Hoofdstuk 10.

waar de heck gaan we nou naar toe? dacht ik.
We rende een heel stuk bos door de andere kant van Kim's huis.
Sam liet een paar beelden zien toen hij bij Kayla was.
Ik schrok me dood , toen ik bij de Cullens was was het veel slechter geworden met haar .
We waren terug in mens vorm en liepen het ziekenhuis binnen.
''We zouden graag naar Kayla Lotaarse willen.'' zei Sam mat tegen de receptioniste.
Ze noemde het kamer nummer en ik rende er naar toe.
''12 , 12 , 12 , 12 , 12 , 12 , jep 12'' mompelde ik.
Voor de deur van kamer 12 zaten Kim ,Kim's ouders , Evi , De Cullens en de rest van de pack. Allemaal stonden hun ogen bezorgd.
''Mogen we niet naar binnen?'' vroeg ik en Kim keek me wazig aan.
''Nee , alleen niet te veel bezoek'' zegt ze afwezig.Ik keek om me heen maar zag iedereen zitten.Wie zou er dan binnen zitten? of had ze nu rust nodig?.
''Kayla's opa en oma zijn er.'' zei Edward , mijn gedachte's beantwoordend.
Ik had best wel medelijden met Edward , hij kon elke gedachte in deze kamer horen , en hij zou ook iedereen's bezorgde gedachte's horen . Erg deprimerend leek het me. En Jasper dan die iedereen's gevoelens kon voelen.
Ik zag Edward naar me knikken , dat het oke was .
''wat is er nou met haar aan de hand?'' vroeg ik en ik hoorde mijn stem overslaan. Niemand gaf antwoord , ze bleven maar voorzich uit staren.
Ik keek om me heen maar niemand nam aanstalten om naar binnen te gaan.
Ik haalde diep adem en opende de deur.
2 oude mensen van een jaar of 60 zaten aan haar bed , haar opa en oma.
Haar opa was groot en lang met een bierbuik zijn haar zat lichtelijk in de war en zijn gezicht stond streng maar ook een beetje bezorgd.
Kayla's oma was daar in tegen klein en mager , ze zag er heel breekbaar uit.
Met blosjes op haar wangen en haar spier witte haren kort maar gekruld,
Haar gezicht was vriendelijk en ze glimlachte toen ze mij zag maar haar ogen stonden doods bezorgd.
''Kayla!'' voorzichtig liep ik naar het bed. Ze zag er veel slechter uit dan toen ik haar even alleen gelaten had.
Ze was nog steeds lijkwit maar nu nog witter dan ooit , dikke wallen onder haar ogen haar ogen stonden afwezig en haar lichaam was nog dunner dan ooit.
Ik ging op een stoel zitten naast haar bed , mijn benen trilden .
''w-w-wwat is er met haar?'' vroeg ik stotterend.
''Zelfmoord poging'' zei haar opa kortaf.
'w-w-wat?'' zei ik , ik voelde dat ik flauw zou vallen van de schrik.
Ze had mij en kim en evi en de andere waarom zou ze dan dood willen? Hield ze niet van me of was ik er te weinig voor haar?
Ik haalde diep adem om normaal te kunnen praten.
''Wat heeft ze gedaan ?'' vroeg ik uiteindelijk.
'' ten eerste ze at niks , daarom is ze zo mager en ze kotste haar eten uit , niet omdat ze zich zelf dik vond maar haar lichaam hield het niet binnen omdat ze een hele lange tijd niks gegeten had . En ze heeft zichzelf van Kim's balkon laten vallen, ze heeft geluk dat ze nog leeft'' antwoordde Kayla's oma en ik hoorde het intens verdriet in haar stem.
Ik snapte het nog steed niet. Waarom at ze niet? hoe heb ik dat niet kunnen merken? het zou wel kloppen sins ze bewusteloos was geworden heeft ze niks meer gegeten maar ze kotste haar eten niet uit...
''Wie heeft u verteld dat ze haar eten uit kotst?''
''De dokter'' antwoorde ze.
''Was de dokter er bij toen ze het deed? nee hoe kan hij dat dan weten.'' ik voelde dat ik boos werd.
''Kayla is een tijdje bewusteloos geweest , toen heeft ze inderdaad niks gegeten want we konden het niet in haar strot douwen weet u , maar ze heeft nooit haar eten uitgekotst.''
''Dat verklaart een hoop'' zei de dokter die binnen was gekomen terwijl ik praatte.''Weet je ook mischien waarom ze zelfmoord wilde plegen?''
''Haar ouders , ze zijn allebei omgekomen in een ongeluk.'' antwoorde ik zacht.
''WAT? MIJN ZOON IS DOOD? EN ZIJN VROUW?'' schreeuwde Kayla's opa.
''Jongeman , weet je dat heel zeker?'' vroeg Kayla's oma aan me.
''Heel zeker mevrouw , morgen is de begrafenis.En mijn naam is trouwens Seth'' zei ik.
''Seth , wat ben jij van Kayla. Ik bedoel wat voor relatie hebben jullie?'' vroeg ze zacht.
''Dat mevrouw , moet u zelf aan haar vragen''
''Seth'' fluisterde de stem ,die ik uit duizende zou kunnen herkennen maar waar ik nu van schrok omdat het zo breekbaar klonk, zei mijn naam. MIJN naam en van niemand anders.
''Kayla'' antwoorde ik en ik pakte haar hand.
Meteen kreeg ze weer wat kleur op haar wangen , vanwege dat ik natuurlijk haartstikke warm was.
''Het spijt me Seth , maar ik miste mijn ouders zo erg . Het is niet jou schuld'' zei ze met moeite.
''Stil maar Kayla , het is al goed''
Naast haar bed zat de oma van Kayla zachtjes te huilen , haar opa keek in schok voor zich uit.
''wat is er met hun?'' fluisterde ze omdat praten te veel moeite kostte.
''Ze wisten het niet , van je ouders''
Ik zag meteen weer de tranen in haar ogen opkomen.
''Kayla , het spijt ons'' zei Kayla's oma.
Kayla probeerde te glimlachen ,maar met moeite.
''Zou ik . even. alleen met. Seth. kunnen zijn?'' vroeg ze , ze moest tussen door ademhalen waardoor ze in haar zin elke keer stopte.
Kayla's opa knikte en begleide zijn vrouw naar de deur , ook de dokter die de hele tijd stond te luisteren liep weg.
''Seth''zei ze en haar ogen stonden verdrietig.''Seth , ben ik niks van jou?'' vroeg ze.
''Je bent mijn alles Kayla , en als jij dood ben volg ik zo snel ik kan. Asjeblieft Kayla geen zelfmoord pogingen meer , ik kan niet zonder je!'' ik voelde dat ik moest huilen.Ze veegde mijn tranen weg en wenkte dat ik dichterbij moest komen zitten.
''Waarom antwoorde je dat niet tegen mijn oma?'' vroeg ze verdrietig.
''Omdat ze vroeg wat ik van JOU ben , dat kan ik niet antwoorden alleen jij.''
Ze glimlachte .
''Jij bent ook mijn alles Seth , ik kan en wil ook niet meer zonder jou''
Haar hand die ze op mijn wang had gelegd voelde koud aan.
''Kayla , waarom?'' vroeg ik , ze hoorde de pijn in mijn stem.
''Ik weet het niet Seth , ik weet het niet'' en ze barstte in huilen uit.
''Kaylie , niet huilen.'' zei ik zacht.''Blijf bij mij , zolang je leeft. Laat me niet alleen . En beloof me dat je nooit meer aan dood denkt.''
''Nooit meer'' fluisterde ze lief.'' voor jou Seth . Ik hou van je.''
''Ik ook van jou'' zei ik en ik drukte mijn lippen op haar voorhoofd.'' niet weggaan Kaylie , nu nog niet.''

