47.

Elena Johnson

'Gefeliciteerd!' glimlachte ik en ik drukte een kus op zijn lippen. Louis kreunde zachtjes en opende zijn ogen. 'Goedemorgen,' glimlachte hij terug voor hij mijn gezicht tussen twee handen pakte en naar zich toe trok om me te zoenen. Met veel plezier beantwoordde ik zijn zoen, maar trok me even later toch terug. 'Blijven liggen,' beval ik hem. Ik stapte uit bed en liep naar de keuken, waar ik een ontbijtje op bed voor hem maakte. Met het dienblad in mijn handen liep ik weer terug naar de slaapkamer. Ik zette het dienblad voor Louis neer en nam weer naast hem in bed plaats. 'Je eerste cadeautje,' glimlachte ik tevreden. 'Mijn eerste? Hoeveel komen er dan nog wel niet?' 'Genoeg,' grinnikte ik. Louis drukte een kus op mijn lippen. 'Dankjewel.' Daarna begon hij met een glimlach op zijn gezicht zijn ontbijt op te eten en bood mij de helft aan. Na het ontbijt kleedden we ons beide aan en verplaatsten ons naar de woonkamer. Ik liep naar de kast en pakte daar mijn tweede cadeau. Ik vertelde Louis dat hij op de bank moest gaan zitten en nam naast hem plaats. 'Alsjeblieft,' zei ik terwijl ik hem het cadeau overhandigde. Met twinkelde ogen scheurde Louis het cadeaupapier los. Nieuwsgierig liet hij zijn ogen over het cadeau gaan, terwijl ik zijn gezicht bestudeerde. Uiteindelijk kreeg hij een grijns op zijn gezicht en keek mij aan. 'Wauw, Elena, het is prachtig,' bracht hij uit. 'Ik ben blij dat je het leuk vind,' glimlachte ik. Ik had Louis een klok met allemaal fotolijstjes gegeven. In elke lijstje zat een foto van Louis, samen met mij, of met de jongens, zijn zusjes en zijn moeder en alle andere belangrijke personen in zijn leven. 'En zo hoef je ook nooit meer te laat te komen,' grinnikte ik. Louis boog zich voorover en drukte opnieuw een kus op mijn lippen. 'Dankjewel schat.' Ik glimlachte. 'Ik ga beneden even kijken hoeveel kaarten je hebt gekregen,' zei ik en ik stond op. 'Dan ga ik deze ophangen,' besloot Louis. Zo gingen we beide ons eigen ding doen. Ik huppelde bijna de trappen af en opende onze brievenbus. Zoals verwacht hadden we een enorme berg brieven en kaarten. Ik sloot de brievenbus weer en liep weer terug naar boven. In het appartement vond ik Louis op een gammele keukentrap. Snel liet ik alle kaarten op de keukentafel vallen en greep de ladder vast. Met veel kabaal boorde Louis een gat, wat Tommie helemaal niet leuk vond. Onrustig liep ze door het appartement heen, jankend om aandacht. Gelukkig was Louis snel klaar en hing de klok aan de muur. Hij ruimde de keukentrap weer op en ik keek naar de klok. 'Hij staat nog niet goed, sukkel,' lachte ik toen. Louis ging op zijn tenen staan en wist de klok van het haakje af te halen. 'Hoe laat is het?' vroeg hij me. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn. ' 10 uur 47,' vertelde ik hem. Louis stelde de wijzers juist in en hing de klok weer terug. 'Eerst de post of eerst je volgende cadeau?' vroeg ik hem. Dit werd een moeilijk dilemma, maar uiteindelijk ging Louis voor het andere cadeau. 'Dit is meer voor ons samen,' mompelde ik terwijl ik hem het cadeau gaf. Opnieuw scheurde Louis het papier als een klein kind los. 'Een fotoboek,' concludeerde hij vrij snel. Hij sloeg het open en glimlachte toen hij zag dat ik de eerste echo van ons kind erin had geplakt. 'Een fotoboek voor ons kind,' glimlachte ik. 'Dankjewel,' glimlachte Louis en hij drukte opnieuw een kus op mijn lippen. 'Nu je kaarten,' lachte ik. Louis nam plaats aan de keukentafel en ik ging tegenover hem zitten. Nieuwsgierig ging hij door de enveloppen. Plots stopte hij en betrok zijn gezicht. 'Deze is voor jou...' Een zwaar gevoel nam plaats in mijn buik en ik pakte de brief van Louis aan. Het handschrift herkende ik meteen. 'Gaby,' fluisterde ik bang.