Hoofdstuk 69

‘We kunnen nooit met zijn drieën door de vlammen heen,’ fluister ik kijkend naar het kleine flesje. ‘Misschien net met twee.’ ‘ Gaan jullie maar,’ zegt Hermelien. ‘Jullie kunnen dit wel.’ ‘Maar jij bent een veel betere tovenaar,’ fluister ik. ‘Je kunt dit Luce, je bent zoveel dapperder dan mij. Geloof me. Ik ga terug naar Ron en we gaan hulp halen. We zien jullie zo snel mogelijk terug.’ Ik knik en omhels haar. Ze omhelst ook Harry. ‘Ga jij maar eerst,’ zeg ik zachtjes. Ze knikt neemt een kleine slokje, zet de rest weer terug voor ons en rent dan zonder aarzelen door de paarse vlammen heen. Ik kijk haar na en staar dan naar Harry. ‘Nou laten we maar gaan dan,’ zucht ik en ik pak het flesje. Ik kijk Harry even aan. ‘Zal ik eerst gaan? Jij bent belangrijker dan mij. Als het dan mis gaat, ga je gelijk terug.’ ‘Maar bij Hermelien ging het toch ook goed?’ ‘Beloof het me!’ ‘Oké, oké,’ stamelt Harry. ‘Beloofd.’ Ik omhels Harry en neem een klein slokje. Ik druk het flesje weer terug in zijn hand en ren dan door de vlammen heen. Ik voel er helemaal niks van. Het kietelt alleen een beetje. Al snel toen ik aan de andere kant van de zwarte vlammen stond, verscheen Harry naast me. We keken naar de kamer tegen over ons. De spiegel van Nergereb stond beneden en er stond iemand voor. Het was onmisbaar. ‘Het is Krinkel,’ zeiden we in koor. Krinkel draaide zich om. ‘Na.. Natuurlijk b.. Ben ikkk het,’ stotterde hij. ‘Dus u wilde de steen stelen?’ Vraagt Harry rechtuit. ‘Na.. Natuurlijk w..wil ik de steen stelen. Z.. Zo zal m.. mijn m.. meester weer herreizen.’ Ik knipper even met mijn ogen. ‘Voldemort zal dan terug komen,’ mompel ik. ‘Na.. Natuurlijk zal hij terug komen,’ snauwt Krinkel me toe. ‘M.. Maar daar hebb.. Hebben we ddde steen voor nodig. Kom hier Harry.’ Langzaam loopt Harry naar voren, gedwongen onder Krinkels toverstok. Ik schuifel langzaam dicht naar de muur toe. ‘Wat zie je?’ Vraagt Krinkel. Ik zie Harry met zijn hand naar zijn broekzak gaan, de steen glinstert in het licht. Langzaam gaat er bij mij een lampje branden. Alleen iemand die de steen wilt vinden, zal die vinden. Zolang Harry niks zal zeggen, zal Krinkel de steen nooit krijgen. ‘Ik zie mijn ouders,’ fluistert Harry bijna onhoorbaar. Harry kijkt wanhopig naar mij. Ik gebaar hem, dat hij niks moet zeggen. Krinkel duwt Harry aan de kant en kijkt zelf in de spiegel. ‘Ik begrrrijp het niet,’ mompelt hij. ‘W.. Waarom kan ik hem niet z.. zien?’ Er lijkt bij Krinkel nog geen belletje te gaan rinkelen. Hij draait zich om naar mij en richt zijn toverstok op mijn gezicht. ‘Hier komen,’ snauwt hij. Ik overweeg tegen hem in te gaan, maar besluit het niet te doen. Dat is nu niet het verstandigst. Harry heeft zijn hand nog steeds in zijn zak. Ik steek mijn handen in mijn zakken en loop zo zeker mogelijk naar de spiegel. Voorzichtig kijk ik in de spiegel. Ik weet niet wat Harry zag, maar ik zie de steen in mijn eigen broekzak zitten. De steen voelt warm aan in mijn hand en ik werp een blik op Harry. Hij kijkt verschrikt en ik tik voorzichtig op mijn broekzak. Hij knikt en smoort dan een lach. Alsof we niet in een gevaarlijke situatie zitten, met een of andere getulbandde freak. ‘W.. Wat zie je?’ Vraagt Krinkel. Ik overweeg niet eens om de waarheid te zeggen. ‘Ik zie mijn ouders en ik denk dat nog meer familie en mijn vader Albus,’ antwoord ik met een stalen gezicht. ‘Ze liegen,’sist een stem die ik niet eerder hebt gehoord. Ik schuifel richting Harry en kijk paniekerig richting Krinkel. ‘Ik wil ze aan kijken als ze de dood in gaan,’ sist de zelfde stem. Met grote ogen kijk ik naar Krinkel, die zijn tulband langzaam afwikkelt. Hij is kaal en als hij zich omdraait staat ons nog een grotere schok te wachten. Er groeit een tweede hoofd, op zijn achterhoofd.