........ [Titelloos]

Wat vooraf ging: We beginnen met degene die naar huis moeten. En dat zijn: Hannah, Stephanie, Brittany, Brooke, Drew, Michelle, Zui, Jacqeline, Zoé en Kayleigh...'


Mijn adem verstokte, ik dacht dat ze me juist héél goed vonden? Niet dus, ik draaide me om en wilde samen met mijn 'fanclubje' weglopen. 'Kayleigh Davidson!' Werd er geroepen, ik draaide me verbaasd om. Terwijl iedereen de zaal uitstroomde kwam er een vrouw op me af. 'Onze verontschuldigingen, we bedoelde een andere Kayleigh.' Ik knikte vaag en keek weer naar het verhoogje waar daarstraks één van de juryleden op stond. Maar tot mijn grote verbazing stond er niemand. Dit klopte hier allemaal niet, ergens begon ik me te ergeren. Hoe durven ze mensen zo in spanning houden. Nog eventjes en ik vertrok tóch zoals de rest naar huis. Buiten één meisje, die waarschijnlijk ook nog kans maakte.
Ik keek eens naar haar en glimlachte, ze had een leuke stijl. Iet wat ouderwets met een modern tintje. 'Kayleigh en Noa, we willen ons verontschuldigen. We zijn er nog niet uit, jullie hebben hele goede audities gedaan. Dus word het moeilijk voor ons.' Ik zuchtte, en enkele van mijn 'fanclub' zuchtte mee. 'Zeg het dan.' Werd er gefluisterd. Ik kreeg inmiddels een grijns op mijn mond. Noa en ik keken geërgerd naar de juryleden. 'We willen jullie als eerst bedanken voor het lange wachten en de goede audities niet te vergeten. Uiteindelijk hebben we toch een beslissing genomen. Maar dat wilt niet zeggen dat de andere slecht was. Integendeel, enkel denken we dat deze hoofdrol beter gespeeld zou worden door Noa.' Ik zuchtte opgelucht, het verdikt was gevallen. Ik liep naar Noa en wenste haar veel succes.
Ik had alles al ingepakt dus kon direct vertrekken. En dat wou ik ook wel, de ontgoocheling was groot. Maar ergens, vond ik dat ze gelijk hadden. Noa zou de rol veel beter kunnen spelen dan ik. Ze acteert geweldig! Nu zullen jullie je afvragen, hoe weet die dat? Wel, ik had vernomen dat Noa heel goed kon acteren. En stiekem heb ik dan naar haar vertoning gekeken, die geweldig was. Ik keek naar mijn broer: 'Ja broertje, dat word trakteren hé!' begon ik alsof ik àlles van de voorbije minuten al vergeten was. Helaas, dat was niet zo. Ik stond op instorten, maar ik wou me sterk houden. Wat voor nut had het om nu al mijn tranen de vrije loop te laten? Dan laat ik me belachelijk maken voor heel de groep.
'Kayleigh?' vroeg er een stem. Ik draaide me om, 'uhu?' 'Ik wilde nog even komen zeggen dat je zeker moet verder gaan met acteren. Je bent geweldig! Ik denk dat je het nog heel ver kunt schoppen. En dat meen ik! Nog veel succes meid.' Zei één of andere hoge piet. Ik glimlachte dankbaar. Dit deed me toch een beetje goed.