× 01

Ik werd wakker door een onnozel liedje. Even wist ik niet meer waar ik was aangezien het donker was. Pas toen ik helemaal wakker was merkte ik dat het mijn ringtone was. Gehaast stond ik op en snelde me naar mijn mobiel die op mijn bureau lag. “Hé Maddy! Aan het genieten van het feit dat je eindelijk afgestudeerd bent? Werd tijd!” Ik zuchtte. Hoe kon iemand altijd zo vol energie zitten? “In ieder geval. Gefeliciteerd met dat je geslaagd bent en goeiemorgen. Heb je al een nieuwe studie gekozen? Een nieuwe baan? Wat ben je van plan te doen?” Nicole vroeg weer eens te veel. Altijd. Maar dat was meestal ook het leuke aan haar. Ze was een echte gangmaker. “Nou, ik was me van plan vandaag aan te melden op een school hier in de stad. Ik heb nu toch genoeg tijd..” Gapend keek ik naar de wekker. Ik wilde me voor mijn hoofd slaan. Waarom belde ze me om half zes in de ochtend om me dat te vragen. “Goedzo! Jij gaat dat dus niet doen. Ik heb een nieuwe baan gevonden en jij gaat met me mee, het is in Engeland! Daar wilde je toch altijd al eens heen?” Maakte ze weer eens grapje. Ik vertrouwde haar niet. “Nicole, waar heb je het over. Als je gewoon op vakantie wilt naar Engeland zeg je het maar hoor. Wat voor een baan?” Aan de andere kant van de telefoon hoorde ik hoe ze even een overdreven blij lachje had. Ik wist dat ze rond stond te springen, anders belde ze niet zo vroeg. Als ze iets wilde vertellen deed ze dat altijd meteen. “Ik leg het je straks uit. Kom hierheen over een uur. Als je akkoord gaan vertrek jij over een week. Ik ga morgen al weg!” Ik snapte er nog steeds niks van. Maar dat is typisch iets voor Nicole. Mij in de war brengen. “Oké, ik zie je zo”, zuchtte ik. Na een blij ge-yay was het gesprek onderbroken.

Het was iets over zeven toen ik aanbelde. Toen de deur openging had ik niet eens genoeg tijd om gedag te zeggen. Nicole trok me al meteen naar binnen en sleurde me mee naar haar kamer. Vervolgens werd ik op haar bed gezet. Met een gelukkig gezicht ging ze voor me staan. “Jij en ik.. Gaan werken voor One Direction! Wat zeg je ervan? We worden veel betaald en mogen daarvoor op tournee, en in hotelkamers slapen”. Alles ratelde ze aan elkaar. Zou ze een uitknop hebben? Stiekem is ze een robot. Ze begon alweer verder te praten over de voordelen. “Wacht even”, onderbrak ik haar. “Wat is One Direction?” Ik keek haar met een onbegrijpelijk gezicht aan. “Vroeg je dat nou serieus?” Nicole keek me ineens kalm aan en haar houding was veranderd. Ze leek op een bibliothecaresse. Op de manier hoe ze stond, dan. Ik knikte. “One Direction is een Engelse jongensgroep. Iedereen kent ze. Waarom ken je ze niet”. Met een strak gezicht staarde ze me aan. Om bang van te worden. Ik wuifde het weg. “Het zal wel. Wat als ik ja zeg? Hoe kom ik daar?” Met een tevreden gezicht pakte Nicole een stoel en ging tegenover me zitten. “Wordt geregeld. En je word naar het appartement begeleid. Je moet alleen zelf een vliegtuig kunnen pakken naar London”. Ik keek haar twijfelend aan. “Weet je zeker dat dit geen grap is? Lijkt me logischer als het blijkt dat er een kind van veertien is die dacht ‘laten we eens een paar fans voor gek zetten’, denk je niet?” Ik twijfelde erover. Al was het meestal zo dat Nicole wist wat ze deed. Nicole schudde blij haar hoofd. “Nee, ik heb al een boel telefoontjes gepleegd, we hebben veel gemaild en er is al iemand bij me thuis geweest om te kijken of ik geschikt was. Gelukkig ben ik goed in Engels. Ik was het toch zat dat ik een jaar lang kantoorwerk deed. Dit is veel meer voor mij.. Nee, voor ons!” Ik zag een twinkeling in haar oog. Ze was echt enthousiast. Ik zuchtte. Ergens had ik het gevoel dat ik spijt ging krijgen. Maar ik wilde Nederland altijd al verlaten. Dat zei ik al jaren. “Ik doe het”. Nicole sprong blij op en begon me te knuffelen. “Ik zorg ervoor dat alles geregeld word, geloof me, dit wordt ons beste avontuur ooit. Nog beter dan die ene keer dat we verdwaalden in België na een dagje Bobbejaanland!” Ik hoop het maar. Nicole wist me altijd in de gekste posities te brengen.