27.

Vanuit Daan

De volgende morgen word ik al vroeg wakker, wat heb ik slecht geslapen zeg… Niet dat ik anders had verwacht, met me vriendin die in een coma ligt! Ik loop even de kamer uit om wat te eten te halen en als ik terug kom ga ik op de rand van Linde’s bed zitten. Ik kijk naar haar en zeg “word alsjeblieft wakker… dan kan ik het uitleggen!”. Ik wrijf over haar hand heen die ik ondertussen vast heb gepakt, dan lijkt het wel alsof ze in me hand knijpt. Dat kan toch niet? Denk ik bij mezelf, dan voel ik het nog een keer, word ze dan toch wakker?? “Linde, hoor je me?? Doe dan alsjeblieft iets!”, dan ligt ze weer een hele tijd stil dus volgens mij was het toch te mooi om waar te zijn…

Vanuit Linde

Ik voel me zwaar en het is helemaal zwart… ik probeer mijn ogen te openen maar het lukt niet, dan probeer ik me te bewegen maar dat lukt ook niet... Ondertussen begin ik wel mijn gehoor terug te krijgen, waar ben ik eigenlijk? Wat is er gebeurd? Er gaan op dit moment zoveel vragen door mijn hoofd dat ik er hoofdpijn van krijg. Als ik goed luister hoor ik iemand praten, “word alsjeblieft wakker… dan kan ik het uitleggen!” hoor ik iemand zeggen, wie is dat? Ooh wacht, dat is, dat is, Daan.. Nu komt opeens alles weer binnen, hij zoende dat meisje, ik rende de weg op, wat gebeurde er toen? Maar hij wil het uitleggen? Wat wil hij uitleggen? Ik probeer me te bewegen, maar het enige wat lukt is mijn vingers bewegen. Ik knijp zachtjes in Daan’s hand en iets later nog een keer, dan zegt hij “Linde, hoor je me?? Doe dan alsjeblieft iets” maar dan lukt het niet meer om mijn vingers aan te spannen. Volgens mij lig ik ongeveer 5 minuten stil en dan voel ik me opeens veel lichter en lukt het heel rustig om mijn ogen open te doen. Als ik mijn ogen open doe zie ik Daan zitten en of ik het wil of niet, ik moet toch glimlachen…