29.

De eerste gedachte van Louis was dat hij hallucineerde. Isabel stond daar bij de deur, terwijl de as wat ooit haar lichaam was achter hem in een urn zat.
Hij knipperde een aantal keren met zijn ogen, maar de hallucinatie bleef.
Louis hapte naar lucht toen de nep-Isabel naar voren liep, en aan de geschokte kreten uit de zaal te horen, hallucineerde hij niet.
Isabel was hier, ze was hier, ze leefde!
‘Isabel?!’ Gilde Louis toen.
Hij sprong op haar af, zag de vier andere jongens van hun stoelen wegsprinten, en een paar tellen later hield hij haar lichaam tegen het zijne.
‘Isabel, hoe kan dit? Je bent dóód, ben ik gek aan het worden?’ Tranen stroomden over zijn wangen. Tranen van verdriet, angst, maar bovenal geluk.
Isabels vingers gleden over zijn gezicht en veegden de zoute druppels ervan af.
‘Ik leef, ik ben terug.’ Zei ze.
De andere jongens omhelsden het koppel, en de chaos die in het publiek heerste kon niemand van hen op dat moment schelen.
Isabel kuste Louis alsof haar leven ervan af hing, en dat was misschien ook wel zo. Zijn lippen waren op dit moment het enige wat haar bij haar gezonde verstand hield.
De pers vloog op hun af, maar de jongens van het securityteam weerden ze af. De agenten van de FBI keken elkaar vol ongeloof aan, en direct werden overal telefoontjes vandaan gehaald.
‘Hoe kan dit? Ik kan het niet geloven! We waren je kwijt!’ Jammerde Niall.
Alle vijf de jongens huilden ongegeneerd, en ook Isabel hield het niet droog.
Het voelde zó onwijs goed om de jongens vast te houden, om te weten dat nog leefden en gezond waren. Na tien minuten lieten ze elkaar los, hoewel Louis stevig Isabels hand vast bleef houden.
Agent Mason kwam bij hun staan en legde Isabel uit wat er in die urn zat, en verklaarde dat hij helemaal niets meer van de situatie volgde.
Isabel knikte, kuste Louis en liep naar het altaar. Ze wierp een nadenkende blik op de urn, draaide zich naar de mensen en glimlachte.
‘Ik leef.’ Begon ze.
Ze negeerde de pers met hun klikkende camera’s, negeerde de flauwe grijnzen van sommige mensen die ze alleen bij naam kon, en keek alleen maar naar haar vijf vrienden op de eerste rij.
‘Het is een beetje eng, om hier op mijn eigen begrafenis te staan.’ Ze grinnikte even en zuchtte opgelaten. ‘Ik ga hier niet het hele verhaal afsteken over wat er allemaal gebeurd is. Daar is later nog tijd voor.
Deze urn, die mijn DNA bevat, bevat overduidelijk niet de as van mijn lichaam. Hij bevat waarschijnlijk mijn bloed, vermengd met de as van mijn vader.’ Ze slikte moeizaam terwijl ze naar de kleine, lichtbruine urn keek.
‘ Een man aan wie ik mijn leven te danken heb, want zonder hem zou ik vorige week gestorven zijn. Bedankt voor alles, en ik hoop dat je nu rust vindt.’ Zei Isabel, meer tegen de urn dan tegen de mensen.
Ze drukte een kus op haar vingers, legde deze op de urn en beet op haar lip. Na al haar woede over de daden van haar vader, voelde ze nu alleen nog maar verdriet. Verdriet en dankbaarheid, want dankzij hem leefde ze nog.
Ze wankelde terug naar Louis en trok hem in haar armen. Zolang ze bij hem was, voelde ze zich thuis.

Nog twee stukjes!