07

Flink had ik tegengesparteld, op zoek naar moment om te ontsnappen. Maar wat kon ik ook beginnen tegen een Vampier. Hij had me op de achterbank gezet en mopperde over mijn slome auto. Hij wist niks van waarde, iets waar veel werk in was gestopt of een cadeau dat je van een geliefde kreeg. Het leek wel alsof Edward een heel ander persoon was geworden sinds zijn verdwijning. Dit was niet de Edward die ik had leren kennen, waar ik van gehouden had. Of het was hem wel en had hij altijd de schijn opgehouden. Voor de zoveelste keer kraakte het in mijn hoofd. Mijn gedachten leken een grote rol in de boekdelen van mijn leven. Alsof er verschillende pagina's in het boek zaten die alleen maar over mijn gedachten gingen.
'We zijn er bijna,' grijnsde hij tevreden terwijl hij over zijn schouder keek. 'Het wordt eens tijd dat ik je manieren leer.' Ik zei niks, keek hem niet rechtstreeks aan en hield mijn lippen stevig op elkaar. Mijn gezicht was hard zonder emotie, ik wist dat Edward daar niet tegen kon. Hij hield van mijn smalle opgetrokken lippen als ik vrolijk was, of de nieuwsgierige ogen smachtend op antwoord. Ik hield me sterk, hij mocht en zou me niet mentaal naar beneden halen.
Edward parkeerde de auto iets wat onrustig, hij was dit natuurlijk niet gewend en vandaar dat het niet soepel verliep. Binnen enkele seconde stond hij al bij het portier en vroeg vervolgens mijn hand om me uit de auto te helpen.
'Rot toch op,' snauwde ik terwijl ik zijn hand fel weg dauwde. Het was koud en regenachtig. De rillingen liepen over heel mij lijf maar ik wist niet zeker of dat door het weer kwam.
Ik keek om me heen en herkende deze plek niet. Voor mij stond een oud, vervallen huisje die eenzaam wegrotte, treurend om zijn vorige bewoners die hem zo hadden achtergelaten. Ik draaide me om en zag een zandweggetje verdwijnen achter de bomen, het was dus duidelijk, we waren in the middle of nowhere en niemand die wist dat het bestond. Ik had mijzelf weer flink in de nesten gewerkt, alhoewel meningen daarover verscheelt waren.
'Kom binnen,' drong hij aan, ik was alweer veel te lang met de omgeving bezig geweest zodat Edward me even ontgaan was. Nog steeds sprak ik geen woord. Ik deed echter wel wat hij me opdroeg, misschien omdat ik ergens toch bang was dat hij me iets aan zou doen.
'Bells,'
'Noem me niet zo!' We waren inmiddels binnen, in de hal. De houten vloer kraakte onder mijn voeten.
'Bella dan,' murmelde hij geïrriteerd, 'is het niet fijn om weer eens alleen met mij te zijn? Zonder Charlie die toezicht houd vanaf een afstandje of Jacob die zich er mee komt bemoeien.' Ik haalde mijn schouders op en liep verder het huis in. De woonkamer was net zoals de rest van het huis, droevig en gebroken. Meubels waren belagen met stof, hun ergste vijand die scheen de oorlog gewonnen te hebben. Veel delen in het huis waren afgebroken of stonden op het punt om het te begeven.
'Waarom zeg je niks? Bang dat ik je iets doe?' Hij ging voor me staan en probeerde me rechtstreeks aan te kijken, maar ik weigerde en keek langs hem heen.
'Is dit weer een soort spelletje van je Bella, heb je niet gewoon het lef om met me te gaan praten? Ik kan je uitleggen waarom ik je achterliet, wat de echte rede hiervoor was.' Mijn nieuwsgierigheid werd geprikkeld maar nog steeds hield ik me in. Ik schudde mijn hoofd en bleef stokstijf staan.
'Goed dan, zodra Jacob er is kun je afscheid nemen van hem, kijken of je dan wel mooie praatjes hebt.'