Hoofdstuk 4

Kiro’s P.O.V.
Ik opende m’n ogen, mijn zicht was wazig en ik had hoofdpijn. Ik knipperde een paar keer om te beseffen dat ik in het ziekenhuis was. Mijn zicht werd helder en ik zag Yu slapend naast het ziekenhuis bed zitten. Langzaam kwam mijn besef terug van wat er gebeurd was, maar voordat ik ook maar aan iets anders kon denken, kwam Strify mijn kamer binnen. “Kiro, je bent wakker!” Hij omhelsde me en ging op de rand van het bed zitten. “H… Hoe lang heb ik geslapen?”
“Een week.” Ik slikte. “En… Shin?”
“Hij ligt in coma.” Antwoorde Strify half fluistert, hij slikte en draaide z’n hoofd weg. Ik staarde naar de muur, dit kon niet, dit kon gewoon niet. Waarom Shin? Waarom niet Yu, dit was zijn schuld geweest, hij was dronken. Strify leek de zelfde gedachten te hebben, hij balde z’n vuisten, stond op en liep naar een slapende Yu. “Dit is allemaal jou schuld!” Hij gaf Yu een klap in zijn gezicht, waarnaar Yu direct wakker schrok en aan zijn wang voelde. “W…Wat?”
“Dit is jou schuld!” Schreeuwde Strify weer, dit keer harder en feller, daarna verliet hij de kamer. Yu staarde naar de grond en wreef met z’n hand over zijn wang. “Ouch.” Mompelde hij. Hij wilde opstaan en weg lopen, toen leek te beseffen dat ik wakker was. Hij wilde me omhelzen, maar ik draaide weg. “Kiro?”
“Ga weg Yu, Strify heeft gelijk, dit is jou schuld, jij had degene moeten zijn die in coma lag!” Yu opende zijn mond om iets te zeggen, sloot z’n mond daarna weer en liep weg. Ik slaakte een zucht en probeerde mezelf wat omhoog te duwen. Het maakte me duizelig, maar ik bleef doorzetten en het lukte me om op mijn benen te staan. Ik liep de kamer uit en ging op zoek naar Shin’s kamer, die ik vond door een zacht gesnik. Ik opende de deur een stukje, om blond/zwart haar te zien. “Strify?” Strify schrok op en veegde z’n tranen weg. “W… Wat doe jij hier?” Hij probeerde z’n gesnik tegen te houden. “Ik wilde weten hoe het met Shin was.” Ik voelde mezelf duizeliger worden en ging snel op de stoel naast Strify zitten. “Moet ik een dokter halen?”
“Nee. Ik ben alleen een beetje duizelig,” Ik voelde even aan m’n hoofd. “Waarom huilde je?”
“Yu was hier,” Strify nam een hap lucht. “Om te zeggen dat hij spijt heeft.” Ik keek naar Shin die met gesloten ogen op het ziekenhuis bed lag. Mijn ogen vielen op Strify’s hand die Shin’s hand stevig vast hield. “Hij meende het niet?”
“Wat?”
“Yu, hij meende het niet. Hij zei het zonder enige emotie.” Ik keek opzij en merkte een traan op die over Strify’s wang rolde. “Wat als Shin dood gaat?”
“Shin gaat niet dood.” Fluisterde ik, terwijl ik over Strify’s rug begon te wrijven. Strify kon zijn tranen niet langer tegenhouden en liet zijn hoofd op mijn schouder zakken, terwijl hij begon te huilen. “I… Ik… Ik behoor jullie te laten zien dat je sterk moet zijn, a-als zanger v-van de band is dat mijn taak.” Snikte hij. “Strife, je bent ons niks schuldig.” Fluisterde ik terwijl ik met mijn andere hand door zijn haar begon te aaien. Strify zuchtte en ik hoorde zijn ademhaling langzamer worden en het gesnik minder, terwijl ik hem in mijn armen voelde ontspannen.
We schrokken beiden op toen Luminor de kamer in kwam lopen. “Kiro,” zei Luminor in z’n donkere stem terwijl hij zijn blik naar Strify richtte en me een zwakke glimlach gaf. “De dokters zijn naar je op zoek.” Ik knikte, bijna vergetend dat ik ook een ongeluk had gehad en liep terug naar m’n kamer, nog even achteromkijkend naar Luminor, die mijn positie overnam en Strify begon te troosten.

Strify’s P.O.V.
Ik kroop tegen Luminor aan zonder nog iets te zeggen en staarde naar Shin.

Na een tijdje werd de stilte onderbroken door Luminor’s donkere stem. “Ik ga koffie halen…” Ik knikte en Luminor stond op en liep weg. Ik staarde naar Shin en zuchtte. Voorzichtig schoof ik mijn stoel wat dichter naar zijn bed toe en begon door zijn haar te aaien. “Heaven is wrapped in chains, I wanna get in, you won’t let me …” Ik zuchtte en gleed met mijn vinger over zijn zachte lippen. “Heaven is wrapped in chains and I just can not find the keys.” Ik staarde naar mijn hand die ik op die van Shin had gelegd en daarna terug naar zijn gezicht toen ik een zacht geluidje hoorde. Shin liet z’n hoofd langzaam opzij zakken en opende zijn ogen, waarna hij een paar keer knipperde. “St… Strify?”
“Shin!” Ik sprong op hem af en knuffelde hem met tranen in mijn ogen. “W… Waarom huil je?” Ik ging een stukje naar achteren zodat ik Shin recht in zijn ogen keek. Hij tilde langzaam z’n arm op en veegde de traan op mijn wang weg. “Je bent in het ziekenhuis,” fluisterde ik. “Je hebt een ongeluk gehad.”
“W…Wat? Waar zijn Kiro en Y… Yu?” Shin leek te proberen uit bed te komen. Ik keek naar zijn benen en toen terug naar Shin, die paniekerig naar mij keek. “I… Ik kan mijn benen niet bewegen.”