Hunting

De wind suist door mijn haren, en zoals gewoonlijk vergeet ik tijd en plaats tijdens het rennen. Carlisle vertraagt, en ik denk dat we onze bestemming bereikt hebben.
Edward schud echter zijn hoofd en hij fronst zijn wenkbrauwen. Ik hoor Jacob grommen, en zijn haren staan recht overheind. Ik voel me verward, en begrijp niet wat er aan de hand is.
We stoppen, en Carlisle laat zich op een knie zakken met zijn neus naar de grond gericht. Bella trekt me tegen haar schouder.
'Mam, wat is er mis?' vraag ik bezorgd.
Bella schudt haar hoofd en gebaart dat ik stil moet zijn.
Ik kijk naar Carlisle, die bezorgd opstaat.
Jacob gromt en komt naast me staan, in een beschermende houding.
'Carlisle?' vraagt Alice.
'Een van ons..' mompelt Carlisle. 'Een van ons is hier langs geweest.'
'Renesmee's vampier?' vraagt Rosalie.
Jacob komt dichter bij me staan.
'Geen idee...' antwoord Carlisle.
Ik huiver.
Een windvlaag drijft een heerlijke geur onze richting op.
Mensen.
Ik kijk angstig naar mijn familie.
Alleen Carlisle lijkt kalm te blijven.
Edward knijpt zijn ogen dicht, alsof hij zich heel erg concentreet. Mijn moeder knijpt mijn arm bijna fijn, en Emmett, Alice, Rosalie en Jasper proberen elkaar in bedwang te houden.
Ik loop naar Esmé, die staat te trillen en sla mijn armen om mijn grootmoeder.
Jacob volgt me bij elke pas die ik zet.
´Carlisle, we moeten hier weg.´ zegt Edward, nog steeds met zijn ogen dicht.
Nog geen halve seconde later zijn we weer aan het rennen.
Rennen en rennen, de berg op, de meeste planteneters achter ons latend.
Hoewel we nog steeds aan het jagen zijn, voelt het anders.
Alsof we vluchten.
Voor wat?
Het mensen bloed?
Ik denk de meeste van ons wel.
Maar voor wie vluchten Jake en ik?