OO3

Kijk!' Roep ik dan uit, gefrustreerd dat ze me niet gemist heeft na een half uur, en wijs naar mijn gewonde hand.
'Wat moet ik zien?' Vraagt ze. 'Ik heb ook een hand.'
Ik wil kwaad worden, maar als ik naar mijn hand kijk zie ik dat er niets mis mee is...

Mijn wereld lijkt even stil te staan als ik tot de schokkende ontdekking kom dat er niets aan de hand is.
'Volgens mij heb je veel te weinig geslapen,' zegt mijn moeder, 'maar dat is logisch, het was een lange vliegreis. En niet iedereen kan evengoed als je vader slapen in het vliegtuig.'
Dat zorgt ervoor dat er een klein glimlachje op mijn gezicht ontstaat, want ik denk terug aan vanochtend. Mijn vader lag hard te snurken in het vliegtuig en de mensen achter ons waren er niet zo blij mee. Ik ben echt heel blij dat ik niet met mijn vader op een kamer slaap, maar mijn moeder slaapt wel met hem. Zij is het echter al gewend, na 25 jaar getrouwd te zijn.
'Misschien moet je maar naar bed gaan, ik weet niet wat er met je gebeurd is, maar die tranen op je wangen zijn nou niet bepaald een goed teken,' zegt ze.
Typisch mijn moeder. Wanneer ik me dan net beter voel, dan gaat ze iets negatiefs benoemen. Ruw veeg ik de tranen weg.
'Wat probeer je nou te zeggen, dat ik het me verbeeld?' vraag ik dan ongelovig aan mijn moeder, ik voel me nu onbegrepen.
Hoewel ik zelf ook niet kan uitleggen waarom mijn hand nu ineens wel weer normaal is.
'Evelyn,' zucht mijn moeder, 'ik zeg alleen maar dat je gewoon slaaptekort hebt.'
Ik zucht geërgerd, 'Ja, natuurlijk! Ik heb het me allemaal verbeeld, met andere woorden.'
Even kijk ik haar kwaad aan, maar dan loop ik gewoon de kamer uit. Ik heb geen zin in ruzie met mijn moeder, maar wat ik gezien heb is echt. Toch? Alsof je het je kunt verbeelden dat je beetgegrepen wordt bij je enkel en gebeten wordt in je hand. Oké, dat is misschien nog mogelijk, maar pijn niet. Je kunt pijn niet verbeelden.

Ik loop richting het trappenhuis, ik wil niet nog een keer met de lift gaan. Hoewel... 28 trappen omhoog? Dat zie ik niet zitten. Naar beneden gaat nog wel, maar dat is altijd makkelijker. Ik zucht en begin naar beneden te lopen. Het laat me lichtelijk duizelen, omdat er niets anders is dan trappen en het uitzichtloos lijkt. Gewoon doorlopen, je wilt toch niet dat je met de lift gaat? Dit is ook een ding waar ik echt mee moet stoppen, tegen mezelf in gedachten praten, maar je leert dat soort dingen moeilijk af en zo is er tenminste altijd iemand bij je. Ik ben een verdieping lager, op verdieping veertien, en alles gaat gewoon goed. Ik loop verder en als ik op het groot geschilderde getal op de muur kijk staat daar een twaalf, een verdieping lager. Misschien heeft mijn moeder gelijk en heb ik het me ook verbeeld, maar als ik eerlijk ben, dan denk ik niet dat ik het me verbeeld heb. Gewoon een keertje rustig ademhalen. Ik loop verder, de andere vierentwintig trappen af. Alle getallen zijn aanwezig, behalve de dertien. Ik heb in dat reisboekje gelezen dat de 13e verdieping ontbreekt, omdat Amerikanen geloven dat het ongeluk brengt. Nog een bewijs dat het onmogelijk is dat ik op de 13e verdieping gestrand ben. Ik raak in gedachten en loop zo de begane verdieping over. Ik pak uit een oude koffieautomaat, dat er staat, smerige koffie en ga op de bank zitten. Mijn blik glijdt, zonder echt te kijken, door de kamer heen. Het viel me daarstraks al op dat het huiselijk moet ogen. Het bekertje koffie houd ik vast tussen mijn handen en ik kijk een beetje voor me uit, zonder nou echt te weten of ik ergens aan denk. Zonder überhaupt een poging doe om erover na te denken.
'Gaat alles wel goed?' vraagt een stem, die me doet schrikken.
Het bekertje koffie glipt van schrik uit mijn handen en die valt neer op de grond.
'Shit,' mompel ik en ik kijk dan op.
Er staat een meisje met lange bruine haren en een nieuwsgierige blik.
'Ja, alles gaat prima,' zeg ik ietwat nors.
Mijn humeur was al niet bepaald goed, door mijn moeder, en is nu alleen maar verslechterd. Aangezien mijn schoenen onder de koffie zitten.
'Ik pak wel even een doekje voor je, tenslotte is het mijn schuld,' zegt ze vriendelijk en ik trek een wenkbrauw op.
Het vriendelijke, nieuwsgierige meisje loopt weg, ze lijkt me even oud als ik, en haalt ergens een doekje vandaan. Ik heb geen idee waarvandaan, maar ze komt er al snel mee terug en geeft het aan me. O geweldig, ik moet het zelf ook nog opruimen. Ik pak het doekje met een zucht aan en ik veeg de troep weg. Het meisje blijft staan en ik kijk even op naar haar.
'Waarom blijf je staan?' vraag ik, want ik ben er lichtelijk verbaasd door.
'Je hebt nog niet verteld wat er aan de hand is.'
'Oké, je wilt het weten,' mompel ik sarcastisch. 'Ik ben met de lift vanaf hier naar boven gegaan, maar ik ben gestrand op de 13e verdieping. Daar ben ik aangevallen door iets of iemand en toen ik, na een half uur of langer, eindelijk de lift terugvond, was er niets aan de hand en ben ik helemaal niet weggeweest. En nu denkt mijn moeder dat ik vermoeid ben door de reis.'
Het is even stil en het lijkt alsof het meisje nadenkt.
'Dat klinkt bekend.'