12.

Het was druk op het vliegveld. Door hun grote gezelschap viel de boyband al direct op, en ze werden van alle kanten toegeroepen en gefotografeerd.
De bodyguards liepen stoïcijns naast de jongens en weerden mensen af die te dicht bij ze wilden komen.
‘Handtekeningen kunnen een andere keer wel. Als jullie me even willen excuseren, ik moet even iemand spreken.’ Nog voordat iemand haar kon tegenhouden, verdween Isabel.
De bodyguards vulden automatisch het gat op dat ze achterliet, en Louis trok Niall ongerust aan zijn mouw.
‘Wat zou ze gaan doen, denk je?’
Niall haalde zijn schouders op en nam een hap van zijn broodje.
‘Misschien gaat ze gratis eten regelen. Ik hoorde de managers zeuren over dat alles te duur werd.’
‘Te duur? We verdienen bakken vol met geld, waarom zou dit te duur zijn, het was hun idee om naar Amerika te gaan!’ Zei Louis.
‘De tour zou niet het probleem zijn. Isabels eisen wel. Normaal worden in het betreffende land bodyguards ingehuurd, maar dat kan nu niet omdat Isabel een eigen team heeft. Ik denk persoonlijk dat ze gewoon iets zoeken om over te klagen.’ Zei Niall.
Louis knikte begrijpend en zuchtte opgelucht toen Isabel zich weer bij hen voegde. Hij sprak het niet hardop uit, maar door Isabels angst, werd zijn eigen angst ook aangewakkerd. Of de andere jongens zich ook zo voelden wist hij niet, want ze durfden het niet te bespreken.
‘Wat was je doen?’ Vroeg Louis.
Isabel glimlachte en vlocht haar vingers door de zijne.
‘Ik moest even iets regelen.’ Zei ze simpelweg.
Louis rolde met zijn ogen en grinnikte.
‘Wilde je het vliegtuig controleren, ook al is het een privétoestel?’
Isabel haalde haar schouders op.
‘Wilde ik wel, juist omdat het een privévliegtuig is, maar zelfs als er iets mis zou zijn, kon ik dat niet zien. Ik heb geen verstand van luchtmacht.’
Toen ze bij een voor hun geopende incheckbalie kwamen om de koffers te laten wegen, hield Isabel die van haar stevig in de hand.
‘Die van mij is een uitzondering. Scan dit label maar.’ Ze draaide de koffer om en toonde de medewerkster een groen label met een barcode erop.
De jongens keken fronsend toe, maar vroegen nog niets. Toen Isabel echter bij de douane ook weigerde om haar koffer te laten controleren begon Louis pas echt nerveus te worden.
‘Kunt u zich legitimeren, mevrouw?’ Vroeg de man achter de computers na een telefoontje met zijn baas.
Isabel knikte en toonde hem haar beurs, en tot ieders verbazing ook haar badge van het FBI.
De man knikte tevreden en liet haar langs het poortje lopen. Isabel glimlachte hem toe en wachtte tot de rest zich bij haar voegde.
‘Wat zit er in die koffer?’ Vroeg Louis toen hij naast haar stond.
Isabel keek hem even nadenkend aan, maar besloot toen gewoon open kaart te spelen, voor een deel tenminste.
‘Genoeg om allemaal veilig te zijn, mocht het ergens mis gaan.’ Meer dan genoeg zelfs. Er zaten valse ID-kaarten, wapenvergunningen, creditcards op schuilnamen van Isabel en zelfs pakketjes van cash geld in.
Louis wilde doorvragen, maar het management begon hen mompelend vooruit te duwen, in de hoop zo snel mogelijk in het vliegtuig te zijn.
Isabel ging tussen de bodyguards lopen en sprak even met een van hen.
Toen ze even later naast Louis in het vliegtuig zat, op een van de brede bank-stoelen die deze privéjet had, zette ze haar koffer zorgvuldig voor zich neer.
‘Wat zei je tegen die bodyguard?’ Vroeg Louis.
Isabel grijnsde breed en keek hem geringschattend aan.
‘Dat hij niet moest vergeten om zoveel mogelijk pinda’s te eten dadelijk, ze zijn natuurlijk gratis.’
Louis trok zijn wenkbrauwen op en hield zijn hoofd schuin.
‘Serieus, ik had het over de pinda’s met hem. Wees eens niet zo paranoïde, dat is mijn baan.’ Grinnikte Isabel toen.

Dit verhaal zal 31 hoofdstukken tellen, dat is iets langer dan de voorloper van dit verhaal, maar ik kreeg het helaas niet verder uitgedund zonder saai te worden.. X