5.

De jongens en Isabel zaten aan tafel met enkele leden van het managementteam van de boyband. Isabelle zat als enige aan het hoofd van de tafel, en haar blik was strak op de dikke man rechts van haar gericht.
Hij zweette, wiebelde nerveus heen en weer en wrong nerveus zijn handen ineen. Dat alles vond Isabelle al verdacht, maar ze irriteerde zich het meeste aan het feit dat de man haar blik ontweek. De andere mannen naast hem keken haar soms wel aan, maar ze kreeg geen hoogte van hun emoties.
‘Waarom zijn we hier?’ Vroeg Louis, met een bezorgde blik op Isabel.
‘We willen jullie inlichten over de nieuwe tourplanning van dit jaar. Zoals jullie weten gaan we over een maand weer terug naar Amerika, ditmaal om daadwerkelijk op te treden, en niet om interviews te geven.’ De ogen van de slanke, kale man flitsten even naar Isabel, die lijkbleek zat te trillen in haar stoel.
‘We beginnen in New York, waar jullie drie dagen achtereen zullen optreden, we gaan naar Philadelphia, waar we drie dagen zullen blijven, dan hebben jullie twee dagen rust. Daarna gaan we voor twee dagen naar Pittsburgh in Pennsylvania, Columbus in Ohio voor één dag en dan..’
De man zweeg en keek nu met oprechte angst naar Isabelle. Haar handen waren tot vuisten gebald en ze keek met vlammende ogen naar de kale man.
‘Isabel?’ Fluisterde Louis.
Ze negeerde hem en keek strak naar de mannen aan haar linkerzijde. De dikke man had nu al een zweetplek rondom zijn nek, en de kale man begon zijn nagels extreem zorgvuldig te bestuderen.
‘Daarna gaan we naar Detroit, voor zes dagen.’ Fluisterde een van de stemmen.
Dit was de druppel. Isabel sprong overeind, haar stoel viel kletterend op de grond. Ze klauwde haar nagels in de tafel om zich te beheersen, zodat ze niet met dingen of mensen ging gooien.
'Geen sprake van!' Riep Isabel woedend uit. Angst vrat aan haar terwijl ze het management van de band aankeek.
'Het is al ingepland, er is niets meer aan te doen.' Zei een van de mannen voor haar.
'We gaan níét terug naar Detroit! De jongens leven net weer een beetje op, en jullie willen terug naar die plek vol dood en verderf? Over mijn lijk!' Schreeuwde ze.
‘Op een gegeven moment moeten ze toch wel over dat trauma heen zijn, niet dan?’ Vroeg een van de mannen geïrriteerd.
Isabel pinde haar ogen op de ongelukkige man die dit had gezegd. Ze ging achter hem staan, gaf een ruk aan zijn bureaustoel en drukte haar handen op beide armleuningen.
‘Isabel!’ Riep Harry geschokt, maar ook redelijk geamuseerd uit.
‘Rustig maar. Ik ga hem geen pijn doen. Niet nu.’ Zei Isabel kortaf.
Ze keek de man kwaad aan en hij slikte nerveus.
‘Heb je enig idee hoeveel deze jongens hebben meegemaakt? Heb je enig idee wat een trauma is? Ze hebben een moordenaar gezien, met de bloedvlekken op zijn shirt en het wapen nog bij de hand! Ze hebben maandenlang opgesloten gezeten waarbij ze vreesden voor hun eigen leven en dat van hun dierbaren! Ze zijn ternauwernood aan hun eigen dood ontsnapt! En daar komen ze dan ooit wel over heen?’
De man opende enkele keren zijn mond, maar het enige geluid dat hij kon produceren was een schor gekras. Isabel duwde zijn stoel walgend terug op zijn plek en keek de mannen een voor een aan.
‘Voor wie is dit goed? Voor de jongens, of voor jullie eigen portemonnees?’
De mannen zwegen geschokt, vernederd en enigszins verslagen.
Isabel keek op toen een vertrouwde hand op haar arm werd gelegd, en ze keek in de ogen van Louis.
‘Isa, lieverd, ze hebben gelijk. We moeten er ooit over heen zijn toch?’
Isabels handen vielen slap langs haar lichaam, haar schouders hingen teleurgesteld omlaag, maar het ergste vond Louis haar ogen. Ze keek hem aan alsof hij zojuist een mes in haar rug had gestoken, misschien was dat ook wel zo.
‘We moeten terug naar onze oude ik.’ Fluisterde ze geluidloos.

Oh-oh! Drama in tha house! haha