014

‘Het was een leuk feest! Doei Schat,’ zeggen mijn vriendinnen terwijl ze mij een knuffel geven.
‘Ja, ben een beetje moe,’ lieg ik soepel. Want ik ben niet moe, nee in tegendeel. Ik ben klaar wakker, vastberaden om dit tot de bodem uit te zoeken.
‘Dag schoonheid,’ zegt Ryan zacht.
Ik negeer hem en wacht tot iedereen weg is voordat ik een besluit neem. Ik ga gewoon door de spiegel heen. Ik merk vanzelf wel of dat kan. En dan moet ik dat kind vinden dat bizar veel op mij lijkt. Ik denk nog steeds dat ik het me verbeeld heeft. Misschien heeft iemand wat in mijn drankje gedaan…
Ik gooi de deur met een knal dicht en ik ren zo snel als ik kan de trap op. Nauwelijks buitenadem kom ik boven aan. Ik merk de troep niet die in mijn kamer ligt. De troep die ik samen met Scarlett en Kim gemaakt heb. Ik besteed geen aandacht aan mijn kamer. Zonder vaart te minderen loop ik naar de spiegel, alleen ik bereik de spiegel niet. Want ik struikel.
‘Au!’ klinkt het tweestemmig.
Als ik rechtop ga zitten zit ik tegenover… mezelf. Pff, dit kan ik er echt niet bij hebben. Ik heb gewoon te veel gedronken. Maar nadat ik mijn ogen heb gewreven zit ze er nog steeds. Dan maar het gesprek beginnen.
‘Oké,’ begin ik ‘wat doe jij hier de hele tijd? Ik weet niet wat er aan de hand is maar het moet stoppen. Je bent net een slechte versie van mij.’
Mijn spiegelbeeld krijgt tranen in haar ogen. Oh fijn ik maak iemand aan het huilen. Ik kan niet tegen tranen, niet tegen tranen van andere. In tegenstelling tot Scarlett en Kimberly die alle zwakke proberen te pesten. Alle onzekere mensen, nog onzekerder proberen te maken.
‘Oh, natuurlijk dit is mijn schuld. Wat doet Scarlett trouwens hier? Je weet dat ze ons haat en je nodigt haar notabene uit voor je verjaardag?’.
Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. Diep in mijn hart weet ik dat ze gelijk heeft. Natuurlijk heeft ze gelijk. Ik ga op mijn bed zitten en nodig haar met een klopje op mijn bed uit om naast me te mogen zitten. Onzeker loopt mijn spiegelbeeld naar het bed en gaat zitten. Zou ze gepest worden? Dat moet haast wel, kijk nou hoe ze eruit ziet.
‘Ik noem je Maddie, naar dat meisje uit onze klas, oké? We kunnen niet alle twee én de zelfde naam én hetzelfde uiterlijk hebben.’ Als ze knikt ga ik verder. ‘Je moet niet zomaar dingen over mij gaan zeggen. Wij zijn twee verschillende personen, in twee verschillende werelden. Ook al lijken we op elkaar, ook al kennen we dezelfde personen.’
Maddie gaat op mijn bed zitten en haalt meteen mijn zelfgemaakte kleren onder mijn bed vandaan.
Ik voel meteen dat ik een rood gezicht krijg. Die mag niemand zien! Wat denkt zij wel niet, ze snuffelt zomaar in mijn kamer!
‘Oh, wauw deze zijn fantastisch. Waarom draag je deze niet?’
Verslagen sla ik mijn ogen neer. Ik ben te hard voor haar. Ze probeert alleen maar aardig te doen. Ik haal diep adem en vertel de waarheid. ‘Ik ben bang om gepest te worden,’ fluister ik bang.
‘Dat is meteen een groot verschil tussen ons. Ik wordt gepest. Maar ik ben wel mezelf. Ik weet niet waar jij voor kiest hoor, maar ik wil liever mezelf zijn dan populair. Anders zijn die vriendinnen het niet waard.’
Ik luister stilletjes naar haar verhaal. Ze heeft gelijk. Dit weet ik mijn hele leven al. Ik wil mezelf zijn, ik durf het niet. Ik wil niet alles kwijtraken wat ik heb. Een idee komt bij me op.
‘Ik heb een plan. Misschien kunnen we elkaar helpen? Mijn ouders, uh onze ouders zijn nooit thuis, dus we kunnen best wel wat tijd samen doorbrengen. Jij helpt mij mezelf te zijn en ik help jou wat zekerder van jezelf te zijn, deal?’
‘Deal.’