~001~

Ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest voor een eerste schooldag. Thomas en ik hadden vandaag afgesproken om het bekend te maken. De kandidaten voor ‘prom King & Queen’ mochten zich tijdens de eerste schooldag voorstellen. Ik had totaal geen idee hoe hij het ging doen. Hij had me alleen gezegd dat hij het vandaag ging bekendmaken. Mijn vriendinnen had ik er ook nog niks over vertelt. Straks zullen ze waarschijnlijk van hun stoel vallen. Nietswetend en met zenuwen nam ik en mijn vriendinnen plaats in de zaal. Eerst was het de saaie speech van de directeur, om van in slaap te vallen. Daarna was het tijd voor de kandidaten voor ‘Prom King & Queen’ om zich voor te stellen. Natuurlijk waren het een verzameling van beautyqueens & bitches voor ‘Prom Queen’ te worden. “Oh, die hete met zijn krulletjes van het zesde doet mee” merkt Kato op. “Thomas bedoel je, die krijgt mijn stem hoor” lacht mijn andere vriendin Eline. “Sshhhtt, hij neemt het woord” Onder luid applaus en gejoel van zijn vrienden neemt Thomas plaats voor de micro. “Hallo, ik ben Thomas en dit jaar stel ik me kandidaat als ‘Prom King’…” Zegt hij maar wordt onderbroken door het gejoel van zijn vrienden. “Ik weet dat jullie me allemaal wel kennen maar dat is niet omgekeerd. Ik ken jullie niet en omdat ik kandidaat ben voor jullie ‘Prom King’ te zijn, wil ik daar verandering in brengen…” Weer wordt hij onderbroken door een luid applaus. “Ik zou jullie graag voorstellen aan iemand…” Ik slik, hij heeft over mij waarschijnlijk. “Zij heeft me tot dit aangezet. Ze is een echte inspiratie voor mij en mijn campagne. Hanne, kan je even tot hier komen?” Wacht eens even, op dit had ik niet gerekend. Oh nee, ik ben hier niet op gekleed… Ik begin te panikeren. Mijn vrienden vragen of hij over mij heeft.“Hanne?” zegt hij nog is en nu kijkt hij me echt aan. Met resultaat dat de ganse zaal zich omdraait en mij ook aankijkt. Ik adem is diep in en zet me recht. Van overal hoor ik gefluister als ik de trappen afdaal. Thomas helpt me op het podium en fluistert me in dat ik iets in de micro moet zeggen. “Het enigste wat ik kan zeggen is dat je echt op Thomas moet stemmen. Hij wilt dit zo graag en verdient het ook.” zeg ik verlegen in de micro. Voor een paar seconden is het echt stil in de zaal. Juist als ik denk dat ik hier mooi voor schut sta, klinkt er luid applaus en geroep uit de zaal. Thomas zijn vrienden, mijn vriendinnen en de minder bekende koppen van het school staan recht en applaudisseren alsof hun leven er vanaf hangt. Thomas slaat zijn arm rond mij en doet me mee buigen. “Bedankt” zegt hij als we het podium aflopen. “Oh, geen probleem. Dit was denk ik toch het enige wat ik kon doen” lach ik en wil weglopen. Thomas pakt echter mijn hand vast en trekt me terug, zodat ik tegen hem opbots. Niet veel later kust hij me.