Last 13.

Met pijn in mijn hart had ik voorgesteld om met Zayn naar Perrie en Danielle te gaan zoeken. Ik wou Louis niet in de steek laten, het was ten slotte half mijn fout dat hij daar nu vast zat. Als ik niet tegen Louis had gezegd dat hij mocht gaan zat hij nu niet vast. Maar het was nu eenmaal gebeurd en ik kan de tijd niet terugspoelen en niemand heeft er iets aan als we met vier mensen bij de deur bleven. En aangezien we nu goed konden opsplitsen zonder dat er iemand alleen was, op Louis na dan. Was dit de enige idee waar we allemaal iets aan hadden. Zayn en ik begonnen te lopen en lieten Harry en Niall schreeuwend achter.
'Liam?'
'Ja Zayn'
'Hoe wou je het dan eigenlijk verklaren dat het licht steeds uit springt?' Vroeg Zayn zacht. Je kon de angst in zijn stem bijna niet horen, maar als je goed luisterde hoorde je dat die er wel degelijk in zat. Ik dacht even logisch na en deed onder tussen een paar kamers open om die te door zoeken of daar een spoor van Danielle of Perrie te vinden was, maar helaas.
'Nou door de hoeveelheid sneeuw die zo onverwachts kwam kan de elektriciteit van slag raken en kan af en toe dus het licht aan en uit gaan' legde ik Zayn uit. Had ik maar gelijk gehad, maar helaas had ik dat niet. Alleen wist ik dat toen natuurlijk nog niet. Zayn knikte even om aan te geven dat hij mijn uitleg begrepen had.
'Oké als we opsplitsen kunnen we ieder een kant op gaan en vinden we ze sneller' zei ik zonder na te denken.
'Maar je zei toch eerst dat we niet meer mochten opsplitsen, want telkens als dat gebeurd gebeuren er rare dingen' zei Zayn terwijl hij angstig achterom keek. Nu ik hem zo zag kijken kreeg ik ook het gevoel dat we achter volgt werden, maar dat zou waarschijnlijk komen door de spanning.
'O ja dat klopt. Dat wist ik heus wel hoor, maar ik was even hardop aan het na denken.' Loog ik. Ik had even geen zin om een heel gezeur te krijgen dat ik ongelijk had gehad, en trouwens ik was ook aan het hard op aan het nadenken dus echt gelogen had ik ook niet. Zayn knikte even ongelovig, maar negeerde het voor de rest. We waren nu aangekomen aan het einde van de gang en het begon een beetje frisser te worden. Het licht flitste een paar keer en Zayn gilde even.
'Denk eens terug naar wat ik eerder had verteld.' Zei ik om Zayn een beetje te kalmeren. Een luid gekraak ontstond bij de lege kamer waar Perrie voor het laatst te zien was geweest. De deur ging langzaam en krakkend open. Ik slikte de brok in mijn keel weg en hoorde hoe Zayn paniekerig aan het adem halen was.
‘Het is gewoon de wind.’ Zei ik om Zayn te kalmeren, en ook een beetje mezelf. Net toen Zayn weer een beetje begon te ontspannen ging de deur razend snel open en dicht, sneller dan dat de wind een deur open en dicht kon doen.
‘G-gewoon de wind’ zei ik tegen Zayn. Misschien wist ik dan wel dat het de wind niet meer kon zijn, maar ik kon nog altijd Zayn proberen te kalmeren. De gordijnen in de kamer gingen op het tempo van de deur open en dicht en het raam schoof open. Dit kon niet, het was niet mogelijk.
‘Blijf’ klonk een fluisterende stem. Ik slikte en schudde mijn hoofd.
‘Ren nu het nog kan!’ schreeuwde ik naar Zayn en zette het op een lopen. Ik hoorde hoe een deur dicht sloeg, Zayn was Niall’ kamer binnen gerent. Zo snel als ik kon rende ik de trap af en ging midden in de woonkamer staan. Stel er zou een raam of iets anders kapot springen, dan stond ik hier nog redelijk veilig. Angstig keek ik om mij heen. Het zag er vrij normaal en rustig uit, maar zo had de deur van de lege kamer ook eerst uit gezien. Ik hoorde gerammel uit de keuken komen en bleef doodstil staan. Waarschijnlijk wou het geluid dat ik naar de keuken ging dus bleef ik hier. Een naar gevoel bekroop me. Ik had Zayn nooit alleen moeten laten, maar wat moest ik dan doen? Had ik toch moeten luisteren naar de stem? Een ijzer voorwerp vloog uit de keuken recht op mij af. Door de snelheid wat het voorwerp had kon ik niet goed zien wat het was, alleen doordat het licht weerspiegeld werd wist ik dat het voorwerp van ijzer was. Ik bukte snel waardoor het voorwerp over mij heen ging en in de muur bleef steken. Ik liep ernaar toe en bestudeerde het. Het was een scherp broodmes, dat als je iemand daarmee zou raken die meteen doorboord zou worden. Net toen ik dacht dat alles weer normaal was, vulde een vaag gesis de kamer. Ik volgde het gesis en kwam bij de radio aan, hij was aan het zoeken naar een kanaal zonder dat iemand op de aan knop had gedrukt. De radio vond een zender en een liedje begon te spelen, maar niet vanaf het begin maar ergens in het midden.

I'm cold and,
I'm ashamed,
Lying broken on the floor,
Illusion never changed,
Into something real.

Terwijl mijn hart in mijn keel klopte drukte ik de radio uit. Ik zuchtte even. Nu was alles weer normaal.

I'm wide awake,
and I can see the perfect sky is torn.
You're a little late,
I'm already torn...

Geschrokken draaide ik me terug om naar de radio. Ik had hem net toch echt uit gedaan. Zou dit iets te maken hebben met wat er allemaal gebeurde?