7.

Isabel zat met kaarsrechte rug aan het hoofd van de tafel. De mannen van het management ritselden nerveus met hun papieren, wachtend tot Isabel zou beginnen.
‘Ik vraag hierbij aan ieder aan deze tafel dat hij zijn mond houdt tot ik klaar ben. Dat geldt voor zowel de jongens, als voor de leden van het managementteam.’
Niemand sprak haar tegen, hoewel Zayn flauw grijnsde.
Toen Louis hem verbaasd aankeek, klopte hij alleen met zijn vuist op zijn borst. Moed, dat was wat hij bedoelde. Isabel toonde ontzettend veel moed op het moment, en ietwat trots keek Louis naar haar.
‘Ik heb nagedacht over jullie vóórstel om naar Detroit te gaan. Het kan nog niet compleet vaststaan, want als belanghebbende kan ik bezwaar maken op dit besluit, jullie management als soortement bestuursorgaan zijnde. Waar het míj om gaat, is de veiligheid van de jongens. Niet hun bekendheid, niet de hoeveelheid tickets die er worden gekocht of zelfs maar de gevoelens van die duizenden meiden die fan van ze zijn. Detroit is een van de meest criminele steden in de wereld. Niet alleen in Amerika, maar in de wéreld.’ Ze ritselde met haar papieren en keek met een ruk op toen een van de mannen begon te praten.
‘Zei ik niet dat ik mijn verhaal eerst wilde doen? Dankjewel.’ Beet ze hem toe.
De man maakte nerveus zijn stropdas iets losser, keek naar de jongens en wendde zijn blik weer af.
‘Ik snap jullie kant van het verhaal ook wel, ja werkelijk.’ Ze keek naar de opgeheven hoofden van de mannen en hield haar hoofd onschuldig schuin. ‘Ik bedoel, wat zou er wel niet allemaal moeten veranderen als jullie een paar tienduizend pond minder verdienen door niet naar Detroit te gaan? Wat zal de media ervan smullen! De jongens gaan terug naar de stad waar ze hun leven geen enkele seconde zeker zijn geweest, er zullen tienduizenden tickets worden verkocht!’
De jongens grijnsden allemaal stiekem, Isabel was ontzettend goed in het doorgronden van mensen, zo bleek nu.
‘Ik ga echter voorwaarden, of beter gezegd, eisen stellen. Mits deze worden ingewilligd, zal ik geen probleem meer ervan maken dat we naar die verachtelijke stad gaan.’
Ze gaf nu wel degelijk een kans om een ander te laten spreken, maar niemand van de mannen durfde.
‘Ik regel de beveiliging. Ik wil dat ieder lid van de security wordt gescreend, en ik wil ze persoonlijk testen op hun vaardigheden. Ik neem de leiding over dat team, en als ook maar één persoon me niet bevalt op het moment van het tournee, dan draaien we om. Zodra we een voet op de grond van Detroit zetten, wordt geen van de jongens meer alleen gelaten. Sorry als dit een inbreuk is op jullie privacy, maar beter dat dan een breuk in je schedel.’ Isabel draaide zich naar de jongens, die haar fronsend aankeken.
‘Wie zal ons dan steeds begeleiden? Ik heb geen zin om door een hele horde bewakers door de stad te lopen.’ Zei Zayn voorzichtig.
‘Ik.’ Zei Isabel, en de jongens ontspanden direct. ‘Mocht ik dat niet genoeg vinden op bepaalde tijdstippen, bijvoorbeeld de avond en de nacht, dan kies ik zelf de personen uit.’
Ze fronste toen ze verderging, en het was niet gek dat de mannen elkaar nerveus aankeken, bang voor nog een sterke uithaal.
‘Als er ook maar íéts gebeurd waardoor de jongens in gevaar zijn, hoe klein dan ook, houd ik jullie persoonlijk verantwoordelijk. Ik sta niet onder contract, dus als jullie moeilijk gaan doen stap ik direct naar de media. Ik ben dan wel een geautomatiseerde moordmachine, getraind door de FBI, maar een toekomst zonder baan, geld of zelfs maar respect zal misschien meer indruk op jullie maken.’ Ze zweeg, vouwde haar papieren op en knikte de jongens toe.
Ze stonden allen op, maar voordat ze de kamer uitliepen draaide Isabel zich om.
‘Oh, en ik ben bloedserieus wat betreft de veiligheid van de jongens, die van jullie kan me niets schelen.’
Ze glimlachte liefjes, duwde een giechelende Harry door de deuropening en trok de deur achter zich dicht.

Als het realistisch was, gaf ik Isabel superkrachten en liet ik haar een cape dragen,maar helaas haha!