6.

‘Isabel, het spijt me!’ Jammerde Louis.
Hij zat naast haar in de auto, maar ze hield haar ogen strak op de weg gericht.
Zodra Louis zijn zegje had gedaan, was Isabel de kamer uitgelopen. Ze negeerde nu de hele groep, hoewel de rest niet zo dom was om Isabel nog verder op te fokken.
‘Isabel, ik wil gewoon verder met mijn leven, dat willen we allemaal. Jij toch ook?’
Isabel parkeerde de auto in de garage en zuchtte toen diep.
‘Natuurlijk wil ik dat jullie verdergaan. Ik snap alleen niet dat jullie het managementteam laten beslissen. Jullie zijn volwassen, jullie betalen hen om alles te regelen naar jullie wens, niet andersom.
En als dan zo’n vieze, vuile geldwolf bepaalt dat dit dé publiciteitsstunt van het jaar zal zijn, en ik er tegenin ga, keer je je tegen mij? Op wiens ervaring vertrouw je meer? Op die van een man die nog nooit buiten kantoortijden heeft gewerkt, nooit meer dan papieren memo’s heeft geschreven en zijn ondergeschikten heeft uitgekafferd, of op die van mij? Jullie zitten pas in de beginfases van het verwerken van jullie trauma. Dit is niet iets dat binnen een half jaar verwerkt is. Voor het eerst sinds weken hebben jullie geen nachtmerries gehad, worden jullie voor één keer eens niet schreeuwend wakker. Ik kan niet opeens níét beschermend over jullie zijn. Dat lukt me gewoon niet. Liam met zjin zachtaardige karakter, Harry met zijn flauwe humor, Zayn met zijn onverwachte lieve opmerkingen, Niall met zijn kinderlijke persoonlijkheid, en vooral jij Louis. Hoe kan ik niet beschermend over jou zijn, terwijl jij mijn hart bent?’
Er rolde een eenzame traan over de wang van Louis, en met een in- en intrieste uitdrukking stapte Isabel uit.
Toen Louis even later de auto uitstapte zag hij zijn eigen gevoel weerspiegeld op de gezichten van zijn vrienden.
‘Zou het een publiciteitsstunt zijn?’ Vroeg Zayn.
‘Zouden ze het alleen voor het geld doen, zal je bedoelen.’ Zei Harry met een frons.
‘Willen we dit wel?’ Liam schudde zijn hoofd verward en sloeg het autoportier met een klap dicht.
Louis beet op zijn lip en liep zonder iets te zeggen weg. Toen hij enkele minuten later in bed lag vroeg hij zich af wat hij tegen Isabel zou zeggen, zodra ze naast hem zou komen liggen. Hij zou zich wel laten leiden door het moment.
Zijn oogleden werden echter steeds zwaarder, en voor hij het wist viel hij in slaap.
Toen hij ergens in de ochtend wakker werd was Isabels kant van het bed onbeslapen.
Ietwat ongerust stapte hij uit en wekte de andere jongens, in de hoop dat ze daar ergens in een hoekje lag te slapen.
Toen ze met zijn vijven op de gang stonden sloeg Louis zich tegen zijn voorhoofd.
‘Ze is op zolder, de enige plek waar ik nog niet gekeken heb.’
‘Het luik is dicht, hoe zou ze ooit wegkomen daar? Is iemand van ons ooit op zolder geweest?’ Vroeg Liam.
Ze troffen Isabel inderdaad op zolder aan, omringd door laptops, tablets en lege koppen koffie.
Ze had zo te zien geen oog dicht gedaan afgelopen nacht, ze had donkere kringen onder haar ogen en haar handen trilden zichtbaar.
Nog voordat de jongens iets konden zeggen draaide Isabel zich naar hen om.
‘Isabel? Wil je praten?’ Vroeg Louis voorzichtig.
‘Ik praat pas weer over dit onderwerp als we bij het managementteam zijn, waarbij we vanmiddag een vergadering hebben. Om vier uur begint het.’ Zei ze bars.
Louis schraapte al zijn moed bij elkaar en tilde Isabel op.
‘Je gaat eerst een paar uur slapen, en dan gaan we.’
Nog voordat hij de trap afdaalde, lag ze al te slapen.