Tweede pauze.

Helaas, helaas. Ik kan in de pauze voor LO niet niet in de kantine zitten. Mijn oren zoemen, en ik zit alleen op een bankje.

Wel, totdat Michel naast me ging zitten. Alweer. Maar ik vond het niet erg, helemaal niet erg, zelfs.

"Ik durf te wedden dat het een ongebruikelijk zicht is, om jou hier in de kantine te zien zitten."
Daar had hij meer dan gelijk in. Maar ik kon hem nauwelijks horen.

"Ik kan je niet zo goed horen, ik heb een overgevoelig gehoor. Soms hoor ik meer van wat er ver weg gebeurt dan wat de persoon die naast me zit zegt."
Het was de waarheid, ik hoorde vrijwel niets.

"We kunnen ergens anders gaan zitten."
Wat hij daarna zei viel uiteen in het geruis. Maar al wat ik hoorde beviel me best. Voor ik het wist werd ik aan mijn arm weggetrokken.

We vonden een rustig plekje op een vergelegen vensterbank.
"Wilde je ergens met me over praten?"
"..."
Een lange en ongemakkelijke stilte viel, totdat Michel sprak:
"Waarom zit je altijd zo alleen? Ik zie je nooit bij vrienden zitten."
"Die heb ik niet. Daar kan ik dus ook niet bij zitten."

"Waarom wil je niet dat iemand van je pijn weet?"
Die vraag verraste me zeer, maar het was logisch. Je hoefde slechts een beetje na te denken, te deduceren. Maar dat betekende ook...
"Ik wil niemand met mijn pijn lastigvallen. Het is van mij, en mij alleen."

"Waarom denk je dat je geen vrienden hebt?"
Deze vraag kon en wilde ik niet beantwoorden. Dus ik probeerde al het verdere te ontwijken.
"Je hebt veel vragen, hè?"
"Ah. Normaal gesproken ben ik nooit zo nieuwsgierig..."
"Waarom niet?"
"Omdat... Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ben het gewoon niet."
Er zat een duistere ondertoon vast aan zijn antwoord. Ik besloot er niet verder naar te vragen.

"Waar kom je vandaan, Michel?"
Al vroeg niemand er meer naar, ik was toch nieuwsgierig.
"Alles wat ik daarover ga zeggen is dat ik van een plek kom waar de vissen kunnen vliegen."

Wel, dat legt echt alles uit.

"Ergens in de tropen?"
"Nee."

Het was mij duidelijk dat hij het me niet wilde vertellen.
Ik staarde een poosje naar de vloer, want ik had niks meer te vragen, voorlopig.

Een zachte bonk trok mijn aandacht.

"Ahn..."

Michel... Hij had zijn armen over zijn borst gevouwen, en zijn gezicht was vertrokken van de pijn...

Ik aarzelde, maar fluisterde zachtjes: "...Gaat... het...?"
Ik wilde me mezelf zooooo iets aandoen, ik kon nauwelijks iets vragen. Ik kon nauwelijks iets.

"...Het gaat wel..."
"...Wat was dat?"
"Om je de waarheid te vertellen... Ik heb zelf ook geen idee waar het vandaan komt."


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~