001 I'll be fine

"Wat is er?" ergens diep in mijn hart weet ik dat mijn liefde voor hem onmogelijk is, maar hoe kan ik deze jongen nou opgeven? zijn glimlach doet mijn hart bonken, maar op dit moment voel ik dat er iets mis is, hij lacht niet. zijn gezicht staat strak en serieus. moet ik bang worden, moet ik me ongerust maken? zijn ogen stralen geen gevoel, geen emotie niks. angstig staar ik in de diepte van zijn donkerbruine ogen, op dit moment een lege en gevoelloze diepte. zijn blik staat ernstig. "Ik..." hij stopt en draait zich om.
verdomme, hoe moet ik haar dit vertellen? ze zal me nooit meer willen zien, dat kan ik niet. ik wil voor altijd bij haar zijn. maar niet op deze manier. ik voel haar angstige blik branden in mijn rug. "ik, moet weg" zeg ik met een trillende stem.
" waarom? wanneer?" de tranen branden in mijn ogen. waarom doet hij dit? waarom nu? als hij geen antwoord geeft word ik boos. "waarom!" schreeuw ik. "ik, ik..." stotterd hij. "vertel!" "er is iemand.." ik laat hem niet eens uitpraten "oh natuurlijk, heb je de ware dan eindelijk gevonden! moet je daarom weg! wacht er ergens een veel knapper en leuker meisje op je en degene die jou vertrouwde, degene die haar hart voor je opende!" "waar heb je het over?" zegt hij verbaasd. zijn toon maakt me nog kwader en verdrietiger, de tranen rollen over mijn wangen " wat er is!, Justin ik hou van je!" niet te geloven dat ik dat net heb gezegd. hij krabt onhandig achter zijn nek. " je moest toch weg?" zeg ik sarcastisch. ik heb liever dat hij bij me blijft, voor altijd. ik wil hem helemaal niet kwijt. hij komt dichter bij me staan, zijn hand woelt door mijn haren. als hij nog dichter bij me komt duw ik hem weg. "ga weg!" hij schrikt van mijn reactie en beent achteruit. "ga!" ik sluit mijn ogen met hoop dat hij toch terug komt. maar als ik ze open doe is hij weg. ik duik in elkaar, de tranen stromen over mijn wangen.