034 - P.O.V Tonnie

Anne en ik lopen richting het treinstation. Het is al de 6e week van de zomervakantie. Nog 1 week en dan weer naar school *zucht*. Ik heb geen idee wat we de laatste week nog gaan doen, ik denk niet veel. Eenmaal bij het station aangekomen, is het bomvol overal. Er lopen bijna alleen maar buitenlanders die wanhopig om zich heen kijken waar ze heen moeten. Ik kijk even op de 9292ov app hoe laat de trein gaat en we lopen naar spoor 6. We moeten nog een kwartier wachten tot de trein vertrekt. We gaan alvast de trein in want hij staat er al. We gaan in een 4-zit zitten en leggen onze tassen in het bagagerek. Ik laat me ploffen op de stoel en Anne gaat tegenover me zitten. We praten een beetje maar de tijd gaat heel langzaam. Over 10 minuten vertrekt de trein pas. Ik moet eigenlijk best nodig naar de wc. Thuis had ik daar geen tijd meer voor. 'Ik ga even naar de wc hoor. Brb.' 'Oké succes. Haha.' Ik sta op en loop de coupé uit. Ik heb echt geen idee waar de wc is maar ik vind hem vast wel. Ik loop door de coupés, tussen de stoel door. Het is druk in de trein, alle stoelen zitten vol. Ik zoek nog steeds naar de wc en ben inmiddels al aan de andere kant van de trein. Opeens stopt de trein met een harde klap. Iedereen klapt voorover en ik liep net naast een 4-zit dus ik val voorover op het tafeltje van de 4-zit.

'Hallo? Hallo mevrouw?' Ik open langzaam m'n ogen. 'Wat.. Wat is er?' Er staan allemaal mensen om me heen en vlak voor me neus staat een hele schattige jongen. Iets groter dan ik, groen/blauwe ogen en wild chocolade bruin haar. Hij kijkt bezorgd in m'n ogen. 'Gaat het wel, mevrouw?' vraagt hij. Ik lig op de grond en probeer omhoog te komen. 'Ja, ja het gaat wel. Alleen doet mijn hoofd wel erg zeer. Wat is er gebeurd?' Inmiddels is bijna iedereen alweer naar hun plaatsen gegaan toen ze zagen dat het goed met me ging. 'Nou de trein moest een noodstop maken, omdat er iets op het spoor lag of zo. En jij liep net langs ons en je viel met je hoofd tegen het tafeltje. Toen was je bewusteloos geraakt en lag je hier voor 10 minuten ongeveer.' 'Wauw, wat een avontuur. En wat gaat er nu met de trein gebeuren?' 'Nou de trein kan niet meer verder blijkbaar dus moeten we zo overstappen op een andere trein en kunnen we weer verder.' Ik probeer op de staan en ga op een stoel zitten naast een andere jongen die denk ik een vriend is van de jongen die me net hielp. Ze lijken echt sprekend op elkaar! De andere jongen gaat tegenover ons zitten en ik kijk ze allebei aan. Ze moeten allebei glimlachen. 'Mijn naam is Finn, aangenaam,' zegt de jongen naast me en hij steekt zijn hand naar me uit. 'Ik ben Tonnie,' en ik schud z'n hand. Opeens komt er ook een andere hand naar me toe. 'En ik ben Jack,' zegt de jongen die me heeft geholpen met een glimlach. 'Tonnie,' en ik schud ook zijn hand. Hmm Finn en Jack.. die namen komen me wel bekend voor maar ik weet niet meer waarvan.. 'Dus Tonnie, waar moet jij heen?' vraagt Jack schattig. 'Ik moet naar Rotterdam centraal en daarna nog met de metro en de bus naar Puttershoek.' 'Oh oké, dat is nog best ver!' zegt Finn. 'En reis je dan helemaal alleen..?' 'Ohja fack, Anne zit nog ergens in deze trein!! Ik moet d'r zoeken om te kijken of ze oké is.' Ik sta op en Finn&Jack ook. 'Wij helpen wel mee zoeken. Hoe ziet ze eruit?' Ik leg uit hoe ze eruit ziet en we gaan terug naar waar ik vandaan kwam. 'Als het goed is zit ze ergens hier..' zeg ik. Ik kijk om me heen en zie opeens een blond hoofd boven de stoel uitsteken. 