Hoofdstuk 71

Albus Percival Wolfram Bertus Perkamentus P.O.V


Ik zat rustig te breien toen de deur open werd gegooid. Ik keek op van mijn breiwerk en zag daar Ron en Hermelien staan. Ze leken in paniek en Ron bloedde aan zijn hoofd. ‘Meneer Wemel lijkt het u niet verstandig naar de ziekzaal te gaan?’ Vroeg ik rustig. ‘Ik denk dat er even naar uw hoofd gekeken moet worden.’ ‘Er is geen tijd om naar de ziekenzaal te gaan professor,’ riep Ron en hij ijsbeerde heen en weer. Hij wilde zijn mond weer open trekken, maar Hermelien onderbrak hem. ‘Ga jij daar maar even zitten,’ zei ze en ze duwde hem in een stoel. ‘Kijk professor,’ begon Hermelien. ‘Harry, Ron, Luce en ik, gingen opzoek naar de steen der wijzen. We dachten dat professor Sneep hem probeerde te stelen en wilde hem daarom zoeken, zodat hij hem niet zou krijgen. We kwamen tot de laatste proef, maar konden niet met zijn drieën verder. Harry en Luce vingen eerst de oude sleutel, daarna stapten we over de trol heen die al bewusteloos was. We speelde schaak, maar Ron werd bewusteloos geslagen zodat we zouden winnen. Daarna kwamen we bij de toverdranken. We kwamen erachter welke we moesten gebruiken, maar er was niet genoeg van om allemaal door te gaan. Daarom besloten we dat Luce en Harry doorgingen en dat ik Ron zou wakker maken en hulp zou halen. Het duurde even om Ron wakker te krijgen, anders was ik hier al veel eerder gekomen. Maar Luce en Harry zijn nog steeds niet terug. Misschien is er wel iets gebeurd,’ ratelde Hermelien aan een stuk door. Nerveus staarden ze me aan. ‘Goed ik stel voor de jullie naar de ziekenzaal gaan,’ antwoordde ik. ‘Dan ga ik Harry en Luce zoeken.’ Het kwam er rustiger uit, dan dat ik me eigenlijk voelde. Ik was bezorgt om mijn kleine meisje en om Harry natuurlijk. Hij was aan zoveel groot gevaar blootgesteld. Ik stond gelijk op en opende de deur. Ik liet Ron en Hermelien voor gaan en ging toen vlug opzoek naar Harry en Luce. Ik opende de deur op de derde verdieping en zag dat Pluisje nog steeds sliep. Ik rende over de duivelsstrik heen, stapte over de trol en ik kon gewoon oversteken over het schaakbord, waar bijna alle stukken aan puin lagen. Ook bij de toverdranken kon ik gewoon doorlopen. Ze hadden het goed gedaan. In de laatste kamer zag ik Harry en Luce op grond, naast elkaar liggen. Vlug ging ik naar ze toe en gelukkig ademde ze beide nog. De steen lag in Harry’s hand en Luce haar hand lag op die van Harry. Als het in een andere situatie was geweest, was het heel lief geweest maar daar was nu geen tijd voor. Ik toverde ze beide op een brancard en liet ze voor me uit zweven richting de ziekenzaal. Eenmaal in de ziekenzaal waren Ron en Hermelien er al niet meer, waarschijnlijk had madame Plijster ze al naar bed gestuurd. Samen met madame Plijster leg ik Harry en Luce op een bed en ik kijk haar fronsend aan. ‘Komt het goed met ze?’ Vraag ik, terwijl ik bezorgt van Harry naar Luce kijk. ‘Ik denk het wel,’ mompelt ze terwijl ze hen verzorgt. ‘Ze zijn alleen buitenwesten. Het is een kwestie van tijd, tot ze weer wakker worden. Het enige wat we kunnen doen is wachten.’ Ik zucht diep en ga naast Luce zitten. Ik pak haar hand, maar die is onnatuurlijk koud. Haar kleine handen waren altijd warm. Ik zucht en knijp even in haar hand. ‘Je kunt niets doen Albus,’ zegt Poppy zachtjes. ‘Ik weet dat je enorm veel van haar houdt, maar je kunt niets doen. We kunnen alleen maar wachten.’ ‘Weet ik Poppy,’ fluister ik. ‘Dat weet ik.’