26.

Vanuit Daan

We zitten ondertussen al zo’n 2 uur te wachten en Linde is nog steeds niet wakker en we zijn nog niet bij der geweest, want dat mocht niet van de dokters.. een half uur later mogen we eindelijk bij haar op de kamer, het is ondertussen al 00;00 geweest. Linde ligt heel stil in haar bed, beweegt zich niet en het enigste wat je in de kamer hoort is de hartmonitor die de hele tijd piept. Dan begint de dokter te praten, “ze ligt in coma.. de auto heeft haar zo hard geraakt dat ze met een knal op de grond is gekomen en daardoor is ze vrij snel weggezakt”. Als ik dit allemaal binnen krijg schrik ik toch wel even, ze ligt in coma… en het komt voornamelijk door mij, denk ik dan. “dit is allemaal mijn schuld..” zeg ik dan en ik merk dat mijn ogen vochtig worden van de tranen. “nee, dat is het niet Daan” zegt de moeder van Linde, “jij kon hier ook allemaal niks aan doen!”. “wel, dat is het wel, als ik eerder bij haar was geweest was ze niet geraakt door die auto!” zeg ik en dan kan ik het niet meer aan zien, ik loop de kamer uit en ga ergens in een hal op een bankje zitten. Na ongeveer 5 minuten komen de jongens aanlopen en komen naast me zitten. “je weet dat het niet jou schuld is he” begint Rein, “precies, dat meisje had jou niet moeten zoenen, dan was dit nooit gebeurt!” vult Nils aan, “dus kom je alsjeblieft mee terug? Misschien word ze wakker omdat jij er bij bent?” vraagt Owen dan. “oke, jullie hebben gelijk het was niet mijn schuld het was haar schuld en ik hoop dat Linde dat ook in ziet, want ik wil haar echt maar dan ook ECHT NIET kwijt!!!” we staan allemaal op en lopen dan richting de kamer van Linde, ooh ja daar had ik niet meer aan gedacht ze ligt nog steeds in coma, als ik dat denk komen de tranen weer in me op. Ze moet gewoon wakker worden! We lopen met z’n 4en de kamer van Linde weer in en gaan naast der bed zitten. “kom wij gaan wel even wat eten” zegt de moeder van Linde tegen haar vader en de rest loopt ook mee de kamer uit, “wij laten je wel even alleen bij der” zegt Rein en iedereen loopt weg. Dan zit ik alleen met Linde op haar kamer, ze ligt er zo rustig bij, het lijkt wel of ze slaapt… want eigenlijk hoor je haar hart gewoon kloppen. Ik ga naast haar op een stoel zitten en pak haar hand vast, dan begin ik te praten “je moet wel weer wakker worden hoor, ik kan echt niet zonder je! Het was niet mijn schuld, zij zoende me gewoon! Ik zou je nooit bedriegen!”. Aan de ene kant voelt het zo nutteloos om tegen haar te praten, maar ik hoop dat ze ergens diep van binnen hoort wat ik tegen der zeg en dat ze weer wakker word. Ik zit ondertussen nog steeds naast haar met mijn hand in die van haar. Ik hoop zo erg dat ze wakker word.. Of dat ze in ieder geval een teken van leven geeft, denk ik bij mezelf. Zo zit ik nog een tijdje gewoon naar der te kijken, er spoken zoveel gedachten door me hoofd 'word ze nog wel wakker?' 'Wat als ze wakker word, zou ze me wel vergeven?' Bij die laatste gedachte blijf ik hangen, ze ligt hier nu in coma omdat ze denkt dat ik haar heb bedrogen, zou ze er wel goed van af komen? Zou ze me dan wel terug willen? Dan komt de rest weer binnen en komen naast me zitten. "En? Nog iets gebeurd?" Vraagt Fleur, "nee helemaal niks.. Ik wil zo graag dat ze wakker word he! En dat ze me dan vergeeft want ik kan gewoon niet zonder der!" Zeg ik dan. "Wij hopen allemaal dat ze snel wakker word.. Dat ze het je vergeeft weet ik bijna zeker" zegt de moeder van Linde en dat stelt me toch wel gerust, ik wil gewoon dat alles goed komt. Dan zegt de vader van Linde "moeten jullie niet een keer naar het hotel terug gaan slapen ofzo? Het is ondertussen al 1:00 geweest" "ik blijf hier! Ik laat der niet alleen" zeg ik en ik kijk de andere aan. "Okee, is goed dan ga ik even de rest terug naar het hotel brengen" zegt de vader van Linde. Iedereen staat op en dan blijven alleen de moeder van Linde en ik over, nouja en Linde zelf die daar nig steeds ligt zonder te bewegen. "Je houdt echt van haar he?" Vraagt de moeder van Linde dan aan mij, "tuurlijk hou ik echt van der! Ze is een geweldige meid!" Zeg ik en ik kijk de moeder van Linde aan. "Daarom weet ik ook dat ze je het zal vergeven.. Als ze echt van je houdt, wat ze doet anders had het haar niet zo geraakt toen ze jou zag met dat meisje, vergeeft ze het je en word alles weer hoe het was!" Zegt ze dan en dat tovert toch weer een beetje een glimlach op mijn gezicht. "Heeft Linde je eigenlijk verteld hoe gek ze op MainStreet iwas of nouja is hahha?" Vraagt de moeder van Linde dan, "uhm nee, ze heeft alleen verteld dat ze een mainiac is en was maar verder niet" zeg ik dan en ik kijk haar nieuwsgierig aan. We hebben zo de hele tijd nog gesprekken over Linde en over mij en gewoon over van alles eigenlijk, als op eeem gegeven moment Linde's vader ook weer binnen komt. "Zou ik vragen of ze zo'n bed hebben waar jij op lunt slapen? Zou he het dan erg vinden als wij terug gaan naar onze zoons? Volgens mij is ze bij jou in goede handen!" Zegt de vader van Linde dan, "ja is goed hoor, ik zou over der waken!" Zeg ik en de vader van Linde loopt de kamer uit, niet veel later komt hij terug met zo'n opvouwbed en zet het neer. "Oke, dan gaan wij terug en komen morgenochtend weer!" Zegt de vader van Linde en de ouders van Linde lopen de kamer uit.