24.

Aan het einde van de dag wachtte Isabel vol ongeduld op haar eten, in de hoop dat dat gebracht zou worden.
Ze had geen besef meer van tijd, wist niet meer wanneer het dag of nacht was, maar zodra haar maag weer begon te knorren wist ze dat het rond etenstijd moest zijn.
Veel later dan verwacht ging de deur open.
De man kwam weer binnen, hoewel hij dit keer weer probeerde om haar blik te ontwijken.
‘Blijf nog even, alsjeblieft.’ Zei ze snel toen hij de kamer weer wilde verlaten.
‘Nee, Isabel.’ Fluisterde de man.
Isabel stond op, gesterkt door de maaltijden die ze dankzij deze man had kunnen nuttigen, en sloot de deur voor zijn neus.
‘Wij kennen elkaar.’ Zei ze.
De man antwoordde niet, keek naar zijn schoenen en beet nerveus op zijn lip.
Met trillende vingers trok Isabel de sjaal rond zijn mond weg, waardoor zijn lippen en zijn kin zichtbaar werden.
Een scherpe kaaklijn, een vol stel lippen en een kuiltje in zijn rechterwang, zelfs zonder dat hij lachte.
Ze knipperde enkele opkomende tranen weg en trok zijn muts af, waarna ze tot de muur terugdeinsde.
‘Papa.’
De man keek op en ademde snel. Zijn handen trilden en hij beet op zijn lip tot er een straaltje bloed uit welde.
Isabels gezicht stond vol afschuw. De man die jaren geleden voor haar ogen vermoord was geworden, de man waardoor zij haar eerste moord had gepleegd, leefde. Hij leefde en was aangesloten bij een terroristengroep.
‘Bells, ik kan het uitleggen.’ Zei haar vader zacht.
‘Sodam minas, Simon Adams. Waarom heb ik dat niet eerder opgemerkt?’ Fluisterde Isabel tegen zichzelf.
‘Bella, luister naar me.’ Gebood hij.
‘Naar je luisteren? De laatste keer dat ik naar je luisterde had je niet eens een hartslag meer! Toen hoorde ik alleen maar stilte! En nu sta je doodleuk voor mijn neus, in dienst van mijn vijand?’
Isabel trilde ook, maar dan van woede.
‘Hoe dúrf je? Ik zou voor je zijn gestorven! Ik heb voor je gemoord! Mijn hele leven is een hel door jou! Eerst volg je het protocol niet op je werk, waardoor we moeten onderduiken, dan verlies ik mijn beide ouders en vermoord ik de dader, en nu draag je bij aan mijn ontvoering?!’ Gilde ze uit.
‘Sssst, ik kan het uitleggen. Wees stil alsjeblieft.’
Isabel snoof en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek haar vader strak aan en dwong die woordeloos om te praten.
‘Toen wij onderdoken om te ontsnappen aan Darren Kyles, was dat een grote klap voor het bureau. Ik zou eigenlijk undercover gaan in een andere organisatie, maar dat alles was niet meer mogelijk.
Een collega van me had een plaats weten te werven in Darren zijn team, maar hij was de hele dag afgesloten van alle communicatie. Hij kon ons niet waarschuwen toen hij wist dat ons einde naderde, maar hij heeft twee van ons gered. Hij was de man die jou afschermde, en mij met kogels raakten die mijn hart zo laag lieten slaan dat ik praktisch dood verklaard kon worden.’ Simon slikte even. ‘Nadat ik er zeker van was dat jij oké was ben ik undercover gegaan, hoewel dat voorheen bij een andere organisatie zou zijn. Ik ging de verkeerde kant op en verloor mezelf, maar nu ik jou hier aantrof heb ik mezelf weer in de hand!’
Isabel gromde en duwde haar vader tegen zijn schouder.
‘Wat edelmoedig van je! En wat wil je nu doen, grote held van me? Wil je me slaapliedjes zingen terwijl ik schreeuwend mijn nachtmerries probeer te ontvluchten? Wil je me aan mijn hand naar school brengen en hopen dat ik veel vriendinnetjes krijg?!’
Simon rechtte zijn rug en keek haar strak aan.
‘Het recht op vaderschap ben ik al lang verloren, maar één ding kan ik je beloven. Ik krijg je hieruit.’

Aaaargh mijn idee is in hoofdstuk 22 al geraden! Goed gedaan Somethimes ^^

Oja, ik las de reacties op mijn (ontzettend domme) fout waarin ik 'kende' en 'kon' door elkaar heb gehaald.. Ik zal het veranderen in de hoofdstukken die ik al geschreven heb, en zal proberen om er beter op te letten