16.

Pijn, dat was het enige wat ze voelde. Pijn, en angst. Ze wist alleen nog niet waarom. Ze kreeg haar ogen niet open, ze zat gevangen in haar eigen hoofd.
Langzaam flitsten er beelden door haar verwarde brein, beelden die haar angst alleen nog maar groter maakten.
Haar ouders die voor haar ogen werden neergeschoten, haar tijd in het huis, de komst van de jongens, de loop van Alexander Garkov’s pistool die op haar gericht werd, haar eenzame reis door het berggebied in het oosten, haar tweede ontmoeting met Louis, haar nieuwe leven met de jongens, het nieuws over Detroit, de signeersessie, de..
‘De ontvoering!’ Isabel schoot overeind, liet daarmee iedereen in de kamer schrikken en ze keek vol adrenaline om zich heen.
Ze moest hem vinden! Ze moest hem redden! Ze kon hem niet laten creperen, hij was de enige van wie ze echt hield.
‘Isabel!’ Nialls stem klonk op van haar rechterkant, en verbaasd keek ze naar hem. Ze zag de mensen om haar heen nu pas. Niall, Zayn, Liam en Harry, alle vier lijkbleek en bang. Twee mannen van het managementteam, vijf mannen van haar securityteam, en twee artsen in lange, witte jassen.
‘U moet blijven liggen, mevrouw Adams. Uw schouder moet herstellen.’ Zei één van de artsen.
Nu hij erover sprak, voelde ze pas de pijn boven haar hart, iets dat niets met haar pijnlijke angst voor Louis’ welzijn te maken had.
‘Hoe lang lig ik hier al?’ Vroeg ze met verstikte stem.
‘Het is nu vier uur in de nacht, we hebben je om zeven uur afgelopen avond gevonden. Je hebt enorm veel geluk gehad. Je viel van de motor, maar door een nieuwe botsing stuiterde je als het ware omhoog, en je viel op de motorkap van een auto achter je, die je val brak. Als je op het asfalt was gevallen, was je dood geweest.’ Kraste Zayn.
Vier uur in de nacht, om zeven uur gevonden. Isabels gedachten raasden door haar hoofd en ze schudde het verward.
‘Dat betekent dat Louis al lang in een ander continent kan zijn! Wat is er al onderzocht? Wie zit er op de zaak?’ Ze begon allemaal draadjes, bevestigd met naalden in haar armen, uit zich te trekken en negeerde de geschrokken uitroepen om haar heen.
‘Mevrouw Adams! U moet rusten!’ Riep de arts uit.
‘Ik vertik het om hier als een lamzak te liggen, terwijl Louis ontvoerd is!’ Schreeuwde Isabel. ‘Wie zit er op de zaak? Breng me naar het bureau! Ik wil naar het FBI!’
Ze wankelde even toen ze rechtop stond, maar haar evenwichtsorgaan leek nog goed te werken. Ze voelde de kloppingen van enkele blauwe plekken, en haar pols deed zeer als ze hem bewoog, maar op haar schouder na viel de schade mee.
‘Waag het jullie niet.’ Beet ze de artsen, die toesnelden met verdovingsspuiten, toe.
‘Patrick, ik wil dat jij mijn koffer uit de hotelkamer haalt en die aan mij geeft. Mike, zoek mijn telefoon en mijn pager.’ De twee securitymannen verlieten met een knik de kamer en Isabel rolde voorzichtig met haar schouders.
‘Wanneer is mijn laatste morfineshot geweest?’ Vroeg Isabel aan de artsen.
‘Twee uur geleden, een kleine dosis omdat we je wakker wilden krijgen.’ Zei de vrouwelijke arts zacht.
‘Wat ga je doen?’ De jongens sprongen overeind en liepen met haar mee de kamer uit, het managementteam en resterende securityteam achterlatend.
‘Ik ga Louis terugkrijgen.’ Zei Isabel bars.
‘Hoe wil je dat gaan doen? Niemand weet waar hij is!’ Zei Harry.
‘Ik heb een plan.’

Isabel to the rescue! damdamdaaaaam