45.

Elena Johnson

Ik was inmiddels alweer vier maanden zwanger en er begon zich een buikje te vormen. Op de echo's kwam langzaam maar zeker de vorm van een baby tevoorschijn en ik betrapte mezelf erop dat ik aan het fantaseren was over de baby. Hoe mooi hij wel niet werd. Hij zou de blauwe ogen van Louis krijgen, zijn donkerblonde haren, zijn leuke lag. Het werd gewoon een kleine Louis. Ik hoopte zo dat het een jongetje werd. Een meisje zou nooit zo mooi kunnen worden. Tenzij het de vrouwelijke versie van Louis werd. Toch wilde ik een jongetje.
Ik schrok op toen de telefoon ging. Ik stond op van de bank en nam op. 'Met Elena.' 'Met inspecteur Brooke, is meneer Tomlinson aanwezig?' vroeg hij. Ik kreeg een frons in mijn wenkbrauwen en liep naar de keuken, waar Louis met het eten bezig was. 'Lou, telefoon voor jou,' zei ik. Hij maakte zijn handen snel schoon en nam de telefoon van me over. Hij kreeg een serieuze blik in zijn ogen toen hij hoorde wie er aan de telefoon was. Hij liep de keuken uit, en liet mij alleen achter. Ik pikte een stukje paprika weg voor ik weer terugliep naar de woonkamer. Ik ging weer op de bank zitten. Ergens ver weg hoorde ik Louis praten. Dit was duidelijk niet voor mijn oren bedoeld, en dat frustreerde me. Sinds wanneer had Louis geheimen voor mij? Na enkele minuten kwam Louis weer terug de woonkamer in. 'Wat wilde inspecteur Brooke?' vroeg ik hem. 'Oh,' niks bijzonders,' wuifde hij het weg. Maar dit ging ik niet zomaar laten gebeuren. Ik stond op en volgde Louis naar de keuken toe. 'Waarom belt een politieagent ons op?' vroeg ik hem. 'Ze hadden wat gestolen spullen gevonden en ze dachten dat die van mij waren. Ik mis alleen niks, dus ze gaan nu verder zoeken naar de eigenaar.' Omdat Louis met het eten bezig was kon ik zijn gezichtsuitdrukking niet zien, maar ik wist dat er iets niet klopte aan zijn verhaal. Ik liep de keuken weer uit en plofte weer op de bank neer. Ik trok mijn benen op en volgde nog wat tv tot Louis riep dat het eten klaar was. Ik zette de tv uit en schoof bij hem aan tafel. 'Ga je vanavond nog iets met Niall doen?' Ik knikte. 'We gaan naar de bioscoop,' zei ik terwijl ik mijn bord vol schepte. Louis glimlachte. 'Doe hem straks maar de groetjes.' 'Zal ik doen,' mompelde ik met volle mond.

'Die film was echt geniaal!' lachte Niall vrolijk terwijl we samen de bioscoop uitliepen. Ik knikte instemmend. 'Starbucks?' 'Starbucks,' bevestigde ik lachend. Ik haakte mijn arm door die van hem en samen liepen we naar de Starbucks toe. Nadat we allebei wat besteld hadden zochten we een plaatsje aan het raam. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Niall. Ik haalde mijn schouders op. Liegen tegen Niall had toch geen zin. 'Nog steeds bang, maar ik probeer het steeds meer te onderdrukken. Ik probeer te genieten van alle dingen die ik doe en niet steeds om me heen te kijken of we achtervolgd worden,' mompelde ik terwijl ik naar mijn handen keek, die mijn beker omklemden, op zoek naar wat warmte. 'Wat ga je doen als we straks op wereldtour zijn?' vroeg Niall voorzichtig. Ik haalde mijn schouders op. 'Ik denk naar huis,' zei ik zachtjes. 'Elena...' Ik keek Niall verbaasd aan. 'Je moet dit echt niet verkeerd oppakken, maar denk je niet dat het slim is om naar een behandelcentrum te gaan. Daar kunnen ze je helemaal van je angst af helpen en daar ben je nooit alleen.' Mijn mond zakte een stukje open. 'Niall. Ik ben niet gek!' riep ik kwaad. 'Elena, rustig. Natuurlijk ben je niet gek, maar je bent wel bang. Daar kunnen ze je helpen om weer van het leven te leren genieten, dan ben je weer helemaal gelukkig als je Louis je ja-woord geeft.' Ik ontspande weer iets en keek Niall aan. 'Denk je dat echt?' vroeg ik zachtjes. Niall knikte. Ik zuchtte zachtjes. 'Ik zal erover nadenken,' beloofde ik hem. Niall glimlachte even. 'Zal ik je dan maar naar huis brengen?' Ik knikte en samen liepen we de Starbucks uit. Toen ik even niet oplette, botste ik tegen iemand aan. Ik kon nog net voorkomen dat ik omviel. 'Sorry, Ik had-' Mijn ogen werden groot toen ik zag tegen wie ik was opgebotst. Ze keek me met een brede grijns aan. 'Het maakt niet uit,' zei ze, voor ze langs me heen liep de Starbucks in liep. 'Elena? Elena?' Niall zwaaide met zijn hand voor mijn ogen. 'Dat... Dat was Gaby,' fluisterde ik bang.