9.

Louis werd wakker na een onrustige droom en keek automatisch naast zich. Isabel was nergens te bekennen. Hij wierp een blik op haar nachtkastje en zag daar het nog verzegelde potje met slaappillen. Hij zuchtte een beetje nijdig en stapte uit bed.
Omdat het redelijk koud was, enkel gekleed in een boxer, sloeg hij een deken om zich heen en begon het huis te doorzoeken.
Hij vond haar uiteindelijk in de woonkamer, waar ze met haar laptop op schoot zat.
‘Isabel? Waarom ben je nog op?’ Vroeg Louis.
‘Ik moest nog even iets opzoeken.’ Mompelde Isabel.
‘Dat bedoelde ik niet. Waarom lig je niet te slapen?’ Louis’ stem was schel en Isabel keek verstoord op.
Na enkele tellen stilte klapte ze de laptop weer dicht en stond op.
‘Je hebt het over de pillen.’ Concludeerde ze.
‘Ik maak me zorgen om je! Je slaapt iedere nacht minder, soms slaap je hele nachten niet. Dit kun je niet volhouden. Straks word je ziek, of gebeurt er iets ergers!’ Zei Louis boos.
Isabel zuchtte en schudde haar hoofd.
‘Ik zal uitrusten, maar ik wil nu gewoon alles regelen. Ik kan niet met een gerust hart gaan slapen als ik eraan denk wat allemaal nog moet doen.’ Mompelde ze koortsachtig.
‘Ik wil niet dat je ziek wordt. Ik ga je nu meenemen en je gaat slapen.’ Zei Louis streng.
Hij pakte haar bij de hand en trok haar mee naar boven. Hij zette haar neer op het bed en hoestte hard toen hij zich omdraaide.
‘Sorry, ga jij je maar omkleden, dan maak ik even een kop thee voor je.’
Hij spurtte de woonkamer uit en Isabel kleedde zich zuchtend uit. Ze stapte, alleen gekleed in haar lingerie, onder de dekens en wachtte tot Louis terug was.
Toen Louis naast haar in bed lag wachtte hij beleefd vijf minuten, maar na die tijd begon hij weer nijdig te worden.
‘Je hebt nog niets van je thee gedronken.’ Zei hij.
Isabel grinnikte en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Dacht je echt dat ik ook maar één slok ga drinken, terwijl je er zo’n drie slaappillen in hebt gesmokkeld?’
Louis snufte en sloeg zijn armen over elkaar.
‘Hoe wist je dat?’
Isabel grinnikte nogmaals en drukte een kus op zijn lippen.
‘Stiekem doen is absoluut niet jouw talent, ik merkte direct dat het potje was verschoven. Daarnaast ruik ik de weeïge geur tot hier.’
Louis grijnsde even schoorvoetend, maar schudde toen zijn hoofd.
‘Waarom neem je ze niet dan? Ze helpen je slapen.’
‘Nee Louis, ze houden me gevangen in een wereld vol nachtmerries waaraan ik niet kan ontsnappen. Als ik zelfstandig slaap en ik droom erover, dan is wakker worden meestal genoeg om me gerust te stellen.’
Zo had Louis het nog nooit bekeken. Isabel was dan wel koppig zoals geen ander, ze had altijd wel een reden ervoor.
‘Waarom stelt wakker zijn je gerust dan? Je droomt toch altijd over je ouders?’ Vroeg hij.
Isabel schudde haar hoofd en nestelde zich in zijn armen.
‘Sinds de vergadering droom ik alleen nog maar over jullie, en vooral over jou. Zodra ik wakker word en ik merk dat jullie er nog allemaal zijn, is het oké.’ Murmelde ze.
Louis had geen weerwoord, en al snel hoorde hij Isabels regelmatige ademhaling de stilte overnemen.

Aaaaaahw(: hihi