27.

Isabel keek vanonder haar capuchon naar het huis aan de overkant van de straat. Ze was vandaag in Traverse City, Michigan. Het was nog geen vier uur rijden van Detroit, en meer dan ooit hoopte Isabel om vandaag in die stad te komen.
Na haar vaders tweede dood was ze ternauwernood ontsnapt. Sean Garkov was ontsnapt, maar na lang spitten had ze zijn spoor weer opgepikt.
Ze had nog geen contact met de jongens opgenomen, omdat ze bang was dat ze dan haar focus verloor op Sean.
Ze had geen nieuws meer gelezen, ze had geen contact meer gehad met wie dan ook. Ze had een tas vol met geld meegepikt uit het huis in San Diego, daarmee een auto gehuurd en een nieuw stel kleren gekocht. Ze had zelfs voor een avond een motelkamer gehuurd en had zich eindelijk weer kunnen wassen.
Op dit moment was ze aan het wachten tot Sean Garkov het huis zou uitlopen. Hij was vanmorgen vroeg aangekomen, maar na een van zijn handlangers uitgehoord te hebben, en op het politiebureau te droppen, wist ze dat hij vandaag weer verder zou trekken.
Ze durfde het huis niet zomaar in te gaan omdat ze niet wist hoe de beveiliging was geregeld. Bovendien had ze geen wapens bij zich, de wapenhandel was tegenwoordig erg streng en ze had geen zin om zich met illegale wapenhandelaars in te laten.
Ze had het huis van alle kanten bekeken, er waren meerdere uitgangen, maar er was maar één punt waar de weg langs kwam, en dat was de voorkant van het huis.
Als het goed was zou iemand de auto voorrijden, dan zouden twee mannen Sean begeleiden naar de auto, waarna hij naar het dichtstbijzijnde vliegveld gebracht zou worden.
Toen de zwarte mercedes, met geblindeerde ramen, aan kwam rijden haalde Isabel diep adem.
Voor het eerst had ze geen echt plan, ze kon nergens van uit gaan, en moest dus impulsief handelen.
Ze pakte het skateboard dat tegen de muur stond en begon een beetje huiverig door de straat te rollen. Na een minuut maakte ze meer snelheid, knalde hard over een stoeprand heen en vloog over de motorkap van de mercedes.
Ze kermde overdreven en wachtte tot het portier geopend werd.
‘Hee! Alles goed? Dat was een flinke smak die je daar maakte!’ Zei een dikke man, die haastig de auto uitstapte.
Isabel schudde haar hoofd en sloeg haar handen om haar enkel heen.
‘Ik heb zo’n pijn aan mijn enkel, ik kan niet opstaan.’ Snikte ze.
De man boog zich bezorgd over haar heen, en Isabel greep haar kans. Ze gaf hem een elleboogstoot in zijn gezicht, waardoor het bloed uit zijn neus gutste. Hij wilde schreeuwen, maar ze drukte haar hand op zijn mond.
‘Niet schreeuwen, niet gek doen, dan laat ik je leven. Deal?’
De man knikte hulpeloos en Isabel haalde haar hand van zijn mond weg. Hij wierp een blik op haar, opende zijn mond en gaf een korte kreet. Isabel sloeg in zo’n snelle reflex dat de man geen tijd had om te klap te ontwijken, en even later lag hij bewusteloos in haar armen.
De man was zwaar, en hijgend gooide Isabel hem achter een container in het steegje waar ze had staan wachten.
Ze stapte de auto in en wachtte tot de mannen Sean naar de auto gebracht hadden. Zodra ze drie tikken op het glas hoorde, als teken dat ze kon gaan rijden, reed ze langzaam weg.
Toen ze het hoge gebouw van de politie zag staan minderde ze vaart. Ze hoorde een gedempt gepraat, en glimlachend liet ze het raampje zakken dat de chauffeur van de passagiers scheidde.
‘Beste man, waar rijd je me heen? Ik moet naar het vliegveld!’ Zei de opgewekte stem van Sean.
Isabel draaide zich om, grijnsde bij het zien van zijn ontsteltenis en knipoogde.
‘We maken even een stop, ik moet langs wat vrienden gaan.’

Ik kan Isabel toch niet laten doodgaan!^^