30.

Isabel zat samen met de jongens op een klein bankje, waardoor iedereen nogal benauwd op elkaar zat gepropt.
Er was zojuist een grote persconferentie geweest. Er was uitgelegd geworden wat er was gebeurd. Louis vertelde zijn deel, Isabel vertelde het hare. Ook een woordvoerder van de FBI kwam aan het woord, waarin ze toegaven een grote fout te hebben gemaakt.
Nu was het moment daar om foto’s te nemen van de oh zo gelukkige en herenigde vrienden. Dit was natuurlijk weer een idee van het management.
Isabel probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, maar toen Niall zijn arm verplaatste schuurde hij tegen haar schouder aan.
‘Auw!’ Zei ze automatisch.
Alsof hij zich gebrand had trok Niall zijn arm terug, keek bezorgd naar Isabel en zette zijn engelengezichtje op.
‘Sorry?’ Piepte hij.
Isabel grinnikte en masseerde haar schouder. De ontsteking was bijna genezen, hoewel er wel nog twee diepe wonden waren.
‘Het is al goed.’ Stelde ze hem gerust.
Louis legde zijn hand op haar been en schonk haar een bedenkelijke blik.
‘Dat is de eerste keer dat ik jou “auw” heb horen zeggen. Niet toen je een week lang met een kogel in je been liep, niet toen je in elkaar geslagen naast me in de cel hing, en nu Niall tegen je schouder tikt wel? Je begint soft te worden lieverd.’ Grijnsde hij.
De jongens lachten en zelfs Isabel wist er een lachje uit te persen.
‘Ik ben gewoon niet graag zwak, het was een foutje.’ Gaf ze toe.
‘Jij, zwak? Je bent de sterkste vrouw die ik ken.’ Louis drukte een kus op haar wang en de camera’s klikten erop los.
Na tien minuten mochten ze eindelijk opstaan en kwamen de managers naar hun toe.
De lange, kale man die Isabel in het begin zo boos had gemaakt, grijnsde breed toen hij haar omhelsde.
‘Het was een geweldig idee om naar Detroit te gaan, al die publiciteit!’ Zei hij vrolijk.
Isabels gezicht, dat eerst verbijsterd was, betrok razendsnel tot ze alleen nog maar donker naar hem keek.
Zayn stootte Harry met een brede grijns aan, en de jongens maakten dat ze uit de vuurlinie kwamen.
‘Pardon?’ Isabels stem was hoog, kil, onherkenbaar.
‘Nou, het is natuurlijk vervelend wat er allemaal gebeurd is, maar niets wat de tijd niet heelt, niet waar? Volgende week gaan we kijken waar de volgende tour heen gaat, jullie krijgen de planning per post.’ Zei de man.
Isabel ademde langzaam in en uit door haar neus, vastbesloten om haar zelfbeheersing niet te verliezen.
De man grijnsde zo breed dat ze het echter niet kon laten, haar hand suisde door de lucht en liet een felrode afdruk op de man zijn kaak achter.
Verbijsterd stapte hij achteruit, wreef met zijn vingers over zijn wang en keek geschokt naar de camera’s.
‘Ik geloof mijn oren niet. Het is vervelend wat er allemaal is gebeurd?’ Isabels stem ging nog een octaaf hoger.
Louis mompelde even iets tegen de rest, kwam naast Isabel staan en legde zijn arm om haar heen. Het kalmeerde haar direct, maar ze bleef woedend naar de man kijken.
‘Ik denk dat Isabel wil zeggen dat u niet langer onze manager bent. Tijd voor verandering, snapt u? We zullen u uw laatste loonstrookje wel per post toezenden!’
Louis trok Isabel mee naar de rest, waar ze even tijd had om tot zichzelf te komen.
‘Mooie klap!’ Zei Niall bewonderend.
‘Mooie afdruk.’ Grijnsde Harry.
Isabel keek Louis aan en pakte zijn hand vast.
‘Mooie redding.’ Glimlachte ze naar hem.