A ranger/traitor 90

“Hoe heet jij?” vroeg Miko toen bleek dat de jongen het niet uit eigen beweging zou zeggen.
“Halldor, ik heet Halldor.”
“Ook hallo, Halldor”, zei Miko, “Spreek je de handelstaal?” De jongen schudde zijn hoofd.
“Niet echt.” Miko keek weer naar Will. Bij het begroeten, viel het niet echt op dat hij Skandisch sprak in plaats van Sonderlands, maar als hij nog een heel gesprek moest gaan voeren, zou Halldor dat uiteraard wel opmerken. En de Sonderlanders leefde op alles behalve goede voet met hun buren.
“Dat is jammer”, zei Will in het Sonderlands , “Miko spreekt jullie taal nog niet zo goed, om van zijn accent nog maar te zwijgen.” Will glimlachte naar de jongen.
Miko vroeg zich af hoeveel talen hij eigenlijk zou moeten leren. Het was uiteraard handig dat als je in een land op missie was, je de taal sprak, want bij de gewone bevolking was lang niet iedereen de handelstaal machtig.
“We zijn op weg naar het noorden-oosten. Miko’s moeder kwam daar vandaan en nu zijn allebei zijn ouders overleden zijn, gaan we daar naartoe. En wat brengt jou hier tot bij ons?” Eigenlijk had Will nog niet eens gelogen. Alleen was hij ‘vergeten’ te vermelden dat ze van over de grens kwam. De jongen haalde zijn schouders op.
“Ik heb een tijdje gewerkt als herder, maar nu mijn baas me niet meer nodig heeft, ben ik op weg naar de haven om te kijken of ik daar nog ergens aan de slag kan.”
“Misschien dat ik je kan helpen,” zei Will, “vertel eens wat over jezelf.” Dus zo krijg je iemand aan het praten zonder hem te moeten bedreigen, dacht Miko en hij nam zich voor goed te onthouden hoe Will dit had aangepakt.