28.

Luister het liedje even tijdens het lezen, althans; ik heb het ook tijdens het luisteren geschreven en vond het er wel bij passen haha: Liedje


Louis keek met tranen in zijn ogen naar het beamerscherm. De zaal waar ze in zaten was prachtig aangekleed. Alles was in het wit, Isabel haatte de kleur zwart, en de geur van rozen hing in de lucht.
Er waren veel mensen gekomen, ondanks het feit dat de dienst kort dag was. Veel collega’s van de FBI waren daar, het hele managementteam, de securityjongens, en de familie van de bandleden.
Er was ook pers aanwezig. De jongens waren er op tegen, maar het management had besloten dat dit nodig was.
Louis begon steeds meer aan enkele leden van die afdeling te twijfelen.
De eerste tonen van Isabels favoriete nummer galmden door de zaal, en met een brok in zijn keel bedacht Louis zich dat het liedje ontzettend goed bij Isabel paste.
Het filmpje dat Liam had gemaakt toont een afwisseling tussen foto’s, genomen toen Isabel terug in hun leven kwam, en tekeningen van Zayn, die uitbeeldden hoe het was om in het huis te zijn tijdens hun onderduikperiode.
Je zag direct hoeveel Isabel veranderd was. Op de tekeningen van Zayn zag je haar met rechte rug, streng gezicht en een wapen in de hand. Op de foto’s zag je haar lachen met de jongens, je zag haar zoenen met Louis en je zag haar spelletjes spelen zoals Twister, iets waar ze extreem goed in was.
Toen het filmpje eindigde, en de muziek zijn laatste tonen had bereikt, stond hij bevend op.
Hij haalde diep adem, pakte met trillende vingers het briefje van zijn schoot en liep naar het altaar. Dit was het moment om afscheid te nemen.
***
Nog nooit was Isabel zo blij geweest om in Detroit te zijn. Het hele hotel was uitgestorven, zelfs de receptioniste was er momenteel niet. Isabel had geen zin om te wachten en rende naar boven, de lift was haar te langzaam.
Toen ze eindelijk op de verdieping was waar ze had geslapen met Louis, was ook deze gang uitgestorven. Er liep net een ober aan de andere kant van de gang en Isabel rende naar hem toe.
‘Verblijft de band One Direction nog hier? Ik ben een vriendin van ze.’
De ober besteedde nauwelijks aandacht aan haar, hij bleef met strakke blik naar de wiebelende toren vol glazen kijken.
‘Ze zijn op de begrafenis, beneden in de zaal. Er is een belangrijk teamlid dood.’ Mompelde hij.
Vol afschuw rende Isabel weer naar beneden. Wie was er dood? Een van de jongens? Iemand van het securityteam, de managers? Die laatsten konden haar niet echt schelen, ze had het management nooit gemogen, maar toch kromp haar maag ineen.
Ze vond de deur naar de zaal, die normaal gebruikt werd voor grote feesten, en haalde diep adem.
Misschien was het ongepast om zomaar binnen te vallen op een begrafenis, maar ze móést weten of de jongens in orde waren.
Ze opende de deur en hoorde de laatste pianotonen van een liedje wegsterven. Haar zicht op het publiek werd geblokkeerd door een enorme pilaar. Het altaar was leeg, er stond een urn op een tafeltje, maar niemand sprak.
Toen hoorde ze voetstappen, en een paar tellen later zag ze Louis naar voren lopen. Hij draaide zich om, naar het publiek dat Isabel niet kon zien, en schraapte zijn keel.
‘Isabel Adams.’ Zei hij met zachte stem.
Verstijfd bleef Isabel achter de pilaar staan. Was dit háár begrafenis? Liep ze binnen in de zaal waar iedereen om haar rouwde?
Ze schudde verward haar hoofd en keek naar Louis, niet in staat om ook maar één woord uit te brengen.
Louis zuchtte diep, liet zijn ogen naar de zaal gaan en keek naar de deur, alsof hij wanhopig graag wilde vluchten.
Zijn ogen gleden eerst over haar voeten, kropen over haar lichaam omhoog en bleven steken bij haar ogen.

pampampaaaaaaaam...

Ps.. nog drie hoofdstukken na deze!