Five

De rest van de dag verliep erg rustig, we deden beiden ons eigen ding. Ik zat in de woonkamer op een grote stoel voor het raam en staarde naar buiten terwijl ik nadacht over vanalles. En bij Lauren betekende dat, dat ze de hele middag in de keuken stond, dat was namelijk haar ding. Koken, en man dat kon ze zeker. Ze had alles wat ze kon van haar moeder geleerd, en deed er nu alles aan om dat voort te zetten, haar moeder was namelijk een jaar geleden overleden. Lauren had me eens verteld dat als ze aan het koken was het voelde alsof ze samen het haar moeder in de keuken stond, zoals vroeger en dat gaf haar een vertrouwd gevoel. Maar ze kookte niet alleen om het gemis van haar moeder minder te maken, ze was ook een emotionele kok, ik bedoel dat als haar emoties haar te veel werden ze de keuken in dook en de rest van de dag er niet meer vandaan kwam.
      Ik daar integen kropte mijn emoties rondom anderen op, alleen als ik bij Lauren was kon ik ze de vrije loop laten gaan. Zij wist alles van me, en ondanks dat ik er niet tegen kon als mensen me leerden kennen, begonnen door te krijgen hoe ik in elkaar zit en ik daarom me had afgesloten van de rest van de mensheid, was ik maar wat blij dat ik mijn beste vriendin had.
      Voor de rest heb ik nog 3 andere mensen in mijn leven gehad die zo'n beetje alles van me wisten. Mijn vader, mijn moeder.. en James.. Mijn ouders had ik niet meer ze waren ongekomen bij een verselijk auto ongeluk, waar van het nog steeds een wonder is dat ik er bijna zonder verwondingen vanaf ben gekomen. Er rolde op nieuw een traan over mijn wang, ik miste ze. En James..
      Tsja, James was de liefde van mijn leven geweest, we waren 2jaar samen geweest. Na dat hij het duidelijk had gemaakt me nooit meer te willen zien was ik gebroken geweest, kapot, in stukjes. Ik had mijn eigen huis, dat van mijn ouders, en heb dagen achter elkaar gehuild. Alles en iedereen die aan mijn deur kwam stuurde ik weg, iedereen behalve Lauren.
      Op een dag had ze me overgehaald om met haar te gaan stappen, gewoon om alles te vergeten, ik had het voor het eerst sinds weken weer eens een beetje gezellig en lachte om Lauren haar grapjes en pogingen op me op te vrolijken. Lauren stond onder de douche en plots ging de bel en zonder er bij na te denken deed ik lachend open maar mijn adem stolkte in mijn keel toen ik James zag staan. Er was iets anders aan hem, hij had iets overzich wat ik niet kon thuis brengen. Zijn ogen gleden over mijn gelaat en toen zijn ogen de mijne vonden besefte ik wat ik niet kon thuis brengen zijn ogen stonden vol met afschuw.
"They told me you were broken, not talking at all. But here you are opening the door all smiles and stuff." Spuwde hij naar me. Ik was verstijfd door zijn plotselinge verschijning en wist niet wat ik moest doen. Hij greep me bij mijn arm en boorde zijn blik in de mijne. "It was all a mistake, coming here, me and you, those 2 years. Biggest mistake in my life." Siste hij. Op dat moment knapte er iets in me en balde ik mijn vuist en zwaaide met als mijn kracht mijn vuist tegen zijn gezicht. Zijn greep verslapte en liet me los, ik rende, ook al was ik 3 meter verwijdert van mijn voordeur, naar binnen en sloot de deur achter me. Een luide kreet klonk van buiten en een paar dreunen tegen de deur deden mij sidderen van angst. Plots stopte het lawaai en klonk zijn stem "I'll get you sooner or later for that!" Zijn stem was zo donker dat het me kippenvel gaf, ik hoorde hem het grindpad af lopen en zakte tegen de deur aan naar beneden.
      Zo had Lauren mij gevonden, totaal in shock. Ik heb het haar verteld maar ook de fout gemaakt om nooit te vertellen wie het was geweest, ik kon zijn naam niet meer over mijn lippen verkrijgen. Vrij vlot daarna heb ik het huis van mijn ouders verkocht, mijn naam en uiterlijk veranderd en ben ik op reis gegaan, nooit te lang op 1 plek blijvend bang dat hij me zou vinden.



[quoteTsja... wat ik de melden heb staat al boven aan ha!
]Love and Rocketz,
Lot!