× 02

Daar stond ik dan. Zenuwachtig op een vliegveld in London te wachten op iemand die me op zou komen halen. Om me vervolgens af te zetten bij het gebouwtje waar ik moest zijn. Nou ja, gebouwtje.. Appartement van de jongetjes. Met mijn koffer in mijn hand onderzocht ik de menigte. Er stonden niet veel mensen, maar ik had ook geen idee wie hier was voor mij. Op een begeven moment zag ik iemand staan met een bordje in zijn hand. Daar op stond mijn naam. Verkeerd gespeld, maar het was mijn naam. Ik heette namelijk geen madie.. Ik heette Maddy. Leek mij niet zo moeilijk. Ik liep twijfelend naar de man toe. Hij was groot, maar zag er wel aardig uit. “Hi..” Ik wist nog niet wat ik moest denken. Het kon ook een val zijn. En dichtbij huis was ik niet. De man zette een vriendelijke glimlach op. “Dus jij bent Madie? De vriendin van Nicole?” De man sprak met een typisch Brits accent. Ik knikte. “Mijn naam is trouwens Maddy. U spreekt het verkeerd uit”, zei ik met een kleine grinnik. De man knikte weer op zijn beurt. “Sorry, Nicole heeft het dan verkeerd doorgegeven. Je hoeft me trouwens niet aan te spreken met U, dan voel ik me zo oud.” Ik moest er wel om lachen. “Dat komt voor elkaar”.
Vervolgens begeleidde hij me naar een simpele, duur uitziende auto. Daarin legde hij mij de taken uit die ik uit zou moeten voeren, wat ik betaald kreeg. En waar ik allemaal heen zou reizen. Ik zou een proeftijd krijgen van 1 week en vervolgens mochten de jongens bepalen of ik mocht blijven. Ze hadden al ja gezegd tegen Nicole. Dus ik moest mijn best gaan doen. Uiteindelijk vroeg hij of ik vragen had. “Ja, ik ken niemand van hun. Ik weet hun namen niet. Ik weet niks over ze. Is dat een groot probleem?” Lachend schudde de man zijn hoofd. “Nee, daarom hebben we je ook uitgekozen samen met Nicole. We hebben liever mensen die niets over ze weten dan van die meisjes die flauwvallen als ze ook maar binnenkomen”. Ik knikte afwezig. Waren ze dan zo beroemd dat er meisjes waren die flauw zouden vallen? Hoe kon het dat ik nog nooit van ze gehoord had? Ik was geen kluizenaar, verre van dat. Maar ik had de naam ‘One Direction’ vrijwel nooit gehoord. Misschien van wel.. Maar dan moest ik het wel vergeten zijn. Of ik vond het gewoon niet interessant. Mijn muzieksmaak was toch totaal anders dan die top-100 muziek van tegenwoordig.

De auto stopte en de man hielp me met het uitladen van mijn koffer. “Het is appartement nummer tweeëntwintig. Ik wens je veel succes”. Ik knikte vriendelijk naar de man. Vercolgens belde ik aan. “Wie is het?” Ik hoorde weer een Brits accent. En een stem van een jongen. “Ik ben maddy, ik kom vo-”. “Het is maddy jongens! Ze is er!” Ik werd abrupt onderbroken. Vervolgens hoorde je zo’n bzzzt geluidje. Als teken dat je de deur open kon maken. Ik zwaaide nog even naar de man die me had afgezet en liep naar binnen. Toen ik mijn koffer een tree had opgesleurd ging mijn telefoon. Even zuchtte ik, maar vervolgens nam ik toch maar op. “Wat is er, Nicole?” Eerst hoorde je haar even gillen. “Schiet op! Ik word aangevallen door een wilde gorilla. Het probeert me te vermoorden!” Ik hoopte voor de gorilla dat hij geen Nederlands sprak. Anders zou hij haar meteen vermoord hebben. Lachend hing ik op en ik snelde me naar boven.