Rainbow attack

Luke’s POV

Ik liep met mijn oude bijl over het pad richting Flute Fields. In het bos op Flute Fields is goed hout te vinden.

Waarom kan dat meisje niks zeggen? Ik denk dit al de hele ochtend. We waren gister avond, na dat we het meisje vonden gelijk gaan pitten.

“HEY, Airhead!” Ik schrok van Taylor’s geschreeuw, hij ging verder. “Waarom ben je zo lui, heb je een meisje genaamd Selena gepakt ofzo?”

What the hack, wat heeft hij een groffe mond! “Als jij niet snel normaal doet!”

Hij begon te rennen.

“Ja! Ren jij maar, kleine kleuter!” Arg, kinderen!

Ik liep weer verder, tot ik bij de deur van het bos kwam.

Wat Ben ik weer een EXTREME kneus! Ik was de sleutel vergeten.

Er zit maar een ding op, er over klimmen.

“Maak geluid als er iemand daar is!” riep ik, ik wachtte op antwoord. Na een minuut gooide ik mijn bijl over de poort heen. Ik klom de poort of, en keek rond, ik
zag bloed liggen, ongeveer twee meter van mijn bijl vandaan.

Zal wel toeval zijn. Dacht ik. Ik sprong van de poort af, en pakte mijn bijl op.

Ik liep al een tijdje rond opzoek naar een goede boom om mijn bijl in te tekenen.

Ik begon met mijn bijl in een boom te slaan, maar voor ik de boom raakte, hoorde ik geruis.

Het kan de Witch princesess niet zijn, ze heeft gezegd dat ze ons helpt. Ik denk te veel, straks zit ik nog letterlijk op de kast.

Ik ging verder, ik sloeg de boom neer. Ik maakte een gil. Er stond een zwarte dood lijkende vrouw voor me, met zwart haar, voor haar gezicht.

Ze trok haar arm op, en wees richting mij.

“Kom op Finn! Pak haar!” Ik hoorde een piepstem schreeuwen. En voor ik het wist zag ik een soort regenboog (net NyanCat) vliegen, en knalde tegen de enge vrouw.

Een rood elf achtig ding kwam voor me vliegen. “Hoi! Ik ben de Hervest Sprite Alan, de leider van dit stel kneuzen.” Hij lachte even en ging verder “Ze stuurde ons, als ik jou was zou ik hier weg gaan, en niet terugkeren!” Zei de kleine dreigend.

“Voor je gaat, ik leidt je hier weg!” Ik hoorde een vrouwenstem, Witch Princesess.

Ik knikte.

We renden richting de uitgang, we waren aangekomen.

“Bedankt, W…” Toen ik me omdraaide was ze er niet meer.

Ik klom de poort op, en hoorde kabaal, gevolgd door een helse gil.

Ik rende, en rende. Ik stopte niet, zolang ik maar veilig in huis was. Ik zag mensen onderweg die hoi wouden zeggen, maar ik stopte niet.

Ik rende door de deur, naar Bo’s kamer, en gooide de deuren achter me dicht. Bo stond verward naar zijn bed te kijken, waar het meisje lag. Er kwam een gloed van haar af.

“Jij deed het, of niet!” Ik begon aan haar schouders te schudden. “Geef antwoordt! Wie was dat spook in het bos!” Ik was vergeten dat ze niet kon praten.

Ze opende langzaam haar ogen, en ging meer in mijn armen liggen. Ze wees naar buiten.

Bo en ik keken… Bo begon te schreeuwen. Het spook achtige vrouw stond voor het raam.

Het geluid van het meisje‘s adem werd luider. Ze stond op, en begon meer te gloeien.

Ze liep naar het raam, en raakte het aan.

Het raam brak, en een grote windvlaag kwam van haar hand af, die door het bos heenging, en het spook meenam. Ook slappe bomen, takken en meer.

Toen de vlaag weg was, kwam er een klein Alan achtig elfje achter het meisjes rug vandaan.

Hij keek angstig, en ging op de schouder van het meisje zitten.

“Wauw, Molly, ik wou dat ik dat kon.” Zei de piepstem.

“Dát is een Harvest Sprite” Zei Bo, om te laten klinken dat hij net niet bang was.

“Hoe Awesome! Wat is je naam, kleine?” Riep ik. De Sprite keek op, zijn kleine paarse muts hing half over zijn ogen heen.