001 Jasmine

"Doe dit shirt met die broek aan. Ze zal er van houden." raad ik Julian aan. "Thanks, Jas. I owe you big time." Ik haal verlegen mijn schouders op en neem afscheid. "Tot straks." Ik knik, geef hem nog snel een kus en loop dan naar Anna.
"Hey!" begroet ze me vrolijk en trekt me mee naar boven. "Wat heeft hij aan?" vraagt ze nieuwsgierig. "Dat zie je zo wel." glimlach ik en zoek in haar kleerkast naar de perfecte outfit. Als ze die aan heeft doe ik snel haar make-up en krul haar haar. "Daar houdt hij van." zucht ze gelukzalig. Like I didn't know, denk ik sarcastisch, maar glimlach naar haar.
Als ze klaar is gaan we naar het café waar hun date doorgaat. Aangezien het goed weer is nemen ze plaats aan een tafeltje op het terras. Ik zet me afgezonderd een paar tafeltjes verder en bestel al meteen een drankje.

Zuchtend nip ik aan mijn frisdrank terwijl ik toekijk hoe Anna en Julian verliefd zijn. Julian en Anna verkeren bijna een jaar, maar als ze op date gaan moet ik hen beide helpen met hun outfit en van op een afstandje toekijken. Ik moet steeds zorgen dat ze bij elkaar passen qua outfit. Waarom weet ik zelf niet, want ze geven er niet om hoe ze gekleed zijn als ze niet op date zijn. Waarom ik steeds van op een afstand moet toekijken? Voor het geval er iets zou mislopen, dat zijn hun eigen woorden. "Je kent ons vanbinnen en vanbuiten en je bent onze beste vriendin." ik hoor het hun nog zo zeggen. Op dat jaar tijd ben ik het enige wat misliep. Ik ben een aantal keer beginnen huilen. Het doet me pijn om te zien hoe gelukkig ze samen zijn. Gelukkig hadden zij het nooit door.

"Jasmine, ik moet je iets vertellen..." Met bange ogen kijkt Julian me aan. "Wij moeten je iets vertellen." vult Anna hem aan. Verward kijk ik hen aan. Er is toch niets ergs aan de hand? "We... Zijn... Verliefd geworden op elkaar." Zes woorden die mijn wereld doen instorten. "Wat?" breng ik ongelovig uit. "we zijn..." Boos en verdrietig doe ik teken dat ik het niet meer hoef te horen. "We are over." bevestig ik nog overbodig aan Julian en loop huilend weg.

"Are you okay?" haalt me uit mijn gedachten. Alweer besef ik maar al te goed dat ik er nog steeds geen vrede mee heb genomen wat er een jaar geleden gebeurd is. "I'm fine." mompel ik en veeg snel de tranen weg. "Wat scheelt er?" vraagt de jongen bezorgd. "Dat ga ik nou eens niet aan jouw neus hangen." mompel ik en kijk weg van de jongen. "Als ik eens mag raden dan heeft het te maken met dat koppeltje aan die tafel." Geïrriteerd kijk ik hem aan. "Ik wil er niet over praten." reageer ik boos. "Hij is je ex-vriend?" Die vraag levert hem enkel een diepe zucht op. "Ik ben Louis. Hoe heet jij?" Arrogant kijk ik hem aan. "Ok, als jouw ogen wapens waren dan was ik dood... Ik heb een voorstel." reageert hij lachend. "Zayn heeft mijn GSM kapot gemaakt. Kom mee met mij om een nieuwe GSM te kopen... Het is een win-win voorstel. Jij hoeft daar niet meer op te kijken en ik heb mooi gezelschap."