11.

Een half uur te laat kwam Isabel binnen. De jongens sprongen bezorgd op en keken haar onderzoekend aan.
‘Alles oké?’ Vroeg Louis.
Isabel keek hen verbaasd aan en knikte toen.
‘Waarom zou er iets mis zijn? Ik zei toch dat ik even weg was?’
Liam wees naar haar pager, die op de hoek van de tafel lag.
‘Die vergeet je nooit, en je bent nog nooit later dan vijf uur thuis gekomen.’
Isabel grijnsde even en griste de pager van tafel. Ze drukte op enkele knopjes, en stopte hem toen weg.
‘Ik was even trainen, het was druk op de weg.’
Ze liep naar de keuken en keek nieuwsgierig in de pannen. Nadat ze tevreden was gesteld nestelde ze zich op de bank en negeerde de afkeurende blikken van de jongens.
Louis maakte een laat-maar-zitten-gebaar naar de rest en ging naast haar zitten. Ze wisten dat Isabel iets voor hen verborg, maar als ze er niet over wilde praten, ging ze dat al zeker niet onder dwang doen.
Toen ze een half uur later gingen eten zei ze pas weer iets.
‘Hebben jullie je koffers gepakt?’
Iedereen knikte, op Louis na. Toen Isabel hem vragend aankeek grijnsde hij even.
‘Ik dacht dat het praktischer zou zijn als we samen één koffer inpakken. We zullen waarschijnlijk een kamer in de tourbus en de hotels delen.’
Isabel glimlachte teder en legde even haar hand op zijn knie.
‘Een lief gebaar, maar ik heb mijn koffer al lang gepakt. Ik heb trouwens ook te veel spullen, dus pak je koffer straks maar in.
Louis vernauwde zijn ogen even, maar hij was lang niet zo goed in gezichtsuitdrukkingen ontleden als Isabel, en na een tijdje gaf hij het op.
‘Ik haat het om mijn koffers in te pakken, ik kan nooit netjes vouwen.’
‘Ik help je wel.’ Bood Isabel aan.
Louis glimlachte tevreden en tikte Niall onder de tafel tegen zijn been.
‘Auw! Waarom schop je me?’ Pruilde hij.
Louis werd rood en Isabel lachte vrolijk. Ze schudde haar hoofd en keek met pretlichtjes in haar ogen naar Louis.
‘Je bent volhardend, maar een spion zal je nooit worden. Mijn koffer is afgesloten met een code van het FBI, niet te kraken.’
Liam grijnsde en keek naar Louis, die zachtjes mopperde.
‘Wilde je serieus Isabels koffer kraken? Je hebt nog meer kans om haar zelf een spin te zien vangen.’ Zei hij.
Isabel glimlachte heimelijk. Louis had altijd gezeurd dat híj haar moest beschermen, in plaats van andersom. Om hem toch een gevoel van trots te geven, had ze gezegd dat ze bang was voor spinnen, hoewel ze de diertjes eerder gek dan eng vond. Louis had sindsdien heldhaftig iedere spin geplet, en ze had altijd volgehouden dat zij zoiets niet durfde, ondanks al haar vaardigheden.
Toen ze met zijn allen aan tafel gingen zitten kreeg Isabel bijna geen hap door haar keel. Om geen argwaan te wekken at ze met een glimlach haar bord leeg en gaf complimentjes over het eten.
Ze kon niet geloven dat ze over twee dagen al in het vliegtuig zaten. Dat ze over veertien dagen in Detroit zouden zijn. Ze was bloednerveus, maar als ze dat aan de jongens zou laten merken, werkte het alleen maar aanstekelijk.
Toen ze ’s avonds naast een woelende Louis lag, bedacht ze zich dat ze wellicht niet de enige was met angst voor hun terugkeer.
Met de gedachte dat Louis nu nog veilig naast haar lag, viel ze uiteindelijk in slaap.

Leave a comment!