is er?', vroeg ik.
'Hoofdpijn', gaf ze toe.
'Wil je dan niet liever naar huis?'
'Wil je me weg hebben?'
'Natuurlijk niet. Jij bent de reden dat ik deze avond overleef'.
'Ik ga plassen. Ik zie je zo'.
Ik keek nog een laatste keer in de spiegel en constateerde dat ik er acceptabel uitzag.

Toen ik de dameswc-deur uitliep, het toiletten-gangetje in, botste ik tegen Taylor op.
'Sorry', zei ik. 'Wil je er langs?'
'Nee. Ik wil je terug'.
Ik keek hem aan. Ik was net mijn hand door mijn haar aan het halen, en die bevroor toen hij dit zei. Volgens mij had ik mijn mond ook nog open. Ik zag er totaal oncharmant uit. Alleen maar door die vier woorden, stond mijn hart even stil.
'Je.. wil me terug', herhaalde ik, om te controleren of hij het wel echt zei.
Taylor knikte.
'Oké', begon ik. 'Dat lijkt me geen goed plan'.
'Wat?'
'Kijk. Jij lijkt te denken dat je het heel druk gaat krijgen de komende periode. Ook al staat dat totaal niet in je schema's en je roosters. Af en toe wat premierefeestjes, dat wel. God, wat zwaar. Daar zou ik ook mijn relatie voor verbreken'.
'Ik deed het ook voor jou tentamens'.
'Die heb ik toch wel verkloot. Welke malloot denk nou in gódsnaam dat het goed voor een meisje is om haar tijdens de tentamens te dumpen?!'
'Ik-'
'Dus, als jij ervan overtuigd bent dat je bij je feestjes en je interviews geen tijd over hebt voor mij, denk ik niet dat het een goed plan is'.
'Je bent boos', zei hij. Ik keek hem even aan. Schudde toen mijn hoofd.
'Ik was niet boos. Ik dacht echt dat je het te druk ging krijgen. Maar ik heb je schema's gezien. Je hebt het niet drukker dan normaal. En je had voor dit gedoe ook zat tijd voor me. Ik weet dat je iets voor me verzwijgd. En jij weet het ook. Je hebt twee keuzes; Je kunt het me nu vertellen, of je kunt het me nooit vertellen. Maar als je nu zegt dat je niets achterhoud, weet ik dat je liegt. Ik ken je, Taylor. En in dat geval hoef ik nooit meer iets van je te horen'. Terwijl ik het zei, wist ik dat ik het niet meende. Maar ik zag aan Taylors houding dat ik hem bijna zover had. Ik schaamde me dood dat dit op zo'n manier moest.
'Ik schaam me dood'. We zeiden het tegelijk. Ik keek hem vragend aan.
'Waarom schaam jij je?', vroeg ik. Hij keek weg.
'Ik was bang. Ik wilde heel hard wegrennen voor de gevoelens die jij me gaf. Misschien krijg ik in de toekomst rollen aangeboden waarvoor ik een jaar naar - weet ik veel, Rusland of zo - moet. En ik wilde jou dat niet aandoen. Ik dacht dat het beter zou zijn als ik je liet gaan. Maar dat was het niet. Halló hé. Ik mis je. Ik wil je terug. Ik dacht tot voor kort dat het nog steeds de juiste beslissing was. Totdat ik je op die foto zag zoenen met Mickey'.
'Het was een kus', onderbrak ik hem. Hij keek me aan. Ik gebaarde dat hij door moest praten.
'Ik besef nu dat ik je niet met een ander kan zien. Je hoort bij mij. Ik hoop dat je dat zelf ook niet. God, nu schaam ik me nog meer. Dit klinkt allemaal wel heel gay'.
'Helemaal niet. Het klinkt lief. Het klinkt allemaal alsof je echt om me geeft. Maar je hebt gelogen. Waarom zei je dit niet veel eerder? Ik had je ook wel kunnen vertellen dat ik bij jou hoor'.
Taylor dacht na.
'Geen idee. Ik weet wel dat ik er toen een goede reden voor had..'
'Misschien heb je die nog steeds. Maar misschien ben je die gewoon vergeten door jaloezie. Maar jaloezie komt ook voor in hechte vriendschappen. Weet je zeker dat dát niet is wat je voelt? Vriendschap? Want als je er toen zo'n goede reden voor had, zal het echt wel niet voor niets zijn. Zullen we er nog even over nadenken?'
'Goed. Maar mijn beslissingen zullen niet veranderen'. Hij boog zich voorover en kuste me. Heel kort, maar wel op mijn mond. Mijn hart maakte een salto in mijn borstkas. Toen liep hij weg. Ik zag hoe hij in de deuropening Vince tegenkwam, die ook naar de wc moest. Hij deed een ingewikkelde handgroet met hem, en lachte optimistisch. Hij hield de deur toen voor Jackson open en ik zag hoe zijn armspieren zich aanspanden, net als ze altijd deden als hij halfnaakt op mijn bed zat, terwijl hij met zijn ene hand de lichtknop naar beneden wilde drukken door middel van kussens gooiden en met zijn andere hand mij tegen zich aantrok zodat ik geen kant meer uit kon. Ik rolde met mijn ogen en lachte bespottelijk om mezelf. Toen draaide ik zó de toiletten weer in, om me in de armen van Manon te storten.
'Ho', zei die verbaasd.
Ik zwaaide mijn handen in de lucht en haalde met mijn vingers mijn haar door de war.
'Ik ben hopeloos'.
'Jij bent hopeloos. Mag ik vragen waarom?'
'Ik wijs hem af. Welke stomme trut wijst hem nou af? Hij, hij-'. Verder kwam ik niet, want Manon drukte me tegen zich aan en haar haar kwam vast te zitten tegen mijn lippen. Ik kon niet meer praten. Waarschijnlijk was dat precies het doel wat ze wilde bereiken. Ze aaide over mijn haar en zei herhalend dat het wel goed zou komen. Ik keek naar ons in de spiegel, en lachte mezelf uit. Wat dacht ik wel niet dat ik kon doen? ík was niet de zielige persoon. Ik was de bitch. De koppige, stomme bitch die de liefste vriend in de wereld misloopt, terwijl hij zich aanbied.

Tien reacties!
in het volgende deel drama.
Oeh, en btw.
Jullie mogen het zeggen!
Óf ik doe een TH-verhaal, en dan moeten jullie ook even kiezen tussen Tom en Bill. Óf ik doe een Taylor verhaal, waar ik weer wat meer humor in wil verwerken. Meer grappige dialogen en momenten waar je in films altijd om moet lachen. Zeg het maar.
(: