31. EPILOOG

‘Oh, en voor ik het vergeet, wil je dit even kopiëren en dan op de post doen naar de jongens van de security?’ Isabel gaf een pak papier aan Linda, haar secretaresse.
‘Oké mevrouw Adams.’
Isabel glimlachte en pakte haar jas van de stoel.
‘Fijn weekend, Linda.’
Ze verliet het gebouw en stapte in haar BMW. Sinds het ontslag van de ‘hoofdmanager’ was Isabel min of meer op zijn plek komen te staan. Het bleek dat de rest van het team tegen een terugkeer naar Detroit was, maar dat de man hun bezwaren had weggewuifd.
Toen niemand echter wist wie de lege plek kon opvullen, hadden de jongens Isabel gevraagd. Van haar wisten ze tenminste zeker dat ze alles in het belang van de jongens deed.
Isabel had veel nieuwe mensen aangesteld, een heel bureau eigenlijk. Voorheen was het wel allemaal geregeld, maar het was slordig en er werd veel gesjoemeld met papieren. Isabel had het systeem helemaal aangepast, structuur erin gebracht en adequate teamleiders aangesteld. Na een half jaar had iedereen zijn echte plek gevonden, en Isabel was best wel trots op zichzelf.
Toen ze thuis was zag ze al aan de hoeveelheid jassen dat de andere jongens er ook waren. Louis en Isabel waren sinds kort echt samen gaan wonen. Na hun Detroit-avontuur was de rest van de jongens steeds minder bang geworden, omdat nu ieder gerelateerd gevaar van Garkov uitgeweken was. Louis en Isabel wilden echter niet los van elkaar leven, en na een mooi huis in de buurt van hun vrienden te hebben gevonden, waren ze er direct ingetrokken.
‘Bezoek!’ Gilde Niall.
Isabel grijnsde en schopte haar hakkenschoenen uit. Ze kuste Louis, die thee aan het zetten was, en liet zich in de dichtstbijzijnde stoel vallen.
‘Mijn arme voeten.’ Zei ze overdreven.
Louis grinnikte en trok haar uit de stoel, plofte er zelf neer en trok haar weer op zijn schoot.
‘Hakken zijn ook zo verschrikkelijk pijnlijk, zeker na al dat rennen, springen, trappen en dingen vernielen wat jij met je voeten hebt gedaan.’
De jongens grinnikten en Isabel grijnsde flauwtjes.
‘Eten jullie vanavond mee? Ik wilde Indonesisch gaan koken, dus ik kan wel een paar opruimhulpjes gebruiken.’
Zayn, Niall, Harry en Liam knikten enthousiast.
‘Natuurlijk, we zetten daarna Louis wel aan het werk en zullen zelf uitbuiken van jouw kookkunst.’ Zei Harry.
Louis probeerde boos te kijken, faalde, en legde ten slotte zijn pruilende gezichtje op Isabel haar schouder.
‘Ze mogen me niet pesten.’
‘We moeten eerst nog boodschappen doen, dan mag jij ijs kopen dat niemand van de andere jongens lust, beter?’
Louis grijnsde en stak zijn tong uit naar de rest.
‘Puh, wij nemen ons eigen ijs wel mee! Nietwaar jongens?’ Vroeg Niall.
Ze juichten en Isabel grijnsde.
‘Welk ijs wordt het dan?’
‘Banaan!’
‘Aardbei!’
‘Chocolade!’
‘Slagroomijs!’
De jongens keken elkaar beteuterd aan en toen haalde Niall zijn schouders op.
‘Fijn, dan heeft iedereen een hele bak voor zichzelf.’
Isabel grinnikte, stond op en trok met een scheef gezicht haar hakken weer aan. Ze stak haar hand uit naar Louis, kreeg Niall als een klein kind op haar rug en zuchtte gespeeld.
‘Zullen we dan maar, vaderlief? De kinderen moeten eten krijgen.’ Zei ze.
Louis grijnsde breed, pakte Harry als een klein kind bij de hand en gaf een kneepje in die van Isabel.
‘Kinderen opvoeden is zwaar, moederlief. Maar het is een zinvolle en nobele taak.’

Alweer een verhaal afgelopen! Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van en reageren op mijn verhaal:)
Vergeet geen kijkje te nemen bij mijn andere verhalen; en als je op de hoogte gehouden wilt worden op nieuwe verhalen van mij, houd dan je abo!

En op de vraag voor een vervolg, ik heb momenteel geen ideeën om er een te kunnen schrijven.. mochten jullie ideetjes hebben, stuur ze dan in een privébericht.. Als ik jouw ideeën verder zou uitwerken met mijn eigen aanpassingen, wil ik dat niet iedere lezer het al weet:) ik hoop dat jullie het verhaal leuk vonden! Dikke kus, Lrxx.