O14.

'Help! Help!' Schreeuw ik. In de doodstille straten van Londen. 'Help.' Mijn tranen namen de woorden over. Niemand kwam me helpen, niemand hoorde me. 'Help nou, alsjeblieft.' Ik pakte met trillende handen mijn telefoon uit mijn zak en tikte het alarm-nummer in. Snikkend verelde ik dat ik een abulance nodig had. Ze zouden zo snel mogelijk komen.
Ik knielde bij Vanessa neer. 'Word nou wakker, Vanessa, Kom op doe je ogen open.' Zei ik terwijl ik in haar gezicht sloeg. Ik legde haar hoofd op mijn benen neer en streelde over haar gezicht. 'Blijf bij me Vanes, blijf bij me.' Van ver hoorde ik al het geluid van de ambulance aankomen. 'Hier!' Riep ik, wetend dat ze me toch niet zouden horen. 'Ze zijn er Vanes. Ze gaan je beter maken.' Zeg ik haar, hopend dat ze me stem kon horen. Vanes moest de ambulance in, gelukkig moch ik mee. Later zou de politie mijn verhaal afnemen. Ik hield haar hand stevig vast. 'Komt het wel goed met haar.' De dokter knikt even en gaat dan snel weer verder met wat hij bezig was.
Ik liep samen met de rest het ziekenhuis binnen maar werd toen tegen gehouden. Ik mocht niet mee de kamer binnen. Ze zouden haar nu gaan onderzoeken. Ik nam plaats in de wachtkamer. Moest ik haar ouders bellen? Ze zouden razend worden en meteen naar Londen komen. Ik kon beter wachten. Zou ik Harry bellen? Ik kik mijn hoofd. Hij heeft nog niks van zich laten horen, dat hoort hij toch eerst te doen? Ik sla mijn armen voor mijn ogen, ik ben zo geschrokken. Ik weet het allemaal even niet meer.
'U ben familie van mevrouw?' Ik schrik van het horen van de stem. Angstig kijk ik de arts aan. Ik schud mijn hoofd. 'Ze is mijn beste vriendin.' 'Het spijt me, dan kan ik u niks vertellen. Haar ouders moeten gebeld worden.' 'U kan mij niks vertellen? Mijn beste vriendin ligt hier in het ziekenhuis en u kan mij niks vertelllen.' Zeg ik met een spottend lachje. 'Het spijt me mevrouw.' 'Het spijt u? Owja. Vertel me wat er met haar is. Er is niemand voor haar. Ze is hier op vakantie, ik ben de enige!' Schreeuw ik. 'Ik kan niks voor u betekenen.' Zegt hij en loopt weg. Belachlijk vond ik het, belachlijk! Ik keek om me heen om er iemand liep, maar er was niemand. Ik liep de kamer binnen waar ze net naar binnen is gereden. Ze was weg? Ik rende door het ziekenhuis, opzoek naar een dokter.
'Waar is Vanessa?' Niemand gaf me informatie het maakte me gek.
Ik plofte neer in de wachtkamer, huilend. Ik wist niet waar Vanessa was en niet hoe het ging. Ik denk dat ik toch ouders moet bellen. Net op het moment dat ik Vanessa haar ouders wil bellen belt Harry me. 'Madeline.' Neem ik op. 'Hee babe, is alles goed gegaan?' Ik breek door zijn woorden. 'Maddy? Maddy wat is er?' 'Vanessa.. Ambulance.. Haat.. Ik..' Waren de woorden die ik kon zeggen zonder te huilen. 'Moet ik naar je toe komen?' 'Nee dat hoeft niet, het komt wel goed.' 'Vertel me rustig wat er is gebeurd Mad.' 'Ik bel je zo terug, de politie is er.' 'Politie? Maddy vertel me.' 'Ik moet ophangen, ik bel je terug.' 'Ik kom nu naar je toe.' Hoor ik heb nog zeggen. Net voordat ik wil ophangen.

GELUKKIG NIEUWJAAR IEDEREEN.
hoe was jullie oud & nieuw? En wat zijn jullie goede voornemens?
&&& Wat zou er met Vanessa zijn gebeurd? Volgende hoofstuk komen jullie het te weten.
Brand maar lekker los met wat jullie denken!