De rest van de week bleef ik dag en nacht bij Kayla.
Zelfs Leah en mijn moeder waren gekomen om me te helpen.
Iedereen leefde mee en Kayla's kamer was al snel beladen met bloemen en kaartjes.
Haar situatie werd er niet beter op toen haar opa en oma van plan waren haar in huis te nemen ,terug naar Canada.
De begrafenis werd verschoven , en de datum zou pas gemaakt worden als Kayla beter was zodat ze naar haar ouders begrafenis kon.
Ik had veel ruzie met Kayla's opa , hij mocht haar niet meenemen naar Canada.
Aan het eind van de stressende en slapeloze week had haar opa besloten haar echt mee te nemen naar Canada.
En niks kon zijn menig veranderen , zelfs niet als zijn eigen vrouw hem van mening probeerde te veranderen.
''Nee is nee. Ze gaat mee naar Canada'' zei hij vastbesloten.
Toen hij het Kayla vertelde moest ze huilen , en haar situatie werd slechter.

Na 3 en een halve week mocht ze eindelijk naar huis.
Ze kon niet goed lopen , dus droeg ik haar naar de auto.
''hoe moet dat nu Seth?'' vroeg ze zielig toen ik haar op haar bed legde.'' Als ik in Canada moet wonen zie ik je nooit meer!''
Ik haalde diep adem en liet mijn gedachtes lopen over hoe ik het kon zeggen zonder haar pijn te doen.
''Kayla '' zei ik zacht.'' Ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan en verder gaan . Met iemand anders.''
Ik kon zien hoeveel pijn deze woorden haar deden , net zoveel pijn als het mij deed om ze uit te spreken.
Ze keek me ongelovig aan. Ze knipperde een keer met haar ogen en deed haar mond open om iets te zeggen , alleen kwam er geen geluid uit.
''We moeten verder gaan , we kunnen niet altijd op elkaar blijven wachten'' zei ik nog eens.
Ik herinnderde me opeens dat Edward precies het zelfde had gedaan met Bella om haar te beschermen.Alleen hun waren weer terug bij elkaar.
Ze leek nog steeds niet overtuigd.Dus ik vuurde mijn laatste pijl af , En die was recht in de roos.
''Sinds je mij kent gebeurde deze dingen. Je ouders , Evi , nu jij in het ziekenhuis. Alleen sins je mij kent , je vind wel een andere jongen die veel beter bij je past en beter voor je kan zorgen dan ik.En wat ken je nou eigenlijk van me? we kennen elkaar pas , 2 weken.''
Daar schrok ze van , maar het was wel waar.
''Seth , je maakt het juist moeilijker voor me'' zei ze .
Nee Kayla , ik maak het je makkelijker om een nieuw leven in Canada te beginnen .Zonder mij , ik dacht het wel maar ik zei het niet.
''Nee Kayla , het is beter , beter voor mij.'' zei ik in plaats daarvan en ik hoorde zel hoe egoistisch het klonk , alleen om haar te ovetuigen om verder te gaan zonder mij.
Ik kon alle pijn in haar ogen zien , ik hield het niet meer.
''Het is beter zo Kayla , vaarwel'' fluisterde ik en ik drukte voor de laatste keer mijn lippen tegn de hare aan.
Ik stond op en liep weg , nog een blik om naar haar te kijken ze huilde.
''NEE SETH! asje-jeh-bliefhieft!'' zei ze snikkend.
''Vaarwel Kayla, mijn Kayla.'' en dat was het einde voor ons allebei.