18. Dinner.

Verona's pov.
“Hii guys.” groette ik Jasper, Renesmee en Jacob, die op de bank tv zaten te kijken. Jacob en Renesmee zaten samen op de tweezits, en Jasper in zijn eentje op de grote bank. Ik ging aan de andere kant van die bank zitten. Ik mocht Jasper heel erg, maar iets aan hem vond ik toch een beetje merkwaardig, dus hield ik ten alle tijden een beetje afstand van hem. Het zal ook wel aan mij liggen hoor, ik was altijd al mensenschuw.
“Hee” antwoordde Jasper.
“Waar is Marissa?” vroeg ik hem.
“Ik geloof dat ze bij Alice en Chase op de kamer zit, maar zeker weten doe ik het niet.”
“Okee.. nouja, dan wacht ik wel even. Wat kijken jullie?”
“Een kanaal over dieren, het gaat over wolfen dit keer.” Jacob antwoordde met een grijns, waarvan ik de betekenis niet helemaal kon plaatsen.
“Okee, interessant.” knipoogde ik terug.
Jacob trok even verbaasd zijn wenkbrauwen op en zakte toen weer achterover naast zijn vriendin.
“Kijk je...” Begon Jasper een vraag, toen Marissa net naar beneden kwam huppelen.
“Veroontjee!!”
“Ja?” vroeg ik schuchter. uit de manier dat ze mijn naam zei, kon ik opmaken dat dit niet goed zou uitpakken voor mij.
“Ik heb honger, gaan we wat eten?” vroeg ze me. In dit huis aten we eigenlijk nooit met zijn allen. Ik at bijna altijd met Marissa. Het is ook wat om iedere avond met 12 man tegelijk te willen eten. Haar vraag verwarde me een beetje, op een of andere manier had ik niet verwacht dat de vraag zo makkelijk zou zijn. Ik had zo het idee dat hier nog wat achter zat.
“uhh ja lekker, gaan we weg of eten we hier?”
“We gaan wel ff het dorpje in, Alice wil ook graag mee eten.”
“Is goed, gezellig!” ik keek op de klok, half zeven. Mooie tijd om te gaan eten. Nu ik er zo over nadacht had ik eigenlijk best wel honger.
“jappie, ga je ook mee eten schat?” vroeg Marissa.
“Nee, het is goed liefje, gaan jullie maar lekker met zijn drietjes.”
“Alicejee!” kirde Marissa onderaan de trap. “eettennn.” ik snapte niet dat Marissa altijd vrolijk kon zijn. Altijd zo opgewekt, terwijl ze hier dood normaal leefden. Agja, in ieder geval had ze wel een leuk leven zo. Ik stond op en liep naar de kapstok om de portemonnee uit mijn tas en in mijn jaszak te stoppen. Ik trok mijn jas aan. Heel lang hoefde ik niet te wachten tot de twee stuiterende kleutertjes aan kwamen lopen. Ik was maar twee jaar ouder, maar man wat voelde ik me soms volwassen als ik hier was.
“Waar gaan we heeen?” vroeg Alice aan mij. Ja Alice ja, ik kon eindelijk de namen onthouden. Zelfs Carlisle kon ik uitspreken en spellen. Ik was best trots op mezelf.
Alice bleef me strak aankijken. Vragend, alsof ik het antwoord wel zou weten.
“Uhm, weet ik niet?” antwoordde ik.
“Wat vind je lekker?” Vroeg ze me.
Ik dacht even na, eigenlijk lustte ik alles wel. Ik wilde beginnen met opnoemen, maar Alice was me al voor.
“laat maar, ik weet het al.”
Ik keek even verbaasd, maar dat gevoel verging me al snel. Ik raakte gewend aan de manier waarop ze hier communiceerde. Het was anders. Apart. Sneller. Eigenlijk was het onbeschrijfelijk. Ze communiceerden hier zonder woorden. Zo hecht aan elkaar verbonden dat ze elkaar begrepen. Ik begreep hen nog niet, maar zij mij al wel. Ondertussen liepen we naar buiten, richting de auto. Daar deden ze nooit moeilijk over. Ik leende de auto wel eens, ik reed altijd mee als we ergens heen gingen. Ik bood wel eens aan om benzine geld te betalen, maar ze namen het nooit aan. Misschien was het onbeleefd om er niet over door te gaan, maar zelf heb ik daar altijd een hekel aan, als mensen blijven zeuren over dat ze willen betalen. Want niemand wil betalen, dat is een feit. Als je geld kunt houden, dan houd je het. Natuurlijk vind ik het niet erg om mee te betalen aan benzine geld, maar.... nou ja ik kan het eigenlijk ook niet uitleggen. Ik merkte dat we al bij de auto waren en ik weer weer wakker uit mijn nutteloze gedachtenstroom. Ik kroop op de achterbank, Marissa werd nog wel eens wagenziek dus die zat op de bijrijdersstoel. Waarom ze niet reed weet ik ook niet. Misschien had ze nog geen rijbewijs. Ze was ook pas achttien, zat nog op school. Waarom ze wagenziek was kon ik ook wel begrijpen. Met deze rijstijl hield niemand het heel lang vol. gelukkig was Forks niet zo groot, en hoefde je nooit ver te rijden. Gestroomlijnd reed Alice achteruit en draaide ze de auto. Ze gaf een snelle trap tegen het gaspedaal en we schoten vooruit. Naar buiten kijken vond ik eng, maar niet naar buiten kijken was nog veel enger.

A deep silence felt as we walked out of the house. Don't really know what it was but we all had our own minds working on diffrent levels. My mind was on Verona, of course, and on the futering discussions around the table tonight.-- Byeexxx Alice.