13.

Vandaag was de dag dat ze een concert hadden in Columbus, Ohio. De afgelopen paar dagen waarin ze New York, Philadelphia en Pittsburgh waren doorgereisd waren in een waas aan Isabel voorbij gegaan.
Op enkele gekke fan-momenten na, was er nog niets gebeurd. Isabel had echter nog steeds de angst dat er íéts zou gebeuren in Detroit.
Toen ze voor de vierde keer binnen twintig minuten haar rubiks kubus pakte en de effen kleuren door elkaar begon te halen, pakte Louis hem uit haar handen.
‘Ik word bloednerveus van je.’ Zei hij.
Isabel grijnsde verontschuldigend en vouwde haar benen. De tourbus zat erg vol, met alle bodyguards bij het gewoonlijke gezelschap. Vijf van hen zaten enkele meters van hen vandaan, de rest sliep of had een rustmomentje voor zichzelf.
Zayn keek met een scherpzinnige blik naar Isabel en griste toen een of ander bordspel uit een van de dozen in de bus.
‘Zo, dan kunnen we ons bezig houden tot het tijd is om te gaan slapen, en dan zijn we morgen in Detroit. Als er deze volgende zes dagen niets gebeurt, mogen we nooit meer klagen als het management besluit voor ons, als er wel degelijk iets dramatisch gebeurd, dan mag Isabel ze allemaal in elkaar slaan. Tot dan spelen we Party & Co.’
Iedereen grinnikte en Louis tikte Isabel aan.
‘Wat definieer jij als dramatisch, voor het geval dat?’
‘Oh, ik kan dat pas bepalen op het moment van de situatie. Maar ik zal proberen om grenzen te stellen.’
Toen de jongens enkele uren later allemaal diep in slaap waren, uitgeput van hun optreden afgelopen avond, stond Isabel geruisloos op.
Ze begon met Louis’ telefoon, en na een lichte streling langs zijn wang verliet ze hun kamer. Ze vervolgde haar weg naar de kamers van de andere jongens, en pas toen ze alle telefoontjes voorzien had van een zender die naar haar pager leidde, ging ze terug naar Louis.
Misschien reageerde ze te overdreven, was ze zo paranoïde dat ze voor gek kon worden verklaard, maar het was niet alleen haar angst voor de stad die speelde. Het management had gelijk wat betreft de publiciteit nu de band terugging naar Detroit. Dit konden anderen echter ook zo zien.
Terroristen die aandacht wilden vragen met hun daden hadden zo de meest makkelijke prooi ooit. Bijna de hele wereld volgde ieder nieuwtje over de band, en het zou een complete bom zijn als de jongens weer werden aangevallen of iets dergelijks in Detroit.
Isabel hoopte dat niets zou gaan gebeuren, en als er dan toch iets op hun af zou komen, zij het kon voorkomen. Ze moest er niet aan denken wat er allemaal kon gebeuren.
Het concert kon worden opgeblazen, de jongens konden voor haar ogen vermoord worden, er kon iemand door haar bijna onfeilbare net van beveiliging glippen en de jongens mishandelen voordat zij kon ingrijpen; de mogelijkheden waren eindeloos.
Isabel rilde en nam zich voor om morgen tegen de security te zeggen dat ze sneller en efficiënter moesten werken tijdens de dienstwisselingen.
Ze glipte weer onder de dekens en vleide zich tegen Louis zijn lichaam aan.
‘Waar was je heen?’ Mompelde hij slaapdronken.
‘Ik moest even naar het toilet, ga maar weer slapen.’ Zei Isabel, waarna ze hem zachtjes kuste.
‘Ik hou van je.’ Mompelde Louis.
‘Ik hou ook van jou, zielsveel.’
Terwijl de tourbus steeds dichter bij de stad des onheil kwam, viel het koppel uiteindelijk in slaap.

Iets korter stukje dan normaal, maar ik kon niets meer verzinnen haha