# 032 - Antonella Martinez

Na de pauze hadden we nog informatica. Iets wat totaal niet moeilijk was. Zeker niet in de 21ste eeuw. Tegenwoordig had iedereen een computer of laptop thuis en kon daar perfect mee werken. Lily had me tijdens de les blijven lastig vallen of ik het haar bijna ging vertellen. "Straks." had ik blijven zeggen tegen haar. Ik begreep best dat ze nieuwsgierig was, maar ze moest nu ook niet gaan overdrijven. Na het lesuur die erg snel was verlopen, liepen Lily en ik naar ons kluisje. "Vertel nou!" riep ze vrolijk. Ik keek haar met een serieuze blik aan. "Jij bent gewoon veel te nieuwsgierig." merkte ik op terwijl ik mijn kluisje opende en dan eerst even naar mijn gsm keek. Ik had één berichtje. Van Zayn. Ik glimlachte lichtjes en opende die. Helloooo, ik ben vijf minuten later! Tot straks! xx Ok, vijf minuten. Dat vergaf ik hem wel. Ik was al blij dat hij me wou komen ophalen van school. "Wie heeft je een bericht gestuurd?" vroeg Lily. Ik legde de boeken in mijn kluisje en sloot die dan. "Zoals ik al zei, té nieuwsgierig. " zei ik met een grijns. Ze glimlachte breed en keek me met smekende ogen aan. "Trouwens!" begon ze. "Je moet me ook nog vertellen van waar je die nieuwe jongen kent! Dave?" Ik knikte kort. "Daar zal je ook zo snel mogelijk een antwoord op krijgen. " meende ik. Dave kwam de gang in en opnieuw slikte ik even. Waarom nu? Nu we bij elkaar op school zaten, zou het me niet lukken om hem telkens te negeren en te ontlopen. Dat zou opvallen op een dag. "Hey." begroette hij me toen hij langs me liep. Ik keek op. "Hi." begroette ik hem ook kort en glimlachte dan vaagjes. Hij liep verder en ik zuchtte even opgelucht. Gelukkig was hij niet blijven staan. Maar dat zou hij morgen wel kunnen doen. Misschien wou hij nog eens praten over de laatste keer dat ik hem had gezien. Ons afspraakje. Ik zag wel hoe alles zou lopen. Lily wiebelde even met haar wenkbrauwen toen ik haar aankeek nadat Dave voorbij was gelopen. "Lily. " zei ik lachend en schudde dan mijn hoofd. "Hij is mijn type niet, dat weet je." zei ik. Ze grinnikte zachtjes. "Anto, volgens mij is hij juist wel je type!" Ik rolde met mijn ogen en lachte nog even. "Nee, dat is hij niet. Mijn vriendje is mijn type. " bracht ik dan plots uit. Hopelijk reageerde ze hier goed op. Ze stopte onmiddellijk met lachen en keek me met een verbaasde blik aan. Ze leek het onderwerp Dave volledig vergeten te zijn aangezien ze nu meer belang leek te hebben voor wat ik net zei. "Sorry? Jouw vriendje?" vroeg ze met grote ogen. Ik knikte kort en leunde tegen de kluisjes aan met mijn rug. "Wie?!" vroeg ze vrolijk en kwam voor me staan. Ze legde haar handen op mijn schouders. Ik beet even kort op mijn onderlip en glimlachte klein. "Je zal het nooit raden." zei ik zachtjes. "Ik heb geen zin in raden! Vertel het me gewoon!" riep ze vrolijk met een brede glimlach op haar gezicht. "Zayn." fluisterde ik. "Waaaat?!" vroeg ze lachend. "Je bent samen met je beste vriend?" Ik hield mijn hand voor haar mond. "Niet zo luid! Hij moet het nog bekend maken. Je bent de enige die het weet en hou het ook zo tot Zayn het bekend heeft gemaakt. " fluisterde ik. Ze likte aan mijn hand en ik trok die haastig weg. Ze begon te giechelen. "Ik beloof het. Maar ja, jij en Zayn. Schattig hoor." zei ze terwijl ze nog eens met haar wenkbrauwen wiebelde als daarnet. Op dat moment voelde ik hoe mijn gsm begon te trillen. I'm here babe! xx "Zayn is er. Hij komt me ophalen, dus ik ga." zei ik. Ik gaf haar een knuffel en liep dan het gebouw uit. "Oehlala!" hoorde ik Lily me na roepen.