# 033 - Zayn Malik

Ik zat in mijn auto en stond voor de school van Anto, mijn vriendin. Ik vond het echt geweldig om haar nu zo te noemen en ik ging het zo snel mogelijk bekend maken. Iedereen mocht het weten. Iedereen moest het weten dat Anto nu mijn meisje was. Ik was zo in gedachten verzonken over Anto waardoor ik schrok toen ze naast me zat in de auto. "Niet toegestaan om je een kusje te geven?" vroeg ze met een pruillipje terwijl ze me zielig aankeek. Ik grinnikte zachtjes en schudde mijn hoofd. "Het spijt me, liefje. Nog niet. Binnenkort wel." antwoordde ik. Ze knikte kort en glimlachte breed. Ik startte de motor en reed richting haar huis. Wanneer we daar zouden aankomen, zou ik haar vertellen wat er deze middag was beslist met de jongens. Ze moest het namelijk weten.

Eenmaal we bij haar thuis waren aangekomen, zaten we allebei op de bank. Ze had me gevraagd om nog binnen te komen en dat zou ik zeker niet weigeren, want het liefst zou ik elk uur van de dag in haar bijzijn willen vertoeven. "Wanneer komen je ouders eigenlijk terug?" vroeg ik terwijl Anto drinken was gaan hale voor ons allebei. "Waarschijnlijk morgen. Ze hebben me gisteren nog gebeld. " riep ze vanuit de keuken. Al snel kwam ze terug met twee cola-blikjes. Ik nam een aan van haar en bedankte haar. Ik opende het blikje en nam een slok ervan. Ik keek naar de grond en dacht na over hoe ik haar dit moest vertellen. Het was een hele tijd opvallend stil. Een beetje te stil. En Anto die stil was? Langzaam keek ik op en ze staarde naar haar broek. Ze leek ook over iets na te denken. "Euhm.. Anto. " begon ik zuchtend. Ze keek haastig op. "Ja?" vroeg ze."Ik moet je iets vertellen." begon ik onzeker. Ze ging dit niet leuk vinden. Ze ging dit zeker niet leuk vinden. "Ohja? Ik moet jou eigenlijk ook iets vertellen. " bekende ze en ze sloeg haar ogen meteen neer toen ze dat zei. Verbaasd en nieuwsgierig keek ik haar aan. "Ok? Zeg maar." zei ik. "Nee, zeg jij maar eerst. " Ik knikte kort. Als ze het liever zo had. "Euhm. De jongens en ik gaan bijna weer op tour." zei ik gewoon onmiddellijk. "Je begrijpt wel dat zoiets erg lang kan duren, dus je zult me een hele tijd moeten missen." vervolgde ik. Ze keek me zwijgend aan. Het was in haar ogen te zien dat ze het niet leuk vond, maar ik kon niet anders. One Direction was nu eenmaal mijn werk. Na een tijdje knikte ze kort. "Ik begrijp het. " zei ze zachtjes. "Voor je het weet ben ik terug. " zei ik met een glimlach en omhelsde haar even. Ze zuchtte zachtjes. "Ik zal je missen!" zei ze dan met een korte glimlach. Ze probeerde vrolijk te doen voor mij. Ik streelde kort haar wang. "Ik jou ook hoor! No doubt about that! " reageerde ik glimlachend. "We kunnen bellen en skypen. Dan heb ik je toch een soort van bij me. Maar wanneer je nog eens vakantie hebt en we hebben een tour, dan neem ik je gewoon mee. Dat beloof ik. Maar wat moest jij me nu vertellen?" vroeg ik met de nieuwsgierigheid die van mijn gezicht was af te lezen. "Oh niets, ik hou van je. " zei ze me schattig. Dat was vast niet hetgeen dat ze me wou vertellen, maar ik liet het voor wat het was. Ze zou het me wel vertellen als er iets scheelde. Toch?