19.

Isabels ogen werden groot, maar bijna direct had ze haar pokerface weer opgezet.
Alexander Garkov had een zoon? Dat had de FBI nooit geweten. Waarschijnlijk was deze Sean de zoon van een van de prostituees die in dienst stonden van Alexander Garkov. Niemand zou ooit vrijwillig met dat monster naar bed willen gaan, dacht ze.
‘Ik moet je teleurstellen, dwerg. Ik heb je vader niet vermoord, hoewel ik het graag had gedaan.’
Sean fronste en sloeg haar toen zonder enige waarschuwing in haar gezicht.
‘Lieg niet!’
Isabels wang brandde van de klap, maar ze haalde stoïcijns haar schouders op.
‘Geloof het of niet, je vader had míj onder schot, die laatste dag, niet andersom. Verlamd als ik was door zijn kogels kon ik mijn hand nog niet eens bewegen, laat staan een wapen vuren.’ Zei ze.
Sean leek even in de war te zijn, maar schudde toen direct zijn hoofd.
‘Nee, je liegt. Justin, Derek.’ Sean gebood twee grote mannen te komen en wees naar Isabel.
‘Ik kan ze met één slag doden, dat weet je toch?’ Vroeg Isabel een beetje treiterend.
‘Ah.. Maar ik kan je vriendje met één slag laten doden als jij je misdraagt, dat weet jij toch ook?’
Sean glimlachte toen Isabel niets meer zei, en hij klapte verrukt in zijn handen.
‘Oké, dit is hoe het zal gaan: Mijn mannen gaan jou slaan, en jij mag je niet verzetten! Iedere klap die jij uitdeelt, zal jouw vriendje voelen!’ Hij grinnikte toen Isabel een walgend geluidje maakte.
‘Niet te veel jongens, ik wil haar niet te snel weer kwijt zijn.’ Mompelde hij toen nog tegen een van de mannen.
Isabel toonde geen enkele emotie toen de mannen op haar af liepen, knipperde enkel toen ze hun mouwen opstroopten, liet alleen het geluid van haar bonzende hart spreken terwijl ze een vuist op haar af zag komen.
De pijn was lang niet zo erg als de vernedering die ze voelde. Ze kon niet terugvechten, niet als ze wilde dat Louis ongedeerd bleef. Sean Garkov was al even laf als zijn vader. Waar zijn vader verlammende kogels gebruikte om zijn vijanden veilig uit te schakelen, speelde Sean het spelletje “oog om oog, tand om tand”, maar dan net iets anders.
Ze voelde haar jukbeen kloppen, haar neus bloedde en ze had een scheur in haar lip. Haar maag had een aantal klappen geïncasseerd en ze was blij dat haar eten al verteerd was. Haar ontstoken schouder werd gelukkig niet geraakt, hoewel nu haar hele lichaam zo’n zeer deed, dat haar schouder niet meer opviel voor haar zenuwen.
‘Genoeg, laat haar het liefdesvertrek maar zien.’ Jubelde Sean ergens achter haar.
De wereld draaide om haar heen toen de mannen haar de kamer uit sleepten, ze probeerde de gangen te volgen, maar ze werd overmand door duizeligheid.
‘Jullie zijn gek, om een opgefokte, psychisch gestoorde dwerg als baas te zien.’ Kreunde ze.
De mannen zeiden niets en openden met een sleutelbos een zware deur. Isabels hoofd voelde zo zwaar dat ze de kracht niet had om het op te tillen.
Ze voelde hoe haar handen boven haar hoofd werden vastgebonden aan een stel handboeien. De mannen lieten haar benen los hangen, hoewel ze op het moment zo gevoelloos waren dat het weinig uitmaakte.
Na een laatste blik door haar cel verlieten de mannen hem, en het geknars van de sleutel liet haar weten dat ze weer opgesloten zat.
Isabels oren suisden van de klappen die ze had gehad, en ze beet op haar wangen in een poging zich weer te focussen.
Haar zicht werd langzamerhand weer normaal, en ook haar gehoor begon zonder ruis te werken.
Ze schrok op toen een zacht gekuch achter haar klonk, een heel vertrouwd geluid.
‘Isabel?’

Oké, ik moet ECHT gaan leren en opdrachten gaan maken (vet belangrijke deadlines enzo) maar ik kan me niet concentreren