32. Do you want to come over?

THIRTY TWO

Manon en Mickey waren aan het kaarten. Ik probeerde hun spel te volgen, maar ik snapte er niks van.
'Snap je het al?', vroeg Mickey lachend. Manon lachte.
'Nee, helemaal niet. Waarom nou die harten? Nou ja, ik geef het op. Hoor ik nou iets zoemen?'
Mickey en Manon waren helemaal stil.
'Ja, volgens mij is het een mobieltje', zei Manon. Ik liet mijn blik over de tafel glijden. Ik zag zag mijn telefoon nergens.
'Ik had mijn hoedje erop gegooid', zei ze ineens. Ze pakte haar hoedje op en daar lag mijn telefoon, te trillen met het rode lampje aan. Ik pakte hem op en keek op het beeldscherm.
'Taylor', zei ik. Manon stak haar hand uit.
'Geef maar'.
Ik reikte haar de telefoon toe.
'Taylor!', zei ze. Mickey keek mij vragend aan. Ik haalde mijn schouders op.
'Ja, prima. Maar ik ben bij Emma. Heb je zin om hierheen te komen?'
Ik liet mijn mond open vallen. Het was heel lang stil aan Taylors kant, dat kon ik zien aan Manons gezicht. Maar toen lichtten haar ogen op.
'Prima! Ik zie je zo!'. Ze gaf me mijn telefoon terug.
'Apart', zei Mickey.
'Helemaal niet. Em, je hoeft hem toch niet meteen te smeken of jullie weer bij elkaar kunnen zijn? Probeer vrienden te zijn. Als dat niet lukt kun je altijd nog overhaaste beslissingen nemen'.
Ik knikte. Mickey ook.
'Slim'.
'Dus nu komt ie hierheen?', vroeg Mickey. Ik zag de teleurstelling op zijn gezicht. Ik pakte het doosje van de kaarten en gooide en naar hem toe.
'Stel je niet zo aan'.

Hij stond twintig minuten later voor de deur. Manon zwaaide, maar maakte geen aanstalten om de deur open te doen. Ik rolde met mijn ogen, liep naar de deur.
'Hé', zei ik. Hij glimlachte.
'Hoi. Vind je het wel goed als ik hier ben?'
'Natuurlijk wel'.
'Mooi'.
Hij liep het restaurant binnen. Zijn oog viel op Mickey. Hij draaide zich om naar mij. Ik pakte zijn vest aan en hing hem aan de deurklink. Taylor trok een wenkbrauw op.
'Ik dacht dat ze die foto's hadden gefotoshopt. Maar het is wél waar?'
'Wat?'
'Je bent samen met hem?'
'Helemaal niet. En die kus op die foto was gewoon vriendschappelijk'.
Taylor keek even verslagen, maar herstelde zich.
'Daar kan ik geen reactie op geven. Ik heb jou hetzelfde geflikt'.
'Erger. Jij hebt mij gedumpt en ging uit met mijn beste vriendin'.
'Haat je me?'
'Nee. Dat denk ik niet. Kom verder'.
Ik leidde hem binnen gehoorafstand van Manon zodat we het gesprek niet verder hoefden te voeren.
'Taylor! Doe je mee?'
Taylor knikte.
'Wat doen we?'
Manon begon de spelregels uit te leggen, terwijl Mickey Taylor in zich op nam en toen mij glimlachend aankeek. Danny keek vanachter de bar mee naar het kaartspel van mijn vrienden. Toen ging Manons telefoontje.
'Jackson', mompelde ze.
'Laat die ook maar komen', zei ik. Ze keek me aan.
'Nee, niet echt. Ik neem wel even buiten op. Neem jij het spel van me over?'
Ik lachte. 'Dat wil je niet. Ik weet niet eens hoe dit moet'.
'Nou en? It's just for fun. Kom op!', commandeerde ze me. Ik pakte haar kaarten van haar aan. Ik keek ernaar. Het waren allemaal dingen die ik vroeg wel eens had gezien tijdens een potje pesten. Maar dit was overduidelijk geen pesten. Taylor en Mickey keek geamuseerd. Ik draaide me om naar Danny, en zag dat die probeerde uit te vogelen wat er op mijn kaarten stond. Manon liep naar buiten.
Danny stak zijn duim op en stak drie vingers op. Hij stak toen zijn wijsvinger uit en begon van links naar rechts een boogje te maken. Ik maakte eruit op dat ik de derde kaart van links moest pakken.
'Je moet een kaart op tafel leggen, schat', zei Mickey. Ik keek snel naar Taylor, om zijn reactie op te vangen. Precies zoals ik had gehoopt. Hij keek argwanend naar Mickey, maar maakte zijn blik snel weer neutraal. Ik pakte de derde kaart van links en liet die op tafel vallen. De jongens volgden de kaart met hun ogen en keken verbaasd toen de kaart op de tafel lag.
'Dat méén je niet', zei Taylor. Mickey zat met zijn mond open.
'Hoe kun jij nou met één kaart winnen, terwijl je niet eens wist wát we voor spelletje deden?'
'Ik heb geen idee. Goed geluk, denk ik. Of ik ben gewoon een natuurtalentje'.
'Vast', bromden Taylor en Mickey tegelijk. Manon kwam weer binnen.
'Jackson vroeg of we met z'n allen uit gaan vanavond. Filmpje kijken, pizza eten. Wat zeggen jullie ervan?'
'Vind jij het erg dat je vanavond alleen in je garage zit?', vroeg ik Mickey. Hij schudde zijn hoofd, maar voordat hij iets kon zeggen stak Manon haar hand omhoog.
'Dacht het niet. Die gaat gewoon mee. Jackson heeft daar geen problemen mee. Taylor?'
'Ik ga wel mee'.
Ik kreeg hetzelfde gevoel als voordat ik iets met hem had. Het gevoel van opluchting dat ik hem nog langer zou zien. Maar nu was dat vermengd met een ander gevoel. Het gevoel van schaamte. Ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen bij hem. Ik wilde dat hij nog steeds van me hield, en ik moest naar mijn gevoel er alles aan doen om het niet op me te laten afknappen. Maar Taylor glimlachte naar me en trok zijn wenkbrauwen op.
Ik lachte.
'Ik ga ook mee'. Ik voelde dat er opnieuw iets groeide. Maar toen dacht ik aan de reden waarom hij het had uitgemaakt. Ik moest nog steeds vragen waarom dat was. Hij wist nog niet dat ik al mijn tentamens toch al had verkloot omdat ik maar met mijn hoofd bij hem zat. Maar ik heb zijn schema een beetje bestudeerd, en kwam erachter dat hij helemaal niet zoveel op z'n werk moest zijn. Ik dacht aan het feit dat hij waarschijnlijk een andere reden had, en dus tegen mij had gelogen. Ik kan niet tegen liegen. Mijn gevoel van hoop veranderde in een gevoel van afschuw. Ik wilde helemaal niet aan de lippen van een leugenaar hangen, die mij waarschijnlijk had gedumpt zonder reden..

Tien reacties!
en nee, drama is nóg niet voorbij.
maar het verhaal wel bijna, denk ik. willen jullie misschien alvast helpen met nieuwe inspi voor nieuw verhaal?

<33