015

‘Waarom duurt het nou zo lang? Je bent toch niet weer over jezelf aan het piekeren he? Je bent mooi zoals je bent. Onthoud dat nou een keertje.’
Zodra ik merk dat het Ryan is die in mijn kamer staat bedenk ik me geen seconde. Ik spring op en werp me in zijn armen. De tranen in mijn ogen branden en ik kan ze niet tegenhouden. Wat is mijn leven een puinhoop. Ik kan dus wel populair zijn. Door mijn eigen stomme schuld wordt ik gepest. Ik heb tegen Madison wel gezegd dat ik liever mezelf wil zijn dan populair, maar ik betwijfel of ik de waarheid sprak.
‘He, wat is er nou?’ zegt Ryan zacht.
Ik glimlach door mijn tranen heen. Ik ben zo blij met Ryan. Ik wil dat hij mijn vriendje wordt. Ik wil bij hem zijn. Met hem kan ik Scarlett wel aan.
‘Ik ben gewoon zo blij dat je er bent,’ fluister ik schor.
‘Ik laat je niet in de steek. Maar zullen we afspreken dat jij voor jezelf op gaat komen? Ik wil je daar wel bij helpen. Maar dan moet je wel eerlijk tegen mij zijn.’
Bijna wil ik hem alles vertellen. Alles over de andere wereld, door de spiegel. Maar dat kan niet. Nee, dit is iets tussen mij en Madison. Er zijn twee verschillende werelden. En heel misschien, kunnen we dezelfde persoon worden. Volgens mij is Madison hard tegen anderen, maar wil ze dat zelf niet. Ik kan met hulp van haar misschien wel wat harder worden. Dit kunnen wij samen aan.
‘Ik laat je nu alleen. Dan kan je nadenken, misschien wat bijslapen. Ik ruim alles wel op, maak je geen zorgen. De jongens helpen me,’ zegt Ryan met een glimlach.
Deze keer protesteer ik niet. Ik wil graag slapen. Ik val dan ook meteen in slaap, het is eindelijk rustig. Ik heb me het niet verbeeld, er is echt iets bijzonders met de spiegel aan de hand. Misschien is er wel wat bijzonders met mij aan de hand. Wie weet.

‘Hoe was je feestje?’ vraagt mijn moeder Nieuwsgierig.
Haar nieuwsgierige toon verbaast me. ‘Alsof jou dat iets kan schelen?’ Ik klink als die andere Madison, denk ik vaag bij mezelf.
Mijn moeder krijgt meteen tranen in haar ogen. Een golf van medelijden overspoelt me. Zulke slechte ouders heb ik nou ook al weer niet… Het kan altijd erger toch? Ik heb tenminste nog ouders, er zijn zat weeshuizen die liefde tekort komen.
‘Madison… ik en papa,’
‘Stop maar. Het is al goed,’ onderbreek ik haar. ‘Ik ga naar school, na school ben ik in de bibliotheek. Doei.’
‘Doei,’ roept mijn moeder me zacht en treurig na.
Ik gooi de deur met een zwaai open, waardoor ik bijna tegen iemand opbots.
‘Uh, goedemorgen.’
Meteen herken ik Ryan. ‘Hey, wat doe jij nou hier?’ Ik probeer mijn enthousiasme te verberen. Wat is hij lief!
‘Ik kom jou ophalen voor school. Ik fiets toch elke dag langs je huis, dus ik kan je net zo goed ophalen lijkt me.’
Ik doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Wil jij mijn alibi zijn?’ vraag ik plotseling.
Ik zie de verbazing op Ryan zijn gezicht. Ik hoop dat ik hem kan vertrouwen. Ik wil vanmiddag naar Madison toe. Maar als mijn moeder denkt dat ik thuis ben en ze komt mijn kamer binnen… Als mijn moeder überhaupt thuis is. Maar ik wil geen risico’s nemen. Voorlopig is dit mijn geheim. En voorlopig blijft het mijn geheim.
‘Hoezo?’
Ik aarzel voordat ik begin te praten. ‘Je moet me vertrouwen. Als ik het zelf meer onderzocht is zal ik je er over vertellen, goed?’
‘Oke, maar het bevalt me niet. Ik houd niet van geheimzinnig gedoe. Ik neem aan dat het niet te lang duurt?’
Ik voel een kriebel in mijn buik van zijn strenge toon. Nou ja, hij is de enige alibi die ik heb.
‘Ik vertel het je zo snel mogelijk.’