18.

Het was klaarlichte dag toen Isabel in Chicago aankwam. Ze had een uur langer moeten rijden dan gepland, het was ontzettend druk op de weg.
Ze liep nu met haastige passen naar een van de achterbuurten van de grote stad.
Ze wist niet of haar plan zou gaan werken, daar het één groot mankement toonde. Ze had geen wapens bij zich.
Dat had een reden, iets dat ze voor de jongens verborgen had gehouden.
In de vroege ochtend, toen Isabel eindelijk een uurtje alleen was gelaten, had ze een mail ontvangen. Het onderwerp was “It all leads to you” en had haar nieuwsgierigheid gewekt.
Het was een filmpje, een filmpje dat haar hart brak en iets dat nu nog steeds in haar gedachten rondraasde.
Louis was met zijn handen boven zijn hoofd gekneveld aan een paal, hij had een blauw oog en hij had er ontzettend moe uitgezien. Toen dat beeld weg was, was er een man in beeld gekomen.
Jong, lichtjes getint en met prachtige, donkere ogen. Hij kon niet ouder dan dertig zijn, hoewel ze alleen zijn gezicht had gezien. Ergens kwam hij haar bekend van voor, maar ze kon hem niet plaatsen.
De jongeman had haar gevraagd tot hoever ze bereid was om voor haar dierbaren te gaan, en dat ze daarin wijs moest kiezen. Ging ze door het vuur, om Louis Tomlinson te redden, of hield ze zich aan het FBI protocol en bracht ze hem nog meer in gevaar? Geen FBI, geen wapens, alleen zijzelf.
Isabel liep een steeg in, klom over een hoog hek en keek met een hard kloppend hart naar het gebouw waar Louis zou zijn.
Hoe ze Louis daar weg zou krijgen zonder wapens, en met een ontstoken schouder? Dat wist ze nog niet. Misschien was dit wel een waanzinidee, een gedoemde missie. Isabel kon echter niet niets doen, want het leven van Louis was de prijs die ze anders betaalde.
Isabel haalde diep adem, liet naar de grote deur van iets wat ooit een winkelpand was, en duwde de deur open.
Twee grote mannen stonden haar op te wachten, en ze stak haar handen in de lucht.
‘Fouilleer haar.’ Mompelde een van hen. Isabel liet zich aftasten, waarna ze door een volgende deur kon gaan.
Daar stond hij, de man van het filmpje. Hij was absurd klein voor een man, zo’n één meter vijftig, maar de arrogante grijns op zijn gezicht gaf hem een bepaald soort macht.
‘Isabella, je bent gekomen.’ Zei hij luid.
Isabel stond met gebalde vuisten stroef op haar plek en knikte.
‘Had ik een andere keus? Waar is Louis?’
‘Tuttut, geduld is een schone zaak. Weet iemand waar je bent?’ Vroeg de dwerg.
‘Nee, ik ben alleen en zonder dat iemand het weet hier.’ Dat klopte niet helemaal, want de jongens wisten dat ze in Chicago was. Ze wisten alleen het precieze adres niet.
‘Dat is mooi. En je hebt geen wapens, ik bewonder je moed.’ De man liep op haar af en bekeek haar aandachtig.
‘Ik heb er lang op gewacht om je eindelijk te ontmoeten. Het is een hele eer.’ Ging hij verder.
Isabel snoof en keek hem woest aan.
Ze moest Louis hier zo snel mogelijk weg krijgen, hoe dan ook.
‘Als ik Louis niet binnen vijf minuten levend en wel voor me heb staan, breek ik ieder bot in je lichaam.’ Ze glimlachte liefjes, en de man liet even een vleugje irritatie blijken.
‘Ik heb me nog helemaal niet voorgesteld, wat onbeleefd van me.’ Zei de man.
‘Ik ben hier niet om de naam van een irritante dwerg te horen. Geef me Louis of sterf.’ Zei Isabel nu, en ze voelde in haar hart dat ze het meende.
Ze zou iedereen uit de weg ruimen als dat betekende dat ze Louis kon redden.
‘Tuttut, ik weet natuurlijk al wie jij bent. Isabel Adams, wees, voormalig FBI agente en moordenaar van mijn vader.’
Nu had de man Isabels aandacht. Ze had veel mannen vermoord, in een poging de jongens te beschermen had ze hun oude huis opgeblazen, maar niemand behalve zijzelf wist wie dat had gedaan.
‘Mijn naam is Sean Garkov.’

Voor de blondjes onder ons - negeer het feit dat ik zelf blond ben -, Sean is dus de zoon van de slechterik van het eerste verhaal:Y)