Let the walls break down (atl) 16

"Terug naar mijn kamer gaan. Ik ga echt niet mee naar binnen. Ze zijn allemaal gek en ik denk dat je vanavond maar eens moet opzoek gaan naar een meisje die bij je past. Je bent tenslotte al 21 en nog steeds single. Daar moet maar eens verandering in gaan komen." antwoord ik terwijl ik me probeer los te trekken. "Ga toch mee. Daarbij, er is maar 1 meisje die mijn aandacht trekt en als ik daar alleen naar binnen ga dan heb ik aandacht voor niets."Als ik doorheb dat hij het over mij heeft begin ik te blozen... heel erg te blozen. Nog nooit heeft iemand zoiets gezegd tegen mij. "Kom je mee?" vraagt hij na een tijdje. "Sorry Jack, ik heb geen zin in constant jaloerse blikken." antwoord ik. "Doe het alsjeblieft voor mij." smeekt hij. "Echt niet, Jack, kom straks gerust nog naar mijn kamer na of tijdens de party maar ik ga echt niet mee naar binnen." hou ik vol. "Pff, nu ben ik boos op jou." reageert hij met een enorme pruillip. "Gitaar spelen kan je dan wel maar aan je acteer-kunsten moet er nog gewerkt worden." lach ik. "Dat is dus niet te geloven hè, eerst wil ze al niet mee naar een feestje en nu staat ze mij hier gewoon uit te lachen." Hij legt zijn arm op zijn borstkas waar zijn hart zich bevindt en doet alsof het hem heel erg geraakt heeft. "De geloofwaardigheid is er niet, Jack. Doe geen moeite." lach ik. "Ik vind dat ik een knuffel van jou verdien." zegt hij vastberaden. "Daar zit tenminste geloofwaardigheid in, goed zo Jack. Ik zal nog moeten geloven dat er toch acteertalent in jou zit." lach ik. "Ik ben nu wel serieus hoor, ik wil een knuffel van jou. Anders trek ik je mee binnen." Ik rol eens met mijn ogen en geef hem dan toch zijn knuffel. "Ik kom straks nog wel even langs." belooft hij me en dan scheiden onze wegen.

Ik ben net klaar om in mijn bed te kruipen als er op mijn deur geklopt word. Jack komt normaal meteen binnen dus ga ik naar de deur en open ze. Niemand staat voor mijn deur. Net als ik ze wil sluiten hoor ik iemand luid BOE! roepen. Ik schiet de lucht in van het verschieten en Jack komt tevoorschijn. "Dat is zo niet lief van jou" zeg ik zo serieus mogelijk. "Ik wil je nooit meer zien." Geschokt staat Jack voor mij. "Omdat ik je doe verschieten wil je me niet meer zien?" vraagt hij nog steeds geschokt. "Inderdaad, dat heb je goed begrepen." antwoord ik nog steeds zo serieus mogelijk. "Het spijt me maar ik begrijp het wel." Hij neemt de deurklink vast en sluit de deur. Ik wacht even af en dan ga ik de gang op.

"Jack, jongen, je moet eens wat minder snel gaan geloven denk ik." lach ik en loop naar hem toe. "Huh, je was net nog super kwaad. Waarom loop je hier nu zo te lachen?" Verbaasd kijkt hij me aan. "Ik heb wel acteertalent" lach ik. "Boontje komt om zijn loontje, jij doet me verschieten, ik neem je beet. We moeten toch elk onze lol hebben, of niet soms?" Zijn gezicht gaat van schokkend naar een klein lachje. "Jaja, je krijgt je knuffel." lach ik voor hij iets kan zeggen. "Ik ging helemaal niet vragen voor een knuffel maar nu je het voorstelt." We openen elk onze armen en geven een knuffel.

"Heb je een beetje plezier gemaakt?" vraag ik hem. "Een beetje, maar het had nog veel leuker geweest als jij er ook was." antwoordt hij. "Het feestje is nog steeds aan de gang" vervolgt hij hoopvol. "Jack, ik meen het, ik ga er niet binnen. Welk deel snap je niet?" antwoord ik een beetje geïrriteerd. "Oké oké, boodschap overgekomen, geen feestjes voor Ashley." Het blijft even stil. "Ga je nog terug of ga je naar je kamer?" vraag ik om de stilte te doorbreken. "Ik zei dat ik ging slapen, enkel als jij wil gaan ga ik er nog heen."Ik zucht. "Oké, oké, ik weet het ondertussen wel. Je wil niet en niets zal dat veranderen." Ik knik. "Dat heb je goed begrepen. Kom je me morgen wekken zodat ik je kan gedag zeggen?" vraag ik met mijn liefste gezicht. "Ben je zeker? Ik bedoel maar, het is om 7 uur opstaan. Vind je het dan niet leuker uit te slapen?" vraagt hij verwonderd. "Wil je dan niet dat ik er morgenvroeg ben? Als je liever vertrekt zonder me nog eens te zien is het ook goed."