'Daar!' en ik loop er snel heen. Ik ga op de stoel zitten waar ik eerst zat en Anne kijkt me verrast aan. 'Tonnie! Omg ik dacht dat je dood was! Gaat het goed met je? en ze geeft me een knuffel. 'Ja alles gaat goed met mij. Maar hoe gaat het met jou? Niks bezeerd of zo?' 'Nee gelukkig lag mijn tas voor me op het tafeltje en kwam ik met mijn hoofd daarop terecht.' Anne kijkt de 2 jongens achter me met een glimlach aan. 'En wie zijn dit?' 'Ik ben Finn en dit hier naast me is mijn broer Jack. Jij bent Anne neem ik aan?' 'Ja inderdaad.' Anne kijkt me aan met een glimlach. 'Zij hebben mij geholpen, want ik was door die noodstop met m'n hoofd op hun tafeltje gevallen en toen was ik even buiten bewust zijn. Maar nu gaat alles weer goed.' Ze glimlachen allebei. 'Kom er anders bij zitten! Het duurt denk nog even voordat we over kunnen stappen op die andere trein,' zeg ik tegen de jongens. 'Uhm ja is goed, gezellig!' En Finn wilt al naast Anne gaan zitten maar Jack onderbreekt hem. 'Misschien moeten we even onze spullen halen voordat die gestolen worden en dan komen we weer terug.' En hij sleurt Finn mee naar de andere kant van de trein.
'Dus jij komt een geweldig schattige tweeling tegen terwijl ik hier heel lonely zit te wachten tot jij terug bent.. Dat is echt totaal niet eerlijk..' zegt Anne met een pruillipje. 'Ja sorry, daar kan ik ook niks aan doen. Het was vast het lot!' zeg ik. 'Ja vast..' En ik zie Finn&Jack al aan komen lopen aan de andere kant van de coupé. Finn gaat naast Anne zitten en Jack ploft naast mij neer. 'Gaat het al een beetje beter met je hoofd?' en hij wrijft over het kleine schrammetje op m'n voorhoofd. 'Ja hoor, ik voel het al bijna niet meer,' zeg ik met een glimlachje. 'Mooi! Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voordat we over kunnen stappen op een andere trein..' 'Ja dit duurt best wel lang. Ik denk dat het nog wel even duurt voordat we thuis zijn. Maar waar moeten jullie eigenlijk heen?' Ik zie dat Anne en Finn ook een gesprek hebben. 'Wij gaan ook naar huis. We komen net terug van een YouTube meeting in Utrecht.' Ohjaaaa daar ken ik ze van! YouTube natuurlijk. Omg dit is echt geweldig. 'Hé ja, daar ken ik jullie van! Jullie maken echt geweldige YouTube filmpjes. Ik ben groot fan,' zeg ik met een grote glimlach. Jack lacht heel schattig. 'Dank je wel! Dat is erg leuk om te horen.' 'Dames en Heren, iedereen kan nu overstappen op een andere trein die hiernaast staat. Hij blijft gewoon dezelfde route rijden. Excuses voor het ongemak. En een prettige reis verder met de RET.' roept een vrouw om. Iedereen staat op en niemand kan echt goed bewegen omdat het zo druk is. Wij kijken elkaar aan en we denken allemaal hetzelfde. 'We blijven nog wel even zitten tot het iets minder druk is,' zeg ik en iedereen stemt toe. Als het wat minder druk is, pakken we onze tassen en we proberen de trein uit te komen. Eenmaal in de andere trein gaan we weer in een 4-zit zitten en praten we verder. 'Dit is Rotterdam centraal. Ik herhaal, Rotterdam Centraal.' 'Oh we moeten er hier uit Anne. We staan op en pakken alvast onze tassen. 'Dus.. nog een fijne reis naar huis,' zegt Finn tegen ons. 'Ja jullie ook! Ik denk niet dat we elkaar ooit nog zullen zien..' zeg ik met een zielig stemmetje. 'Geef anders jullie nummer, dan kunnen we misschien nog een keertje afspreken?' zegt Jack voorzichtig. Kijk dat was de bedoeling! We wisselen nummers uit en Anne en ik geven ze allebei een knuffel en we lopen de trein uit. De verdere reis naar huis praten we alleen maar over Jack en Finn. Gelukkig waren we allebei even vergeten over One Direction..