Proloog

Het was een maand geleden dat ik als monitor meeging op kamp. Het was mijn eerste keer en tot mijn verbazing was ik niet de enige van mijn school. Thomas, de mooiste en populairste jongen stond ook op de afgesproken plaats te wachten op alle kinderen. Met zijn bruine krulletjes en zijn blauwe ogen had hij iets weg van een engel. “Jij bent zeker Hanne?” vraagt een oudere dame met blond lang haar en leesbril. “Ja, dat ben ik.” “Goed zo, volg mij maar. Ik stel je voor aan de andere monitoren.” Het was moeilijk om haar tempo te volgen zeker met die bagage. Ik had duidelijk weer te veel mee en dat lag niet aan mij maar aan mijn moeder. Zij was altijd bezorgt dat ik iets vergat. “Jongens en meisjes, dit is Hanna. Zij vervangt Eva, die vorig jaar gestopt is.” zegt de vrouw gevolgd met een ‘Hallo’ of ‘Welkom’ van iedereen. “Trouwens mijn naam is Sara. Ik ben de baas van dit hele gedoe. Je mag je bagage al in de bus zetten en dan samen met de andere wachten op de ander kinderen. Het wordt een drukke boel dit jaar want alle groepen zijn volzet.” lacht de vrouw me nog toe voor ze in de bus verdwijnt. Zo stuntelig als ik ben, probeer ik mijn loodzware koffers in de bus te krijgen. “Hulp nodig?” klinkt er achter mij. Ineens sta ik oog in oog met de blauwste ogen die ik ooit gezien heb. “G-ggraag” stotter ik. Op 1-2-3 zitten de koffers erin en voegen we ons bij de rest van de monitoren. Het werd een leuke ervaring, dat kamp aan zee. Ik stond samen met nog 2 andere meisjes in voor de kleinsten. We deden vanalles; van koken tot zoektochten aan zee. Op het einde van de dag was je wel opgelucht dat die bengels in hun bed lagen. Thomas was een van de begeleiders van de groep hoger. Hij was nog schattiger als hij zich met die kinderen bezig hield. Er was s‘nachts altijd een beurtrol om op te blijven en de voorlaatste nacht was het mijn beurt. Op het einde van de gang was er een kamer voorzien waar de ‘nachtwaker’ kon zitten. Daar zat ik in mijn pyjama een boek te lezen tot als er op de deur geklopt werd. Ik dacht dat het een kleintje was dat in haar/zijn bed geplast zou hebben maar het was Thomas dat zijn hoofd door te deur stak.

“Oh hey, Hanne is het zeker?” lachte hij en kwam naar binnen.
“Ja, moet jij niet slapen?”
“Nee, kan niet slapen” ,zegt hij, “Ik heb dan maar besloten om jou gezelschap te houden. Ik ken jou van ergens maar ik weet niet van wat.”
“We zitten op dezelfde school, ik had jou direct herkent.”
“Echt? Hoe heb je mij dan herkent?”
“Nou ja, iedereen kent jou toch…”
“Juist, soms vergeet ik dat iedereen vrienden met mij wilt zijn. Maar waarom ken ik jou dan niet?”
“Goh ja, ik ben een van de vele meisjes dat onzichtbaar is voor mensen zoals jij” floep ik eruit.
Thomas kijkt me raar aan. “Oh sorry, had het zo niet bedoeld” verontschuldigde ik me.
“Is niks, het moet waarschijnlijk wel frustrerend zijn voor jou om niet zo gekend te zijn.”
“Tjah, ik weet dan ook niet hoe het is om gekend te zijn dus ik weet niet wat ik mis.”
“Weet je, ik heb een idee. Ik ga dit jaar voor ‘prom king’ en jij kan me daar mee helpen.”
“Huh, hoe bedoel je?”
“Wel als we nu is doen alsof we supergoede vrienden zijn of nee, een koppel… Dat helpt mij om stemmen te krijgen van de nu ja… Minder bekende personen op de school en dat helpt jou om bekend te worden. Een win-winsituatie, niet?”
“Dus jij wilt dat ik doe alsof ik je vriendinnetje bent gewoon omdat je dan meer zou kans maken om ‘prom king’ te worden?”
“Ja, please het is mijn laatste jaar op school en ik wil het echt is meemaken. Komaan, zo erg is dat toch ook niet?”
“Nu ja, erg is het niet nee… Ja oke, is goed. Ik heb toch niets te verliezen.”